Ένα συγκλονιστικά επίκαιρο έργο παρουσιάζει φέτος στο Θεατρικό Βαγόνι η Τατιάνα Λύγαρη, υπογράφοντας τη σκηνοθεσία της κεντρικής παραγωγής του Τρένου στο Ρουφ για τη φετινή χειμερινή σεζόν.
Γραμμένο το 2008, το θεατρικό έργο «Πυρεξία – Τρία οράματα για τη Μέση Ανατολή» της βραβευμένης Αμερικανίδας συγγραφέα και ποιήτριας Naomi Wallace, είναι ένα συναρπαστικό τρίπτυχο ιστοριών-οραμάτων, που βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα και εξερευνά τα πανανθρώπινα θέματα της αγάπης, της απώλειας και του θανάτου μέσα σε ακραίες συνθήκες.
Επτά ήρωες από την Παλαιστίνη, το Ισραήλ και το Ιράκ αναζητούν επαφή εν μέσω πολέμου και συγκρούσεων. Η Wallace, στα τρία σύντομα πυρετώδη «οράματά» της, στρέφει τη ματιά της στην αδυσώπητη πραγματικότητα της Μέσης Ανατολής.
Στο πρώτο όραμα, με τίτλο «Κατάσταση Αθωότητας», ένας ερειπωμένος ζωολογικός κήπος στη Ράφα γίνεται πεδίο συνάντησης τριών φαινομενικά άγνωστων ανθρώπων: μιας Παλαιστίνιας μάνας, ενός Ισραηλινού στρατιώτη κι ενός Ρωσοεβραίου αρχιτέκτονα. Παρελθόν, παρόν και μέλλον ξεδιπλώνονται ταυτόχρονα.
Στο δεύτερο όραμα, με τίτλο «Μια ανάσα μεταξύ μας», ένας Παλαιστίνιος πατέρας και μια Ισραηλινή νοσοκόμα συναντιούνται σε μια ιδιωτική κλινική της Δυτικής Ιερουσαλήμ με αίτημα την ίδια τη ζωή.
Η κωμική εμφάνιση ενός Αραβοεβραίου θυρωρού επιβεβαιώνει ότι η άλλη όψη του σκοταδιού είναι πάντα το άπλετο φως.
Στο τρίτο όραμα «Ο κόσμος που υποχωρεί», ένας νεαρός Ιρακινός ετοιμάζει τη διάλεξή του για το Διεθνές Συνέδριο Περιστεριών στη Βαγδάτη, την απομονωμένη, μετά τον Πόλεμο του Κόλπου, ιρακινή πρωτεύουσα του Σαντάμ Χουσεΐν.
Η μίξη ονείρου και πραγματικότητας ανοίγει ένα παράθυρο επανασύνδεσης με όσους έχουν χαθεί.
Τρεις πραγματικές ιστορίες απώλειας, τρία πυρετώδη οράματα για το τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.
Ακροβατώντας ανάμεσα στον ρεαλισμό και το όνειρο, με γλώσσα σύγχρονη αλλά και βαθιά ποιητική (όχι τυχαία δανείζεται τον τίτλο του έργου από στίχο του T.S. Eliot) η ακτιβίστρια συγγραφέας – μία από τις πιο ξεχωριστές φωνές του σύγχρονου αμερικανικού θεάτρου – συνδιαλέγεται με την Ιστορία.
Με βαθύ συμβολισμό, λυρισμό αλλά και στοιχεία σουρεαλισμού διαπερνά τις πολιτικές συγκρούσεις, φωτίζει την ανθρώπινη πλευρά των γεγονότων και διατηρεί την πίστη στη δύναμη της ζωής.
Σε έναν κόσμο εθισμένο και ανίκανο να αντιδράσει στη θέα της βαρβαρότητας, το Τρένο στο Ρουφ και η Τατιάνα Λύγαρη καταθέτουν μια καθηλωτική παράσταση-περιπλάνηση στη σκιά της Ιστορίας, με το βλέμμα στραμμένο στον άνθρωπο και με ζωντανή την ευχή και την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο.
