ΠΗΓΑΜΕ / ΕΙΔΑΜΕ : IDLES, GLASS BEAMS & SPRINTS ΣΤΟ RELEASE ATHENS FESTIVAL…ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΚΗΣ ΣΑΛΤΑΣ

Κάπως έτσι γίνονται τα πράγματα. Χρειάζεσαι μια μπάντα διάφανη, συμμετοχική, αντανακλαστική.

Να βγάζει χειροβομβίδες από τα στόματα και ριπές από τα όργανα. Να ξέρει που βρίσκεται και που πηγαίνει ο κόσμος. Να είναι με τους αδύναμους και να το φωνάζει.

Μουσική βία απέναντι στη κοινωνική. << Δεν είμαι υποχρεωμένος να κρύβομαι από τη βία>> είπε ο Τalbot σε συνέντευξη πέρσι το Φλεβάρη.

Κανείς τους δεν κρύβεται. Αυτοί είναι οι Idles, φιλτράρουν το θυμό τους και παράγουν ήχο. Σκληρό drum’n’bass, εκωφαντικό break beat, παραμόρφωση, κύρηγμα, ξέφρενα solo και ο Talbot να δίνει τη γροθιά που σε βγάζει νοκ άουτ.

Πολιτικοποιημένοι, δεν το έκρυψαν ποτέ. Μοιάζουν με οργισμένους Red Hot Chilli Peppers στην αρχή τους. Προσβεβλημένοι από Βρετανικό ιό που προκαλεί παράκρουση.

Δεν ενδιαφέρονται μόνο για τη media-κη παραφροσύνη στη Καλιφόρνια ή το Λονδίνο αλλά για όλο το κόσμο. Όπου υπάρχει αδικία, ανελευθερία και φασισμός. Είμαι σίγουρος ότι αν πλήττονταν τα προγραφόμενα στα Νησιά Σολομώντα θα αναφερόντουσαν με τον ίδιο τρόπο που αναφέρθηκαν και στο Παλαιστινιακό ζήτημα.

Πιθανό να πήγαιναν να δώσουν live παράσταση πάνω σε μιά ατόλη ροκάροντας μέχρι να διαλυθούν όλα τα κοράλλια του Ειρηνικού. Μιλάμε για τρέλα, τη καλή. Αυτή που άναψαν σαν φωτιά στη Πλατεία Νερού. Αυτή τη τρέλα ζητούσε ο κόσμος και τη πήρε. Για να θυμίσει σε όλους πώς ξεκίνησε το ροκ να είναι επί κεφαλής της ανατρεπτικής μουσικής κουλτούρας.

Όλα άρχισαν κάτω από το καυτό ήλιο. Όπως όλα τα καθώς πρέπει μουσικά φεστιβάλ. Αυτό αδικεί πάντα τους starters στο line up. Δύσκολα τα βάζεις με την ελληνική ζέστη και ο κόσμος είναι πάντα λιγότερος του αναμενομένου. Sprints με φόρα από την Ιρλανδία. Υπέροχη και δυναμική Karla Chubb με τα φιλαράκια της από την παιδική ηλικία. Με ένα μόνο album στο δισάκι τους έδωσαν τον τόνο για τι πρόκειται να ακολουθήσει. Σπιντάτο πανκ-ροκ, post grunge πινελιές και garage απότην εποχή του δερμάτινου. Το Letter to Self είναι παραγωγής του Daniel Fox, μπασίστα των Gilla Band και μεγάλη επιρροή για τους Idles. Σίγουρα Up and Comer.

Οι Glass Beams αντιμετωπίστηκαν με σκεπτικισμό σε σχέση με το ταίριασμα τους στο line up. Εγώ από τη μεριά μου είχα τη γνώμη ότι θα ήταν ένας καταλύτης ανάμεσα σε τούρμπο μηχανές. Και αν οι Sprints έχουν ένα όριο στα κυβικά τους, δεν θα μπορούσα να σκεφτώ κάτι πιο ρυθμικό και φρέσκο να διατηρήσει το vibe ψηλά. Να εξοικονομήσει ενέργεια και να μην εξαντλήσει τη φόρτιση για αυτό που θα ακολουθούσε. Instrumental μουσική με βάση τη ροκ και τη φανκ. Ηλεκτρονικές dance αποχρώσεις και Ινδικοί ρυθμοί, ένα μίγμα που άρεσε σε όλους. Εκτέλεσαν άψογα τα πιο γνωστά τους τραγούδια πίσω από τις χρυσοποίκιλτες μάσκες τους. Είναι ένα trend τελευταία η απόκρυψη των προσώπων, όπως και η έλλειψη επικοινωνίας με τον κόσμο. Αν είναι η μουσική καλή, κανένα πρόβλημα.

Ο ήλιος έχει χαθεί πίσω από τη θάλασσα και όλοι περιμένουν τους Ιdles. O κόσμος πύκνωσε μπροστά από τη σκηνή, όπως και όλη η παλιά προβλήτα. Το Colossus γίνεται εναρκτήριο και αντιληπτό. Ότι πρέπει για να βγάλουμε από το μυαλό μας τους Glass Beams. Πλέον δεν ατενίζουμε ηλιοβασιλέματα από κάποια παραλία. Έχουμε μπροστά μας δύσβατα και κακοτράχαλα βουνά. Gift Horse και ο Talbot βάζει τα πράγματα στη θέση τους . Απαιτεί pit seperation για τις καταβάσεις στην αρένα. Mother, Car Crush, I’m Scum και ο ιδρώτας βρέχει το τσιμέντο. Ο Mark Bowen παίρνει σκυτάλη να γίνει ένα με το κόσμο. Όλοι κάτω. Γίνεται να του πεις όχι. Jungle, Wheel και Gratitude. H ένταση στο κόκκινο, τα ηχεία αρχίζουν και αυτά να μην αντέχουν. Δολοφονικό μπάσο, ξέφρενα ακανόνιστα σόλο κιθάρας. Όλα είναι όπως πρέπει. Τραγουδήσαμε και το Ηappy Birthday για μιά φίλη της  μπάντας. Η αγάπη ήταν παρών σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας.

Το ευχαριστώ Ατίνα μόνιμο, μετά το τέλος κάθε κομματιού. Never Fight A Man With A Perm και γίνεται ο κακός χαμός. Όχι μεγαλύτερος όμως από τα Danny Nedelko και Rottweiler. Αφιερωμένα σε όσους έχουν βιώσει τη προσφυγιά. Έπρεπε να γίνει. Έπρεπε να έρθει μια μπάντα σαν τους Idles για να ταράξει τα νερά, να σκαλίσει συνειδήσεις, να βάλει το ροκ στη πρώτη γραμμή της κοινωνικής ψυχαγωγίας. Να κουραστεί ο κόσμος να τραγουδά και να θέλει κι άλλο. Να λερωθούμε , να γελάσουμε. Όλα αυτά που κάνουν τις ροκ συναυλίες μοναδικές