Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Όταν ο κόσμος, η κοινωνία και οι κανόνες της όπως τους ήξερες έχουν φτάσει στο τέλος τους, τι κάνεις; Όταν το να βγεις έξω σημαίνει θάνατο, πως επιβιώνεις; Πόσο αργά περνάει ο χρόνος μέσα σε τέσσερις τοίχους; Πόσο γρήγορα αλλάζουν οι σχέσεις και οι άνθρωποι, όταν έχουν μόνο ο ένας τον άλλο;
Η Λουίζ και ο Μαρκ είναι συνάδελφοι. Μια πυρηνική έκρηξη τους οδήγησε σε ένα υπόγειο καταφύγιο όπου θα πρέπει να περιμένουν μέχρι τα επίπεδα της ραδιενέργειας να πέσουν και να είναι ασφαλές να βγουν έξω.
Στον υποχρεωτικό εγκλεισμό, αναδύονται τα καλύτερα και τα χειρότερα ένστικτα τους. Μια σχέση οικειότητας, χειραγώγησης και κακοποίησης υφαίνεται μέσα στα λεπτά, τις ώρες, τις μέρες που περνάνε μαζί, απομονωμένοι από τον έξω κόσμο.
Πόσο από τον εαυτό τους αντέχουν να χάσουν; Ή μήπως να αποκαλύψουν;
Σκηνοθετικό σημείωμα:
Το “Μετά το τέλος”, έπεσε στα χέρια μου πριν 15 χρόνια, όταν σπούδαζα στο Λονδίνο σκηνοθεσία. Τότε είχα διαβάσει ένα καλογραμμένο έργο, με τρισδιάστατους χαρακτήρες και ενδιαφέρουσα πλοκή γεμάτη ανατροπές. Η δυστοπική συνθήκη του αναγκαστικού εγκλεισμού εξαιτίας μας απειλής, τότε έμοιαζε σενάριο φαντασίας. Μετά την πρόσφατη κοινή μας εμπειρία, είδα το έργο με άλλα μάτια.
Ένας περιορισμένος χώρος, δύο άνθρωποι, ένας άντρας και μία γυναίκα, που είναι υποχρεωμένοι να συνυπάρξουν για αβέβαιο χρονικό διάστημα, κλεισμένοι σε ένα καταφύγιο, ο κίνδυνος του θανάτου αν βγουν έξω στον κόσμο, αρχίζουν και συνθέτουν μια ατμόσφαιρα όχι τόσο ανοίκεια πια.
Το “Μετά το τέλος” μας βάζει να αναρωτηθούμε ποιοι είμαστε μέσα στον κόσμο, μέσα στην “κανονικότητα” μας, πως παρουσιαζόμαστε στους άλλους και με τι ιλιγγιώδη ρυθμό απεκδυόμαστε τις ταυτότητες μας όταν ο στόχος είναι η επιβίωση και ο φόβος το κυρίαρχο συναίσθημα.
Ένα άλλο σημαντικό ερώτημα που θέτει το έργο και με απασχολεί ιδιαίτερα τελευταία είναι το πως ξεκινάει μια σχέση κακοποιητική. Ποιοι είναι οι χειρισμοί, οι φράσεις, τα σχόλια, οι περιορισμοί; Πώς χτίζεται η χειραγώγηση, πώς βρίσκεται σιγά σιγά το άτομο παγιδευμένο μέσα σε έναν κλοιό εξουσιαστικό, μην βλέποντας καμία διαφυγή; Πότε είναι ξεκάθαρο ποιος είναι ο θύτης και ποιος το θύμα;
Είμαστε αυτό που πιστεύουμε ότι είμαστε ή είμαστε οι πράξεις μας;
Ο Μαρκ και η Λουίζ μοιάζουν σαν να εκπροσωπούν δύο διαφορετικές πλευρές του ίδιου “πολιτισμένου” κόσμου, δύο αντίθετες κοινωνικές/πολιτικές στάσεις. Χωρίς πλέον καμία επαφή με τον πολιτισμό ή την κοινωνία, αναμετρούνται με τους εαυτούς τους και ο ένας με τον άλλο.
Άννα Μιχελή
