Με τα χέρια ανοιχτά, όλα τα περιφρονωωωωω 📣
Έτσι τελείωσε η μεγαλειώδης συναυλια, αυτό ήταν το αποκορύφωμα, το αντίο στο κοινό που κατέκλυσε το Θέατρο Λυκαβηττού, που χόρευε αλαλάζοντας ΔΥΝΑΤΑ ΔΥΝΑΤΑ, το Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου και το ρολόϊ εκείνη την στιγμή να γράφει δέκα λεπτά πριν τα μεσάνυχτα.
Δεν το περίμενα έτσι, βασικά δεν ήξερα τι να περιμένω όταν ανηφόριζα τον περπατητό Γολγοθά, το μονοπάτι που οδηγεί στο θέατρο, ασθμαίνοντας -αυτοί που το κόβουν με τα πόδια, ξέρουν…
Μου φάνταζε παράταιρο το πάντρεμα της Αρβανιτάκη με τη Ζουγανέλη, το περίμενα χλιαρό χωρίς κομβικά σημεία.
Ποοοοσο μα ποοοοσο έξω έπεσα…Πολύ, ειλικρινά…
Μετά από δυο καλοκαίρια κι έναν χειμώνα μαζί, στην προτελευταία συνάντησή τους, έπεισαν και τους πιο επιφυλακτικούς όπως εμένα. Βγήκαν στη σκηνή στις 21:10 και οι δυο μαζί χέρι-χέρι, δεν στάθηκαν απέναντι μας ως πρώτο και δεύτερο όνομα μεταξυ τους -αν και η Ζουγανέλη πολύ διακριτικά καρφωνότανε πως κάνει λιιιιγο πίσω στο θρύλο, από σεβασμό.
Το έβλεπες πως καμάρωνε τη στιγμή της, την ευκαιρία αυτή, την καμάρωνε! Και παρόλα ταύτα, οι ερμηνείες μοιρασμένες, μία προς μία…(αλήθεια, τόσες επιτυχίες είχε η Ζουγανέλη(!), γέμισε το προγραμμα!
Από τη μία η κα.Αρβανιτάκη όπως εχει γράψει στο μυαλό μας, στα βιντεοκλίπ, παντού….στα λευκά, αέρινη σαν ξωτικό ή καλύτερα σειρήνα -με τη μοναδική γεμάτη συναισθηματική ένταση φωνή της & αντικριστά της, δίπλα της η δυναμική γεμάτη ενθουσιασμό Ελεωνόρα να κινείται σε πιο σύγχρονα ροκ και λαϊκα ακούσματα.
Τι να πρωτοπούμε για τους τίτλους τραγουδιών, θα φαίνεται λίστα, θα λέτε ααααχ ναι, θα χαμογελάτε και θα σκέφτεστε ναι ρε γαμώτο… τι ωραία που θα ήταν… Ναι, ήταν.
Ακολουθούν φλασιές ή στιχοι που μου μείνανε:
-Κόψε και μοίρασε στα δυο (ρυθμικά παλαμάκια αποφασισμένα) -Ζωή που δε μοιράζεται είναι Ζωή κλεμμένη (θα μπορούσε και σε τοίχο να το κάνουμε στόρυ) -«ΜΕΤΡΗΣΑ» , εδώ οι συννεφοπαρμένοι δακρύσαμε μα την αλήθεια, τι στιγμή..
-Rock Μπαλάντα από κοινού να τραγουδάνε, εντύπωση μου έκανε πως το αφιέρωσαν μεν στη συνάδελφο που περνάει δύσκολες ώρες, χωρίς να την αναφέρουν ονομαστικά (!) -τη κα.Μαρινέλλα καταλάβαμε όλοι…όχι;
– Ατάκες-τραγούδια όπως «ΤΑ ΛΕΜΕΕΕ», «Έεεελα τα’ χω παίξει & βαρέθηκα να ζω», «Μικρά Βεγγαλικά» -Στο «Κόκκινο φουστάνι» ο κόσμος να κατεβαίνει από τις κερκίδες να χορέψει όπου βρει χώρο μπροστά -Στο «ΜΕΝΩ ΕΚΤΟΣ» ειλικρινά θες το σόλο με το λαγουτο ή τι στην ευχή όργανο επαιζε, θες ο στίχος «Θέλω να γυρίσω και ο τόπος μου σβηστός» θαρρείς και ένιωθες την ιερή στιγμή της αποκαθήλωσης, συγκλονιστική ερμηνευτική στιγμή -Ο,ΤΙ έχετε ακούσει που παραπέμπει στην κα Αρβανιτάκη, τα είπε. Εξαιρετικα. Ξεσηκωτικά. Ως προσευχή & Διονυσιακή σαγήνη ταυτόχρονα.
-Ο,τι είχε να πει η Ελεονώρα επίσης τα είπε. Το διασκέδαζε, το ένιωθες! Διαδραστικότατη με το κοινό, πόσο χαιρότανε να τραγουδάνε τους στίχους της δυνατά, οπαδικά όπως το χαρακτήριζε και ναι σε παρέσερνε να τραγουδήσεις μαζί της!
-Ένα γεμάτο 20λεπτο ξεφάντωμα-πάρτυ με ήχους Βαλκάνιους από Σαντελ και Θωμα Κων/νου , πως να το περιγράψω… Disco Partizani φάση Bregovic.
Δυόμιση ώρες αγαπητοί μου, γεμάτες ,γ@ματες, στη τιμή του εισιτηρίου των 18€(!) για μένα ΠΟΛΥ έντιμο να τα λέμε κι αυτά, όταν είθισται να μας ζητούν 25€ και να βλεπεις μόνο έναν καλλιτέχνη.
Κρατήστε αυτό:
«Βάλαμε φωτιά στα φρένα & μας έμεινε το γκάζι…με ταχύτητες μεγάλες μονάχα η Γη (ΚΑΙ η διάθεση) αλλάζει!» Προσυπογράφω. 🙂↔️
