“Η ΡΑΒΔΟΣ ή ΑΛΛΙΩΣ : Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΣΤΑΘΗΚΕ ΜΟΝΟΣ ΑΠΕΝΑΝΤΙ ΣΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ”…ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΖΑΚΟΥ

  Υπάρχουν παραστάσεις που δεν τις βλέπεις απλώς αλλά τις νιώθεις να σε διαπερνούν.     
Στην καρδιά της ιστορίας βρίσκεται ένας καθηγητής που αφιέρωσε τη ζωή του στο καθήκον, στην ακεραιότητα και στην πίστη πως η συνέπεια είναι αρετή. Αυτός ο καθηγητής ετοιμάζεται για τη συνταξιοδότησή του. Το σκηνικό: ένα σχεδόν άδειο δωμάτιο. Λιτό, γυμνό από έπιπλα σαν να ’χει απομείνει μόνο ο εσωτερικός κόσμος του καθηγητή.  Και έξω από αυτό το δωμάτιο σαν αόρατος κλοιός, αντηχεί η οχλαγωγία των μαθητών που πολιορκούν απειλητικά το σπίτι του. Δεν τους βλέπεις, αλλά τους ακούς και τους νιώθεις.

 «Η Ράβδος» σε σκηνοθεσία του κου Γιώργου Σκεύα είναι ένα συγκλονιστικό δράμα για την αγωνία εκείνου του ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στην ευθύνη και στο τέλος βρέθηκε αντιμέτωπος με την ίδια την αλήθεια του. Ο κος Άρης Λεμπεσόπουλος σε μια συγκλονιστική κατάθεση ψυχής για το τίμημα του καθήκοντος. Δεν «υποδύεται» τον ρόλο, ΕΙΝΑΙ ο άνθρωπος αυτός! Με βλέμμα που κουβαλά φόβο, θυμό και τρυφερότητα για τα ρομαντικά του ιδανικά, μεταμορφώνει τη σκηνή σε έναν χώρο εξομολόγησης, σε ένα πεδίο σύγκρουσης ανάμεσα στο πρέπον και στην ψυχή.

  Η κα Τατιάνα Παπαμόσχου ως σύζυγος του με αφοσίωση που ακουμπά σχεδόν το δέος, εκπέμπει σιωπηλή δύναμη. Η κα Γρηγορία Μεθενίτη ως κόρη δίνει με πάθος και αυθεντικότητα τη φωνή της νέας γενιάς που αντιδρά και διεκδικεί. Δύο ερμηνείες που πλαισιώνουν ιδανικά τον πυρήνα του έργου και το δυναμιτίζουν με αληθινή φόρτιση.

 Η ράβδος Vs στο φόβο, στην πίστη και το εύθραυστο μεγαλείο του ανθρώπου που παραμένει έντιμος ακόμη κι όταν ο κόσμος γύρω του γκρεμίζεται.

Πόσο σου κοστίζει τελικά η πίστη σ’αυτό που θεωρείς σωστό..;