Σκηνοθετικό Σημείωμα
Ίσως αυτό που μπορεί να επιφέρει την μέγιστη ρήξη μέσα στον άνθρωπο να μην είναι, τελικά, η απώλεια. Φαίνεται, άλλωστε, ότι όλοι είμαστε συμβιβασμένοι με αυτήν και προγραμματισμένοι για το τέλος. Αυτό, όμως, που μάλλον δεν μπορούμε να διαχειριστούμε, είναι η ματαίωση της πίστης μας, κι όταν λέω πίστη δεν εννοώ την θρησκευτική αποκλειστικά. Καθένας δημιουργεί κάτι μέσα του, στο οποίο πιστεύει, κι αυτό του δίνει μια δύναμη να ζει χωρίς πολλές εξηγήσεις και να νιώθει ασφαλής. Όταν, όμως κάποιο γεγονός, όταν κάποιος άλλος, οικείος ή και άγνωστος καμιά φορά, μηδενίζει τα «πιστεύω», άραγε, τότε, πού μπορεί να οδηγηθεί ο άνθρωπος από μια τέτοια απόγνωση;
Ο «ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ», κατά την προσωπική μου ανάγνωση, θέτει ένα τέτοιο ερώτημα. Πρόσωπα ή γεγονότα που ξεπερνούν μια συγκεκριμένη κοινή λογική, που ακυρώνουν το σύστημα ασφάλειας του ανθρώπινου μυαλού, μπορούν να προκαλέσουν ακραίες πράξεις; Σ’ έναν κόσμο αφόρητης τυχαιότητας, πόσο μπορούμε να δεχτούμε κάποιους που την υπερβαίνουν και χαρακτηρίζονται άτρωτοι; Πόσο μας προσβάλλει ένας τέτοιος διαχωρισμός; Και ποιοι είναι οι άτρωτοι; Μήπως όσοι φέρουν την εξουσία; Αυτοί είναι οι δυνατοί; Αν είναι έτσι, τότε ο κόσμος μας δεν είναι μόνο ένας κόσμος της τύχης, αλλά κυρίως της αδικίας.
Σ’ ένα τραγικό υπαρξιακό ερώτημα το έργο, φυσικά, δεν απαντάει αλλά αντιτάσσει τον «αυτοσαρκασμό» του. Το γέλιο μας είναι η πιο ισχυρή απάντησή μας στα αδιέξοδα. Τρία πρόσωπα συγκρούονται με την ανάγκη να βρεθεί ένα νόημα στο αναπόφευκτο. Υπάρχει σκοπός ή όλα είναι μια απλή σύμπτωση;
Έγραψαν για την παράσταση
«Στην συγκεκριμένη καλοστημένη παράσταση, το ψυχολογικό θρίλερ συναντάει την φορτισμένη νεοελληνική πραγματικότητα των τάχιστων κοινωνικών μετασχηματισμών και σε συνδυασμό με την θρησκεία αντιμετωπίζονται διάφορες εκλαϊκευμένες ψυχαναλυτικές εκδοχές τού τραύματος, της παιδικής κακοποίησης και άλλων θεμάτων ταμπού». / Κωνσταντίνος Μπούρας, fractalart.gr
«Η παράσταση θα σας αρπάξει από τα μούτρα. Ίσως στην αρχή να έχετε πάρα πολλές απορίες για το τι πραγματικά συμβαίνει μπροστά σας. Όσο όμως το κουβάρι ξετυλίγεται, μπαίνετε σε μια δίνη που δεν έχει επιστροφή. Το κείμενο του Ανδρέα Κεντζού είναι πολύ δυνατό, η σκηνοθεσία του Δημήτρη Γεωργαλά το απογειώνει. Δεν στέκεται στα μικρά, ούτε σε τρικ εντυπωσιασμού. Κοιτά κατάματα όλα τα ερωτήματα, Στέκεται με έναν ωμό ρεαλισμό μπροστά μας και μας προκαλεί να σταθούμε και εμείς δίπλα ή απέναντι από τους ήρωες»./ Μαίρη Ζαρακοβίτη, keysmash.gr
