The Prodigy – Η νύχτα που το σκοτάδι χόρεψε
“Μην πηγαίνεις ευγενικά σε εκείνη την καλή νύχτα… Καίγεσαι και χορεύεις στο τέλος της ημέρας” Dylan Thomas.
Αυτό το ποίημα γράφτηκε το 1947, αλλά ίσως να περίμενε τη στιγμή του στην Πλατεία Νερού, όταν οι Prodigy ξέσπασαν σε μια τελετουργική rave ακολουθία που δεν ακολουθούσε το φως, αλλά το έφτιαχνε μέσα από τις στάχτες. Η εμφάνισή τους στο Release Athens Festival 2025 δεν ήταν απλώς επιστροφή. Ήταν υπόσχεση. Ήταν οργή. Ήταν μια νύχτα γεμάτη θόρυβο, ιδρώτα και φλόγες αφιερωμένη στον Keith Flint, τον αιώνιο gremlin του rave, που έφυγε το 2019, αλλά ποτέ δεν χάθηκε. «Αυτή η παράσταση είναι για τον κύριο Flint!»
Το είπε ο Maxim χωρίς φιοριτούρες. Και όταν οι πράσινες δέσμες λέιζερ σχημάτισαν τη σιλουέτα του Firestarter στον ουρανό με τα διαβολικά κέρατα, το γνωστό βλέμμα, και το σώμα του να επιπλέει σαν φλόγα η Πλατεία Νερού ξέσπασε σε μια κραυγή που δεν ήταν χειροκρότημα. Ήταν έκρηξη ψυχής. Ένα stage που παρήγαγε ένταση Η σκηνή τους ήταν μηχανή. Μαύρα πάνελ, μεταλλικά δοκάρια, strobes που χτυπούσαν σαν φλας σε ατύχημα, καπνοί και φωτιές που δημιουργούσαν ένα οπτικοακουστικό rave/βιομηχανικό σκηνικό. Δεν υπήρχε τίποτα όμορφο.
Υπήρχε μόνο δύναμη. Σαν να σε ρουφούσε μια δίνη. Σαν να έπαιζες σε ταινία σύγκρουσης σε repeat. Ο Liam Howlett ήταν το αθέατο μυαλό πίσω απ’ όλα. Καθισμένος στο κέντρο του χάους, έσπρωχνε samples και sequencers στα άκρα. Ο Leo Crabtree στα τύμπανα και ο Rob Holliday στην κιθάρα έριχναν πέτρες στην ήδη φλεγόμενη σκηνή. Και ο Maxim, σαν υπερκακός από άλλο γαλαξία, τρυπούσε το πλήθος με τη φωνή του, με τη σιγουριά ότι έχει έρθει να μας ανατινάξει για καλό σκοπό. Τα “Breathe”, “Voodoo People”, “Take Me to the Hospital”, “Firestarter” δεν ήταν απλά τραγούδια. Ήταν κραυγές. Ήταν μια παράδοση του σώματος στη ρυθμική σύγκρουση χωρίς κανένα «ασφαλές σημείο». Τα hooks ελάχιστα. Ο σκελετός των κομματιών είχε απογυμνωθεί. Ο πυρήνας, όμως, παρέμενε βόμβα. Ένα κοινό σαν χείμαρρος Δεν υπήρχε «πρώτη σειρά». Όλοι ήταν πρώτη γραμμή. Το πλήθος ήταν ασταμάτητο – μια rave φυλή που δεν ενδιαφερόταν για τίποτα άλλο παρά για τον ήχο. Άνθρωποι όλων των ηλικιών, ιδρωμένοι, χτυπιόντουσαν με beat και συναίσθημα.
Το χτίσιμο: Bob Vylan & Pendulum. Το έδαφος για τη νύχτα το προετοίμασαν δύο εκρηκτικά ονόματα: Οι Bob Vylan στην πρώτη τους εμφάνιση στην Ελλάδα έριξαν punk/grime ωμότητα, χτυπώντας σαν φλεγόμενα μανιφέστα. Σκληροί, πολιτικοί, ωμοί.
Οι Pendulum, επιστρέφοντας μετά από χρόνια, έκλεισαν τον κύκλο. Οι σκληρές τους γραμμές, τα synths-λεπίδες και κομμάτια όπως το “Witchcraft” ετοίμασαν το έδαφος για την έλευση των Prodigy.
Όταν αυτοί οι τρεις ανέβηκαν διαδοχικά στη σκηνή, η ένταση δεν ανέβαινε. Ανέβλυζε. Κλείσιμο με “Out of Space”, σε μια επανεπεξεργασμένη εκδοχή αφιερωμένο στον Max Romeo. Ήταν το μοναδικό σημείο όπου η βραδιά έδωσε λίγο χώρο στην ανάσα. Όχι στη σιωπή.
«Κάνατε τον κύριο Flint περήφανο». Ναι. Και τους εαυτούς μας μαζί. Γιατί εκείνη η νύχτα στην Αθήνα δεν ήταν απλώς μια συναυλία. Ήταν η επιβεβαίωση ότι ό,τι είναι αληθινό δεν πεθαίνει. Καίγεται. Και συνεχίζει.
Οι Prodigy δεν πέθαναν. Δεν χρειάστηκε. Γιατί ό,τι δεν σταμάτησε ποτέ να καίει, δεν έχει τίποτα να φοβηθεί.
