“ΖΑΧΑΡΗ” ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΕΤΑΡΤΗ 8 ΜΑΪΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΜΠΑΓΚΕΙΟΝ

‘’Αυτό που κάποτε υποστήριζα, εγώ και πολλοί άλλοι, πολλοί ναι, ότι η ζωή έχει ένα αυτονόητο και αυθύπαρκτο νόημα, ότι η ζωή επικυρώνει τον εαυτό της μόνη της, χωρίς κανενός τη βοήθεια, ότι η ζωή περιέχει τον ίδιο της τον εαυτό και μέσα σ’ αυτόν βρίσκεται το νόημά της, δεν μου αρκεί πια, δεν μου αρκεί καθόλου πια.’’

Μπορεί άραγε ο άνθρωπος να αντέξει τον ίδιο του εαυτό αποκομμένο από το σύνολο; Και αν ναι, για πόσο; Πώς είναι να εξαρτάται μονίμως από τους άλλους; Να βασίζει την πίστη του για την ζωή σε παράγοντες έξω από αυτόν; Πόσο οδυνηρό είναι να αναζητάς αδιάκοπα ένα ανώτερο νόημα για όλα; Τι σχέση έχει η Ζάχαρη με την ψυχική ισορροπία;

‘’αν έμπαινες λοιπόν σε ένα ντελικατέσεν και ζητούσες ζάχαρη και ο μπακάλης σου ξεστόμιζε κοιτάζοντάς σε στο δόξα πατρί «Εσείς, πού νομίζετε ότι υπάρχει ζάχαρη;» ή «Γιατί νομίζετε ότι υπάρχει;» ή «Εδώ νομίζω ότι έχουμε κάποιο πρόβλημα!» ή, ακόμη χειρότερα, «Θέλετε πράγματι ζάχαρη;» ή, ακόμη ακόμη χειρότερα, «Σημασία δεν έχει πού είναι η ζάχαρη, αλλά πώς εσείς αισθάνεστε για τη ζάχαρη», θα έφευγες τρέχοντας, μην πούμε ότι μπορεί να ερχόσασταν και στα χέρια.’’

Σε ένα δυσμενές πείραμα τρεις άνθρωποι προσπαθούν να απεξαρτητοποιηθούν από τις εμμονές τους. Πως θα το καταφέρουν όμως αυτό όταν τους είναι αδύνατο να πιστέψουν στον εαυτό τους; Ο Θεός είναι αποφυγή της πραγματικότητας ή λύση; Η ψυχανάλυση; Πώς θα μπορέσουν ευάλωτοι να αντιμετωπίσουν την ασφυκτική καθημερινότητα; Τα απανωτά ερεθίσματα; Τι μηχανισμούς αναπτύσσουν για να… την βγάλουν καθαρή;

Απαντήσεις σε όλα αυτά τα τραύματα ψάχνουν στο Μπάγκειον ξενοδοχείο οΤζώρτζης Παπαδόπουλος, η Κάτια Νεκταρίου και ο Αργύρης Λάμπρου υπό την συμβουλευτική του Νεκτάριου Λιονάκη σε μία παράσταση που πρωταγωνιστές είναι η απουσία, ο εγκλεισμός, η μοναξιά, ο σαρκασμός,  η ειρωνεία, η καταδίκη να είμαστε οι άνθρωποι αυτοί που είμαστε.

‘’Ο άνθρωπος διεκδικεί τον τίτλο του επιστεγάσματος, Κύριε ελέησον, τον τίτλο του επιστεγάσματος της δημιουργίας και της εξέλιξης μόνο και μόνο επειδή σκέφτεται, ναι, μόνο αυτός σκέφτεται τον εαυτό του και τον ρόλο του μέσα στον κόσμο.’’