Οι Τρεις αδελφές, το αριστούργημα του Άντον Τσέχωφ, επιστρέφει για 2ο χρόνο, στις 15 Οκτωβρίου, στην Πλαγία Σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ, σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγκανάρη κι έναν θίασο σπουδαίων ερμηνευτών/τριών. Μια παράσταση – αφιέρωση στον άνθρωπο που -ενώ λαχταρά- δεν έχει το κουράγιο να γίνει μια καλύτερη εκδοχή του εαυτού του. Ένα έργο για την προσδοκία, τον χρόνο και τη μνήμη, μα κυρίως για την αναζήτηση μιας «Μόσχας» που βρίσκεται πάντοτε εκεί όπου δεν είμαστε εμείς.
Τρεις αδελφές – μια οριζόντια διάταξη της γενιάς. Τρεις γυναίκες δεμένες με την πιο στενή συγγένεια, καταδικασμένες να ζουν χωριστά: Η Όλγα θα είναι πάντα η πρωτότοκη, και γι’ αυτό θα ζει στο παρελθόν. Η Μάσα θα αναμετριέται με το παρόν, γιατί είναι η μεσαία. Και η Ιρίνα, η μικρή, θα ονειρεύεται το μέλλον.
Καθημερινές τελετουργίες συναναστροφής, επέτειοι και γιορτές, φιλοσοφικές συζητήσεις και σχέδια, γεννήσεις και καταστροφές, έρωτες και απορρίψεις, αφίξεις και αναχωρήσεις, και κυρίως ματαιώσεις στα χέρια του Τσέχωφ γίνονται ένα πολύτιμο, συχνά κρυπτικό έργο, που οδηγεί με υποδόριο χιούμορ τους ήρωες και τις ηρωίδες του από την ακραία χαρά στην απόλυτη απελπισία.
Η Μαρία Μαγκανάρη καταπιάνεται ξανά με τον Ρώσο θεατρικό συγγραφέα, για να ξεκλειδώσει τους γρίφους του εμβληματικού αυτού έργου, που παραμένει, περισσότερο από έναν αιώνα, η πιο εύστοχη μεταφορά για να μιλήσει κανείς για τον χρόνο. Οι Τρεις αδελφές είναι ένα ψυχικό «μωσαϊκό» για το νόημα που διαρκώς μας διαφεύγει- όπως οι στιγμές της ζωής μας που δεν καταφέραμε να ζήσουμε ένδοξα, αποτελεσματικά, λυτρωτικά. Αλλά και ταυτόχρονα μια αξεπέραστη παρακαταθήκη της αγάπης του Τσέχωφ για τον ίδιο τον άνθρωπο.
Οι Τρεις αδελφές, άλλωστε, δεν θα πάψουν ποτέ να μιλούν -έστω και στη σιωπή- για τις επιθυμίες που θάβονται ή ξεχνιούνται. Για άντρες που λένε πως αγαπούν τις γυναίκες (τους) και για γυναίκες που συνεχώς λαχταρούν. Για ρολόγια που σπάνε και στιγμές που δεν βιώνονται. Για όλη τη ζωτικότητα που καταπνίγει σιωπηρά η νωθρότητα. Για καθημερινές οικιακές τελετουργίες, όπου κανένας δεν συνομιλεί με κανέναν. Για το κλάμα και το γέλιο που είναι μεταδοτικά. Γι’ αυτούς που μπερδεύονται ψάχνοντας ένα νόημα και για την αυταπάτη που όλους μας κρατά δέσμιους. Για τη διαδρομή που διαγράφουν οι ποταμοί δακρύων ως την εκρηκτική ευθυμία. Δηλαδή για την ίδια τη ζωή.
Οι Τρεις αδελφές έχουν ανέβει από το Εθνικό Θέατρο δυο φορές: στις 11 Απριλίου 1951 σε σκηνοθεσία Κάρολου Κουν και στις 22 Ιανουαρίου 1982 σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Και οι δυο παραγωγές παρουσιάστηκαν στην κεντρική σκηνή του Κτηρίου Τσίλλερ.
