Οι ιστορίες των γυναικών, κατά σειρά εμφάνισης:
‘’ΟΜΟΡΦΑ ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΑ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ ’’… H Γεωργία νοσηλεύεται, μιλάει στη συγγραφέα φίλη για τη ζωή της, κρατώντας τα τριαντάφυλλα που της έφερε. Μια ζωή γεμάτη αγκάθια ξετυλίγεται κι η Γεωργία άφοβα, άμεσα κι ευθύβολα τα βγάζει ένα ένα. Τρυφερότητα, χιούμορ, πίκρα, θυμός κι ελπίδα, εναλλάσσονται μέσα από μνήμες και καταγγελίες.
‘’ΑΣ ΑΝΑΚΕΦΑΛΑΙΩΣΩ’’… Η ιστορία της της ” φιλελεύθερης’’ φίλης μας που ‘’ανακεφαλαιώνει’’ στον ψυχαναλυτή της τα πώς και τα γιατί της σχέσης, οδεύοντας προς το μοναστήρι. Επειδή όμως ‘’το ‘χει και τ ατίθασο μέσα της’’, άγνωστο που θα την βγάλει ο δρόμος. Ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός πανταχού παρόντες στην παλιά γνωστή μας ΄΄καλόγρια’’.
‘’SWEET SIXTY’’… Η ιστορία της χήρας Μιμής που στα 60 της σταματάει να ονειρεύεται μέσα απ’ τις σαπουνόπερες, ζει την ανατροπή με εφηβικό πάθος και με ‘’καυτή αναστάτωση στο στήθος’’. Το πάθος όμως ακολουθούν εφιάλτες γιατί.., ‘’υπάρχουν περιθώρια για όνειρα;’’.
Απ’ τα sweet sixteen στα sweet sixty, μια ανάσα δρόμος, ένα ταξίδι μακρινό, με χιούμορ, αγωνίες, συγκίνηση και χαμόγελο.
Τα μικρά στιγμιότυπα, τα «Παρισάκια» ή αλλιώς ‘’χτύπησα ένα Παρισάκι’’ παρεμβάλλονται ανάμεσα στις ιστορίες. Κοινός παρονομαστής των κειμένων όπως και της παράστασης είναι οι σχέσεις των γυναικών με τους άνδρες αλλά και οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επιδρούν καταλυτικά στις ζωές τους.
Συντελεστές της παράστασης
Συγγραφείς: Αντιγόνη Πόμμερ, Βίλη Σωτηροπούλου
Σκηνοθεσία, Δραματουργική επεξεργασία: Βίλη Σωτηροπούλου
Ηθοποιοί: Xαρά Κονταξάκη, Άννα Μακρή, Βιργινία Μιχαήλ, Βίλη Σωτηροπούλου
Σκηνικά – Κοστούμια : Xαρά Κονταξάκη
Μουσική: Χρήστος Θηβαίος (πρωτότυπη μουσική Γυναίκας Loser)
Eπιλογή ήχων: Δημήτρης Λαλούμης
Οργάνωση Παραγωγής: Θεατρική Ομάδα Μπουφόνοι
Graphic Designers Σκηνικού: Ιωάννα Παππά, Μαριάνθη Παπαδοπούλου
Φωτογραφίες : Fotoreport Τόλης Παπαδάκης
Διάρκεια Παράστασης: 100’ με το διάλειμμα.
Έχουν γράψει για τη «Γυναίκα λούζερ”:
«… Στην καλύτερη παράδοση της παλιάς, καλής ‘’Ελεύθερης σκηνής’’ […] Τόσο άμεσο, τόσο καίριο κείμενο […] καιρό είχα να χαρώ [..] Μία πολύ καλή στιγμή του σύγχρονου ελληνικού θεάτρου…».
Γιώργος Σαρηγιάννης, Εφημερίδα «Τα Νέα» (2000 Θέατρο της Ημέρας )
(..) Η συγγραφέας έχει ένα μεγάλο προσόν. Γνωρίζει το θέατρο από μέσα γιατί είναι ηθοποιός. Αυτό της δίνει το δικαίωμα μα έχει και την ικανότητα να μη φλυαρεί ούτε να φιλολογεί αλλά να χτυπάει ΔΙΑΝΑ. Και κάτι άλλο σημαντικό. Δεν μιμείται κανέναν ξένο ή ντόπιο συγγραφέα κι έτσι κατορθώνει από την αρχή ως το τέλος να κρατάει ένα δικό της ξεχωριστό τρόπο για να εκφραστεί. Είναι η σύγχρονη, πρωτοποριακή ελληνική γραφή πούμε σφιχτό, λιτό, ποιητικό τρόπο και λόγο πλάθει, όλη την πορεία της σύγχρονης Γυναίκας μέσα στο αδηφάγο κοινωνικό γίγνεσθαι του 20ου αιώνα. Η Σωτηροπούλου δεν ωραιοποιεί τίποτα και δεν χαρίζεται σε κανένα, ο πρώτος ένοχος είναι ο εαυτός της, όλα ξεκινούν με τις καλύτερες προϋποθέσεις για να καταλήξουν κομμάτια και θρύψαλα.(..) Πίστεψα ότι το έργο πρέπει να παρουσιαστεί στο ελληνικό κοινό επειδή αποτελεί τομή στα θεατρικά δρώμενα του τόπου(..)
Γιάννης Μόρτζος (σημείωμα του σκηνοθέτη της Γυναίκας Λούζερ, Εκδόσεις Δωδώνη, Μάρτιος 2000)
«…Στο μικρόκοσμο της Βίλης Σωτηροπούλου τα πρόσωπα αναπτύσσουν, βάσει ενός δεμένου και ταχύρρυθμου μέτρου, τις ενδόμυχες σκέψεις εκθέτοντας τα βιώματα και τα όνειρά τους […] Ένας πλούσιος σε συναισθήματα κόσμος, παράγοντας σύστημα ευαισθησίας χωρίς να αισθηματολογεί μετ’ ευτελείας…».
Νεκτάριος-Γεώργιος Κωνσταντινίδης, Εφημερίδα «Ελεύθερος» (2008, Θέατρο Χώρα)
«… Θα μπορούσε να θεωρηθεί εσωτερική υπόθεση των γυναικών, ωστόσο μάς αφορά όλους αφού έχουμε γίνει μάρτυρες της αναβίωσης σεξιστικών φαλλοκρατικών στερεοτύπων που φαίνονταν εξαφανισμένα […] Το έργο είναι καλογραμμένο, ισορροπεί μεταξύ κωμωδίας και δράματος, όπως συμβαίνει στις πιο αξιόλογες κωμωδίες σε όλη την ιστορία του θεάτρου».
Σπύρος Πετρίτης, Εφημερίδα «Η Εποχή» (2014 παραστάσεις σε εναλλακτικούς χώρους)
«Απολαυστική βιντεοσκόπηση μιας παράστασης με μακρά σκηνική διαδρομή […] Με εξημμένη την θεατρικότητα, κατάφεραν οι τέσσερις αυτές Κυρίες να σπάσουν το φράγμα της διαδικτυακής αποστασιοποίησης και να μας κάνουν να γελάσουμε, ακόμα και να συμμετέχουμε στα ερωτικά ταχυδράματά τους…».
Κωνσταντίνος Μπούρας, grafei.wordpress.com (2020 διαδικτυακή παράσταση στο viva.gr στην πανδημία)
‘’Το έργο της Σωτηροπούλου είναι ένα καλογραμμένο μαχητικό και μάχιμο έργο για τα δικαιώματα της γυναίκας και καλοπαιγμένο από τις τέσσερις ηθοποιούς που αποδίδουν όλους τους ρόλους, γυναικείους, ανδρικούς, με κέφι, μεράκι και αυτογνωσία.’’
Λέανδρος Πολενάκης, εφημερίδα Αυγή (2020, διαδικτυακή παράσταση στο viva.gr στην πανδημία).
