“ΤΙ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ;” ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΣΤΟ FAUST ΓΙΑ ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΟ ΑΡΙΘΜΟ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ

Υπόθεση του έργου

Βρισκόμαστε στη δεκαετία των 80’s, όπου βασιλεύει ο Πράσινος Ήλιος στην Ελλάδα. Η δεκαετία αυτή φέρνει μαζί της ριζικές αλλαγές τόσο πολιτικά όσο και κοινωνικά. Με αυτόν τον αέρα αλλαγής τέσσερα παιδιά από τον Κορυδαλλό: η Μελίνα, η Φώφη, η Μάργκαρετ και ο Μίμης, που είχαν χωριστεί στην εφηβεία τους εξαιτίας της παγίδας του ‘’Τι θα πει ο κόσμος’’ αποφασίζουν να επανενωθούν δεκαπέντε χρόνια μετά με αφορμή τον γάμο της Μελίνας. Μέσα από κωμικά γεγονότα και καταστάσεις αποκαλύπτονται μυστικά που θα φέρουν μία σειρά απρόσμενων αποκαλύψεων και εξελίξεων.

Τους παραπάνω ήρωες ενώνει μ’ έναν ‘’ιδιαίτερο’’ τρόπο ένας άντρας-μυστήριο με μπλε μάτια και ζιβάγκο… ο Αντρέας! Άραγε ήταν τόσο δυνατά αυτά που έλεγε ο κόσμος ώστε αρχικά να χωρίσει τους τέσσερις ήρωες αλλά και τόσα χρόνια μετά να τους κρατάει δέσμιους;

‘’Τι θα πει ο κόσμος;’’ που η Μελίνα είναι τριάντα χρονών και ανύπαντρη, η Φώφη δέχεται παρενόχληση από κάθε διευθυντή της, η Μάργκαρετ διέπραξε μοιχεία και τώρα είναι ελεύθερη με εραστές, ο Μίμης έχει βγει από την ντουλάπα του μιλώντας καλιαρντά και ο Αντρέας παλεύει να κρατήσει τη μάσκα του δυνατού και σκληρού άντρα; Μπορείτε να τα ανακαλύψετε όλα από κοντά…

Σημείωση Σκηνοθέτη-Κειμενογράφου

Μεγάλωσα, όπως όλοι μας, με το ‘’τι θα πει ο κόσμος!’’ Μία ερώτηση που άτυπα μας βάζει μέσα σε κουτάκια καθωσπρεπισμού. Παρατηρώντας τους ανθρώπους γύρω μου, οικογένεια-φίλους-γνωστούς έβλεπα, αλλά και άκουγα, συνεχώς προτροπές, απαγορεύσεις αλλά και καθοδηγήσεις, γιατί ‘’Τι θα πει ο κόσμος;’’. Ο ‘’κόσμος’’ είναι ο κριτής των πάντων κι αυτό δεν αλλάζει είναι στο DNA μας.

Το πώς επιλέγει να ζήσει ο καθένας μας και πόση σημασία δίνει στον ‘’κόσμο’’ οδηγεί στο μωσαϊκό της κοινωνίας μας. Επέλεξα το έργο να τοποθετηθεί χρονικά στη δεκαετία του 1980, διότι τότε παρουσιάζεται μία ραγδαία πρόοδος σε όλους τους τομείς της μεταπολεμικής Ελλάδας που οδηγεί στο σήμερα, σαν ένα ιστορικό σκαλοπάτι εξέλιξης.

Στους ήρωες του έργου μπορούμε να δούμε οικεία πρόσωπά μας: τους παππούδες μας, τους γονείς μας, ακόμη και τους ίδιους μας τους εαυτούς.