Ένα ταξιδιωτικό βιβλίο, παρόλες τις αλλαγές που συντελούνται στον χώρο της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής και φυσικά στο προφίλ των αναγνωστών, συνεχίζει να παραμένει ένα παράθυρο στον Κόσμο, που μπορεί να αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου, διαμορφώνοντάς
Στο εξαιρετικά πρωτότυπο αυτό βιβλίο ο Στέλιος Βαρβαρέσος, ταξιδεύοντας στο Θιβέτ και τα Ιμαλάια, μέσα από ιστορίες δρόμου και απρόσμενες συναντήσεις, άλλοτε αποκαλυπτικές, άλλοτε συγκινητικές και βαθιά ανθρώπινες, επιχειρεί να καταγράψει με τον δικό του τρόπο, την δική του ματιά, τα όσα είδε και ένιωσε περιπλανώμενος στον μεγαλύτερο ερημότοπο του πλανήτη, τη «Χώρα του Χιονιού», το Θιβέτ, ένα καθαρά θεοκρατικό βασίλειο.
Το Θιβέτ, ακόμα και σήμερα, γοητεύει τη Δύση εφόσον του αποδόθηκε, τουλάχιστον τους τελευταίους αιώνες, ερήμην του, όλη εκείνη η πνευματικότητα που απουσιάζει από μια καταναλωτική κοινωνία και έναν «άπληστο» υλισμό. Η διαφθορά και η συνθετότητα της Δύσης ενάντια στην πνευματικότητα και την απλότητα του Θιβέτ. Νομάδες, μοναχοί, ασκητές, δραπέτες βίαιων πολιτικών καθεστώτων, ταξιδιώτες του χθες και του σήμερα, συνθέτουν τους «πλάνητες» αυτών των ερημότοπων. Όλοι τους, στις «σκιές» των Ιμαλαΐων, δειλά, συνεσταλμένα, ψελλίζουν λόγια ενός ελλειπτικού λόγου που δομεί το παρόν, προσανατολίζοντάς το προς το παρελθόν ή και το μέλλον. Τα Ιμαλάια κάνουν τους δείκτες του ρολογιού να στρέφονται πιο αργά απ’ ότι στον υπόλοιπο κόσμο και μετρονόμος, «εδώ», γίνονται το ανάγλυφο της Γεωγραφίας και ο Αρχαίος χρόνος.
Η αφήγηση του Βαρβαρέσου επιχειρεί να παρουσιάσει, μέσα από το ταξίδι και τις συναντήσεις του δρόμου, την κατάσταση που επικρατούσε στο Θιβέτ μετά τις δυο εισβολές του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού του Μάο, το 1950 και το 1959, αναζητώντας εναγωνίως να κατανοήσει, ο ίδιος, σε τι βαθμό η Ιστορία είχε εξοβελίσει τους μύθους στη «Χώρα του Χιονιού», μερικές δεκαετίες αργότερα.
Η Ιστορία, η Γεωγραφία, η ηθογραφία, οι μαρτυρίες, οι μύθοι, ο «δρόμος», σπουδαία εργαλεία ερμηνείας του Κόσμου, γίνονται και εργαλεία του Βαρβαρέσου στην προσπάθεια αποκωδικοποίησης της ζωής ενός λαού, κάνοντας πιο έντονα τα χρώματα, τους ήχους και το άρωμα αυτού του μοναδικού ταξιδιού.
Ένα ταξιδιωτικό βιβλίο, παρόλες τις αλλαγές που συντελούνται στον χώρο της ελληνικής βιβλιοπαραγωγής και φυσικά στο προφίλ των αναγνωστών, συνεχίζει να παραμένει ένα παράθυρο στον Κόσμο, που μπορεί να αλλάξει τη ζωή του ανθρώπου, διαμορφώνοντάς του έναν διαφορετικό τρόπο σκέψης και αντίληψης των πραγμάτων, μέσα από γεωγραφικές και εσωτερικές ανακαλύψεις. Ένα ταξιδιωτικό βιβλίο δεν θα πρέπει να συγχέεται – όπως συχνά συμβαίνει – με όσα αντιπροσωπεύουν στο σύγχρονο ταξίδι, το «έχω πάει», οι «selfies», η αναψυχή και οι αποσπασματικές βιαστικές ματιές σε έναν περίπλοκο Κόσμο. Όπως το «αληθινό ταξίδι» έχει σαν στόχο την «αλλαγή» της ανθρώπινης ύπαρξης, και συχνά γίνεται κοφτερό σαν «μαχαιριά», το ίδιο επιχειρεί να κάνει και ένα ταξιδιωτικό βιβλίο. Ένα ταξιδιωτικό βιβλίο παραμένει ένα παράθυρο στο «όνειρο» και τη «γνώση», ένα αντίδοτο στην «απάθεια», την «άγνοια» και τη «λήθη». Με αυτό το λίπασμα θρέφονται τα ταξιδιωτικά βιβλία, εφόσον το «όνειρο» και ο «δρόμος» σφιχταγκαλιάζονται σε μια περιπλάνηση γεωγραφική και εσωτερική.
