“ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ ΤΑ ΑΛΟΓΑ ΟΤΑΝ ΓΕΡΑΣΟΥΝ” ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ ΚΑΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΕΝ ΑΘΗΝΑΙΣ

*Η «Αμερική της Μεγάλης Ύφεσης».

    Η «Μεγάλη Ύφεση» στην Αμερική (1929–1939) ήταν μια δεκαετία οικονομικής εξαθλίωσης, φτώχειας, ανεργίας, μετανάστευσης, κοινωνικής απόγνωσης και βαθιάς αλλαγής.  

  Μετά το Χρηματιστηριακό Κραχ του 1929, εκατοντάδες τράπεζες πτώχευσαν και εκατομμύρια άνθρωποι έχασαν τις αποταμιεύσεις τους.  Παράλληλα χιλιάδες επιχειρήσεις χρεοκόπησαν, βιομηχανίες κατέρρευσαν και εργοστάσια σταμάτησαν την παραγωγή τους. Ταυτόχρονα οι αγρότες εξαθλιώθηκαν, οι μισθοί έπεσαν στο μισό και η ανεργία εκτινάχθηκε στο 25%. Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι γυρνούσαν από πόλη σε πόλη αναζητώντας οποιαδήποτε εργασία. Έφτιαχναν παραγκουπόλεις και ολόκληρες οικογένειες έμεναν για χρόνια σε τενεκεδόσπιτα, λιμοκτονώντας και πεθαίνοντας από υποσιτισμό. Θεωρείται η πιο σκοτεινή περίοδος της αμερικανικής ιστορίας του 20ου αιώνα. 

*Τι ήταν οι «Μαραθώνιοι Χορού»;

   Διαγωνισμοί αντοχής, όπου ζευγάρια χόρευαν νύχτα – μέρα, συνεχόμενα, με ολιγόλεπτα διαλείμματα και ελάχιστο ύπνο, για εβδομάδες, ακόμη και για μήνες. Στόχος τους να μείνουν οι τελευταίοι όρθιοι για να κερδίσουν το χρηματικό έπαθλο του διαγωνισμού. 

   Τη δεκαετία του 1920 οι μαραθώνιοι αυτοί ήταν η τελευταία λέξη της μόδας στην ψυχαγωγία. Ο κόσμος έψαχνε ευκαιρία να σπάσει τα ρεκόρ σε κάθε είδους δραστηριότητα και ο χορός ήταν μία από αυτές.

   Όταν όμως ξέσπασε το Κραχ το 1929 και ο κόσμος πάσχιζε πια να εξασφαλίζει τα προς το ζην, οι επιχειρηματίες εκμεταλλευόμενοι την οικονομική κρίση, μετέτρεψαν αυτούς τους χορούς σε μία άκρως κερδοφόρα επιχείρηση. Για να προσελκύουν διαγωνιζόμενους, κυρίως ανέργους και φτωχούς που προσπαθούσαν να επιβιώσουν κυνηγώντας μια θέση στο Αμερικάνικο όνειρο, παρείχαν δωρεάν διαμονή, φαγητό και μια σχετική ιατρική περίθαλψη! Πολλοί από τους συμμετέχοντες αποκτούσαν χορηγούς, οι οποίοι για να εξασφαλίσουν τη διαφήμιση των προϊόντων τους, έφταναν στο σημείο να τους ταΐζουν ακόμη και 12 φορές την ημέρα, ελπίζοντας ότι με αυτό τον τρόπο τους έδιναν περισσότερη ενέργεια. Αυτό έκανε τη συμμετοχή στους μαραθώνιους χορού ακόμα πιο περιζήτητη, καθώς ελάχιστοι είχαν τη δυνατότητα να τρώνε τόσο πλουσιοπάροχα την εποχή της «Μεγάλης Ύφεσης».

   Το κοινό φυσικά, που λάτρευε τη θεατρικότητα των θεαμάτων αρένας, πλήρωνε καθημερινά εισιτήριο για να παρακολουθήσει αυτά τα σκληρά και άγρια show που συνδυάζανε τη μουσική και το χορό, το τραγούδι και το θέατρο με το δράμα όλων αυτών των ανθρώπων που προσπαθούσαν να παραμείνουν όσο το δυνατόν περισσότερο σε αυτούς τους διαγωνισμούς, φτάνοντας στα όρια της κατάρρευσης, αποχωρώντας συνήθως εξαντλημένοι, λιπόθυμοι, τραυματισμένοι, μετά από ψυχολογικά ξεσπάσματα και ψυχωσικά επεισόδια, πολλοί από αυτούς, ακόμη και νεκροί.

    Σήμερα θεωρούνται ένα από τα πιο σκοτεινά θεάματα στην αμερικανική λαϊκή κουλτούρα.