“SENSO” ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΕΥΤΕΡΑ 30 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ & ΤΡΙΤΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ Τ

Μετά από το έργο του Λουίτζι Πιραντέλλο, «Ο μακαρίτης Ματία Πασκάλ», που ανέβασε με επιτυχία τον περασμένο χειμώνα, ο Σωτήρης Ρουμελιώτης, ένας από τους πιο χαρισματικούς σκηνοθέτες της νέας γενιάς, αναμετριέται με το SENSO του Camillo Boito, μια ιστορία πάθους, προδοσίας και αυτοκαταστροφής, γνωστή στο ευρύ κοινό από την ταινία του Λουκίνο Βισκόντι. Το SENSO κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου, σηματοδοτώντας την έναρξη της νέας σεζόν στο Θέατρο Τ που συμπληρώνει φέτος 10 χρόνια λειτουργίας στη Θεσσαλονίκη.

Μέσα από το SENSO, ταξιδεύουμε στην υπό κατοχή Βενετία του 1865 και «διαβάζουμε» το κρυφό σημειωματάριο της Κόμισσας Λίβια, μέσα από τις σελίδες του οποίου ζωντανεύει η ερωτική της σχέση με έναν νεαρό Αυστριακό Αξιωματικό. Παντρεμένη με έναν ηλικιωμένο αριστοκράτη τον οποίο περιφρονεί και αδιαφορώντας για τα «πρέπει» που επιβάλλει η κοινωνία, η Λίβια θα ζήσει με όλο της το «είναι» τον απαγορευμένο έρωτα που οδηγεί, αναπόφευκτα, στην καταστροφή.

«Ήταν εραστής μου και με πρόδωσε. Και τώρα θέλω να πάρω εκδίκηση. […]

Όχι, δεν είναι δολοφονία, είναι Λογική.»

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Η ιταλική λέξη SENSO σημαίνει αίσθημα, αίσθηση, πάθος. Σημαίνει, όμως, και λογική. Αυτή η οξύμωρη αμφιταλάντευση με γοήτευσε στην ομότιτλη νουβέλα του Camillo Boito, αυτή η δυναμική συνύπαρξη δύο, φαινομενικά, αντίθετων καταστάσεων: να παραδίνεσαι ολοκληρωτικά στην κυριαρχία των αισθημάτων και των αισθήσεων από τη μια και να υποτάσσεις το πάθος σου στην ψυχρή αυστηρότητα της έλλογης σκέψης από την άλλη. Ένιωσα, λοιπόν, την ανάγκη να ανεβάσουμε επί σκηνής αυτό το έργο του 19ου αιώνα, πιστεύοντας ότι είναι κρίσιμο – σε μια εποχή που οι αισθήσεις και η λογική υποτιμούνται και παραγκωνίζονται – να βυθιστούμε σε έναν έντονο υπαρξιακό στροβιλισμό. Δεν μπορώ να πω αν υπάρχει νικητής – πάθος ή λογική; – και δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Ελπίζω η παράσταση να είναι μια ευκαιρία να αφεθούμε και να παρασυρθούμε από έννοιες, εικόνες, ήχους και συναισθήματα που έχουμε πάψει να τους δίνουμε σημασία λόγω της σύγχρονης συντριπτικής καθημερινότητας. Επιπλέον, είναι μια προσωπική ωδή στην αβυσσαλέα δύναμη του Έρωτα, μια προσπάθειά μου να σταθώ απέναντί του και να «πιαστούμε στα χέρια», γνωρίζοντας εξαρχής πως θα ηττηθώ. Γιατί ο έρωτας είναι αλύπητος.