Η παράσταση του έργου του Α. Τσέχωφ «Πλατόνωφ» θα παρουσιάζεται από τις 16 Οκτωβρίου, σε σκηνοθεσία Δανάης Σπηλιώτη στο θέατρο Θησείον, ένα Θέατρο για τις Τέχνες.
Παίζουν οι ηθοποιοί: Νίκη Βακάλη, Νικόλ Δημητρακοπούλου, Στέλιος Θεοδώρου, Κωστής Καλλιβρετάκης, Κλεοπάτρα Μάρκου, Κατερίνα Νταλιάνη, Ντίνος Ποντικόπουλος, Αντώνης Χρήστου.
Μουσικός επί σκηνής: Δημήτρης Χατζηζήσης.
Με οχτώ ερμηνευτές και ζωντανή μουσική επί σκηνής θα παρακολουθήσουμε ένα καλοκαιρινό πάρτι στην αυλή ενός αρχοντικού που καταρρέει. Πρόκειται για το πρώτο έργο του εικοσάχρονου Τσέχωφ, που βρέθηκε άτιτλο και οι μελετητές του έδωσαν το όνομα «Πλατόνωφ». Μια εικόνα της ταραγμένης προεπαναστατικής Ρωσίας. Στοιχεία που θα δούμε στα επόμενα έργα του Τσέχωφ μα και στοιχεία ιδιαίτερα, απομεινάρια του ρομαντισμού. Με διάθεση ιλαρή, όπου η φιλοσοφία μπλέκεται με τις ανθρώπινες αδυναμίες και το γελοίο. Ελαφρότητα, χιούμορ και υπαρξιακό βάθος.
Σε μία διαλυμένη αυλή, οι ηθοποιοί θα πουν την ιστορία μιας παρέας με κορυφαίο τον Πλατόνωφ, έναν ταλαντούχο, γοητευτικό δάσκαλο, που καταστρέφεται και καταστρέφει. Στοιχειό της σκοτεινής νύχτας, της ταραγμένης εποχής του.
Οι ήρωες του έργου, βρίσκονται ριγμένοι σε έναν κόσμο χωρίς σταθερές, χωρίς ασφάλειες: σε μια εποχή ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Ιδανικά και βεβαιότητες έχουν αρθεί. Ο κόσμος τους γέρνει προς το τέλος. Ένα χρονικό ήττας. Η κηδεία μιας εποχής. Ο Τσέχωφ μέσα σε αυτό το σκοτεινό και ταραγμένο σύμπαν μιλά γι’ αυτό που ξέρει καλά: για τον άνθρωπο, τον έρωτα και τις ελπίδες. Άνθρωποι χωρίς πυξίδα, χωρίς σταθερές, παλεύουν να κρατηθούν από το γλέντι, το γέλιο, τον έρωτα. Μια σκοτεινή ταραγμένη νύχτα που δε λέει να ξημερώσει.
Η ανθρωπολογική ματιά του Τσέχωφ κάνει το έργο διαχρονικό. Άνθρωποι υπέροχοι και άθλιοι μαζί. Υπέροχοι εξαθλιωμένοι. Η νέα ζωή ταχύτατη και αμείλικτη τους ξεπερνάει. Ο έρωτας, τα όνειρα, οι ελπίδες για το μέλλον παλεύουν να υπάρξουν ενάντια στην καταστροφή. Το μέλλον σπρώχνει να βγει σα μωρό που ήρθε η ώρα του.
Διανύουμε ταραγμένες εποχές. Κι όταν όλα διαλύονται, όταν σπάει το έδαφος, από τί θα κρατηθούμε αν όχι από το μαζί. Η παράσταση καλεί σε αυτό το μαζί που ολοένα τείνει στην διάλυση.
