Στον ειδικά διαμορφωμένο για τις ανάγκες της παράστασης «Ιώ-Εκείνη» τόπο του θεάτρου Κέντρο ελέγχου τηλεοράσεων , μέσα σε περίπου εξήντα λεπτά, μας δόθηκε ο «χώρος» να βιώσουμε την ταύτιση με το μονόπρακτο ζωντανό ψυχογράφημα της Ιούς μέσα από κάποιες ημερολογιακές αναφορές σε κομβικές στιγμές της ζωής της.
Η Νατάσσα Παπανδρέου γράφει, σκηνοθετεί και ενσαρκώνει την ηρωίδα που φέρει αυτό το όνομα, το εισάγει μέσα από τις μυθολογικές του καταβολές και το συναντά να εμπεριέχεται ακόμη και ως συστατικό σε εκείνα τα υλικά, που με το δικό τους συμβολισμό, θα λειτουργήσουν σαν το φάρμακο για την πληγή της κάθε φορά.
Οι πληγές αυτές είναι για την Ιώ «ο τόπος που συναντιέται κάθε φορά με την πραγματικότητα της». Καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης, παρατηρεί τον εαυτό της σχολαστικά, του επιτρέπει να λάβει όλο το βίωμα από οτιδήποτε τη βάζει σε μεγάλη σκέψη, συναισθηματική φόρτιση και διαπραγμάτευση.
Πρόκειται για μια ευαίσθητη γυναίκα που σκέφτεται, θυμάται, ζει, υποφέρει, ξορκίζει έπειτα τον πόνο της, προσπαθεί να τον διαχειριστεί σε τέτοιο βαθμό που κάποιες φορές μέσα από το διαρκή αυτό τεράστιο εσωτερικό αγώνα, φοβάται μήπως στο τέλος παγώσει και στερηθεί το μεγάλο χάρισμα που διαθέτει, ως συναισθηματικά ευφυής άνθρωπος, να εκφράζεται αληθινά, να μπορεί να κλάψει.
Το κλάμα είναι αυτό που τίθεται ως το αρχικό ζητούμενο για εκείνη και ταυτοχρόνως το υπόγειο στοίχημα και με τους θεατές. Απευθύνεται στον εαυτό της στο τρίτο ενικό πρόσωπο. Η Ιώ είναι Εκείνη που ως θύμα έμφυλης βίας κάνει όλη την ώρα περάσματα από τις πιο επώδυνες στις αβάσταχτα ανάλαφρες μνήμες της, από το αφήγημα στη μουσική υπόκρουση, από τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα σε ηχηρές στίξεις και συνειδητοποιήσεις μέσα σε μια ατέρμονη ψυχαναλυτική ματιά, μέσα σε μια ενδοσκόπηση με απώτερο στόχο τη λύτρωση, την ανάληψη ενός απηλλαγμένου εαυτού από τα μικρά και μεγάλα βαρίδια της ζωής της.
Η τόσο καλά μελετημένη μουσική σύνθεση του Jan Van de Engel σε συνδυασμό με την κινησιολογική επιμέλεια του Χρήστου Ξυραφάκη, έρχονται να αναδείξουν τις κορυφώσεις στο καρδιογράφημα της Ιούς και να εντείνουν την αγωνία του θεατή για το που τελειώνει η ψυχική περιπλάνηση του εν λόγω υποκειμένου, φθάνοντας αισίως στην κάθαρση αυτού μέσα από τη συμφιλίωση με τον εαυτό της και την παραδοχή της πιο μεγάλη αλήθειας. Αυτής που μαρτυρά πως η προσπάθεια να αντέχουμε να πέφτουμε, να τραυματιζόμαστε και να παλεύουμε να σηκωθούμε ξανά είναι το μεγαλύτερο μας επίτευγμα, το πιο ακριβό μας παράσημο σε αυτήν τη ζωή.
Η Ιώ κάποια στιγμή σταματά να εξαντλεί πρώτα εκείνη, σε σχέση με την κοινωνία που διατηρεί διαχρονικά το πιο αμείλικτο της πρόσωπο, όλη της την σκληρότητα απέναντι στον εαυτό της και στη διακαή του προσπάθεια να αποκτήσει μια ταυτότητα, να στέκεται στα πόδια της θεραπευμένη από τα τραύματα της, να έχει πετύχει ό,τι σημαντικό έθεσε σα στόχο και σκοπό στο βίο της.
Σταματά να θυμώνει και να κυνηγάει εν τέλει το άπιαστο. Την ιδανική της εικόνα. Αποδέχεται πως το όνομα της είναι μεν μυθικό όχι γιατί προστατεύεται από κάποιο θεό αλλά γιατί ο δικός της άθλος να επιβιώνει, έτσι όπως διανθίζεται στο έργο, την εξυψώνει στα μάτια της και στα μάτια των θεατών , τη μετατρέπει σε έναν μικρό θεό που η δύναμη του όλη είναι η ικανότητα να ελίσσεται και να εξελίσσεται κόντρα σε εμπόδια και αντιστάσεις , μέσα από τα θραύσματα της ζωής της.
Μέσα από αυτά συντελούνται τα πιο μεγάλα θαύματα. Το πιο μεγάλο: να παραμένουμε και μέσα μας ζωντανοί, να χαμογελάμε και να κλαίμε, να ζούμε την πραγματικότητα μας ως τον πιο θρυλικό μύθο.
