Πρόκειται για μια συναυλιακή συνάντηση που έχει καθιερωθεί τα τελευταία χρόνια στην ελληνική σκηνή και ο κόσμος την αγκαλιάζει όλο και πιο ζεστά. Δυο απανωτά sold out, λοιπόν, και φέτος οπότε το βράδυ της 31ης του Γενάρη κρατήθηκε από καιρό στις ατζέντες μας για να χαρούμε τις δυόμιση μπάντες της καρδιάς μας και πάλι on stage (ο Μητσοτάκης κουβαλά την κληρονομία των Ενδελέχεια αλλά καλλιτεχνικά πορεύεται πλέον ως μονάδα). Κάπως έτσι, φτάσαμε στο κατάμεστο Κύτταρο με διαθέσεις και προσδοκίες στο κόκκινο, λίγο πριν τις 22.00.
Χωρίς πολλές καθυστερήσεις, καλωσορίσαμε στη σκηνή τα Υπόγεια Ρεύματα. Τριάντα χρόνια μπάντα, με τον Γρηγόρη Κλιούμη, χαρακτηριστική φωνή και ψυχή της και πλάι του τους Τάσο Πέππα και Νίκο Γιούσεφ. Τα Υπόγεια Ρεύματα δε θα σου δώσουν εκρηκτική σκηνική παρουσία ή ανεπανάληπτης έντασης στιγμές στις live εμφανίσεις τους. Δεν ήταν ποτέ αυτοί οι τύποι. Θα σε πάρουν, όμως απ’ το χέρι και θα σου μιλήσουν πολιτικά, κοινωνικά, ακόμη και ερωτικά καμιά φορά, και θα το κάνουν με έναν τρόπο ακριβοθώρητο. Μακριά από τη ευκολία των κυρίαρχων μηνυμάτων της κάθε εποχής. Μέσα από τους ποιητές, μέσα από τη σύμπραξη με μεγάλους συνθέτες και τολμηρές προσεγγίσεις στο έργο τους. Έχουν δισκογραφικό βάθος, ουσία, παρελθόν και κυρίως παρόν. Όλα αυτά τα έδωσαν απλόχερα την Παρασκευή, ερμηνεύοντας όλα όσα περιμέναμε από κείνους. Από τον Καρυωτάκη, τον Παλαμά και το Θάνο Μικρούτσικο, μέχρι τις εφηβικές μας αναμνήσεις με την «Ασημένια Σφήκα» και το «Σαν φως», ταξιδέψαμε εκεί που έπρεπε, με τρόπο όχι ανέμελο και ελαφρύ, αλλά με αυτόν που διαμορφώνει συνειδήσεις. Κι αυτό ήταν το καλύτερο ζέσταμα.
Ακολούθησαν οι Magic De Spell. Οι μακροβιότεροι του είδους στην ελληνική σκηνή. Θοδωρής Βλαχάκης, Μιχάλης Σκαράκης , Γιώργος Αρχοντάκης, Δημήτρης Μποτής και Μαρίνος Σοφίου η σημερινή τους σύνθεση. Με την αρχή της εμφάνισης τους, η ένταση ανέβηκε και οι ίδιοι με ένα πέρασμα από κλασσικά όπως το «Sarajevo» και το «Τέρμα το διάλειμμα» αλλά και νεότερα όπως το «Είμαι» μας έκαναν να θυμηθούμε πάλι από την αρχή τη σπουδαία πορεία που έχουν διαγράψει στην εγχώρια, και όχι μόνο, σκηνή. Δυναμικοί όπως πάντα και άκρως επικοινωνιακοί, φύτεψαν περίφημα το έργο τους στον παλμό των εξελίξεων, εκφράζοντας την αλληλεγγύη τους στον αγώνα της Παλαιστίνης αλλά και με το σπουδαίο «Τα Τέμπη είναι το δικό μας Sarajevo» που ακούστηκε από τα χείλη του Μιχάλη Σκαράκη. Τέλος, συγκίνησαν, κλείνοντας την εμφάνισή τους με την εικόνα της Κατερίνας Γώγου στο βάθος της σκηνής και τη συγκλονιστική ερμηνεία του «Εμένα οι φίλοι μου είναι».
Το Κύτταρο ξαλάφρωνε όσο περνούσε η ώρα και το αστείο είναι πως δεν σε ένοιαζε καθόλου. Ίσα ίσα, ήξερες πως όσοι παρέμεναν, ήξεραν καλά τι κάνουν.
Με την αποχώρηση των Magic De Spell, στη σκηνή ανέβηκε ο Δημήτρης Μητσοτάκης. Μουσικά ενεργός ο ίδιος, αδιαλείπτως από την εποχή των Ενδελέχεια μέχρι και σήμερα, ξεσήκωσε για τα καλά και τους τελευταίους «ήσυχους» της βραδιάς. Με το χαρακτηριστικό ταλέντο του, ακροβάτησε ανάμεσα στην ειρωνεία, την παράδοση, τον χιουμοριστικό αλλά βαθιά πολιτικό στίχο και φυσικά την ωμή, ειλικρινή ματιά κλασσικών αγαπημένων όπως η «Διαμαντένια Προβλήτα» και οι «Χάρτινες Σαΐτες». Όσο τραγουδούσε, παρέα με τους εξαιρετικούς μουσικούς του (Οδυσσέας Τζιρίτας, Δημήτρης Κοσκινάς, Παντελής Πέτρου, Νίκος Χριστόπουλος) σκεφτόμουν πως μέσα στο πέρασμα των χρόνων και την ενηλικίωση που μεσολάβησε, οι Ενδελέχεια υπήρξαν συντροφιά πολύτιμη. Γιατί μίλησαν τόσο μα τόσο εύστοχα για τα ανεκπλήρωτα όνειρα, για τον έρωτα και για αυτό το οξύμωρα υπέροχο συναίσθημα του να μοιάζεις με μια χάρτινη σαΐτα που «έχουν καρφώσει για καλά στην οροφή του σινεμά κάποιοι αλήτες». Κι αυτό, είναι ενδελέχεια κυριολεκτική κι όχι απλώς κάποιο όνομα. Ο Μητσοτάκης, λοιπόν, είναι κοινωνός και συνεχιστής της. Και αυτό είναι το συγκινητικό και ταυτόχρονα το αναγκαίο.
Η συναυλία έκλεισε τέσσερις(!) ώρες μετά την έναρξή της, με τους καλλιτέχνες να τραγουδούν όλοι μαζί και αγκαλιασμένοι Δημήτρη Πουλικάκο, Διάφανα Κρίνα και Τζίμη Πανούση. Έχοντας, ήδη αποδώσει φόρο τιμής στον πρόσφατα χαμένο ντράμερ των Panx Romana, Δημήτρη Δημητράκα. Σεβαστικοί αναμεταξύ τους, χωρίς ίχνος μικροπολιτικής, επίκαιροι, άξιοι συνεχιστές και εκπρόσωποι μιας σκηνής σπουδαίας.
Όλοι τους, αγαπούν αυτό που κάνουν με έναν γνήσιο τρόπο. Και κάθε νέο ραντεβού που δίνουν δεν είναι απλώς μια επετειακή συνάντηση. Είναι η ελληνική ροκ σκηνή του σήμερα που βρυχάται, όπως την προστάζει το καθήκον της, κόντρα σε καθετί που τρώει τις ζωές, τα όνειρα και τις ελπίδες μας. Κι όσο το κάνει, θα είμαστε εκεί.
Μαζί τους.
Σαν χάρτινες σαΐτες, που χουν καρφώσει για καλά στην οροφή του σινεμά κάποιοι αλήτες.
