Η μαγική νύχτα στο Λυκαβηττό και ο φαντασιακός κόσμος του Παύλου Παυλίδη.
Η νύχτα της Δευτέρας, θα μείνει για καιρό χαραγμένη στην μνήμη μας, ως την πιο δυνατή συναυλία στην εγχώρια μουσική σκηνή.
Ίσως και η καλύτερη του Παυλίδη την τελευταία εξαετία.
Ποτέ δεν θα καταφέρω να γίνω ρεαλιστικά αντικειμενική, σε ότι αφορά τη μουσική και τους στίχους του Παυλίδη.
Ένα κατάμεστο θέατρο, με 6.000 κόσμο να πάλλεται.
Ψυχεδέλεια και ρομαντισμός!
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, όταν ένα live καταφέρνει, να αγγίξει σχεδόν όλες σου τις αισθήσεις, δύσκολα μπορείς να το μεταφέρεις, μέσα από λέξεις.
Ο ηλεκτρισμός, η ένταση και η δυναμική, συσσωρεύουν όλα τα συναισθήματα σου, και τα κλείνουν μέσα σε μία μουσική παράσταση, υψηλών προδιαγραφών για τα ελληνικά δεδομένα.
Δυνατός ήχος, Light Show και εικόνα.
Ανάμεσα στην διαδρομή των κομματιών, με ένα setlist σχεδόν στα όρια του φαντασιακού μας, και ήχο αψεγάδιαστο τα visuals, εκτόξευσαν την ενέργεια μέσα στο θέατρο, ταιριάζοντας απόλυτα στη νέα εποχή του καλλιτέχνη.
Τα τραγούδια του, το μουσικό του ύφος και φυσικά η μπάντα του, αποτελούμενη από τους Αλέκο Γεωργουλόπουλο (κιθάρα/synth), Αλέξη Σταυρόπουλο (τύμπανα), Aki Rei (πλήκτρα/κιθάρα) και τον παλιό γνώριμο Θανάση Τζίνγκοβιτς (μπάσο/κιθάρα), κατάφεραν να συνδέσουν το παρελθόν, με το σήμερα , αντικατοπτρίζοντας άριστα το παρών. Μουσικά και στιχουργικά.
Με τα εναρκτήρια, «Δεν Ξέρω» και «Μπρανκαλεόνε», τα «Σόσιαλ» και «Γκωγκέν», στη συνέχεια, ο κόσμος τραγουδούσε από την αρχή κάθε στίχο, όπως τα τραγούδια που φωνάζουμε από χρόνια στις συναυλίες του Παυλίδη.
Φυσικά μέσα στη μαγεία του Λυκαβηττού, θέση πήραν και αυτά που μας έφτασαν έως εκεί το βράδυ της Δευτέρας. «Ατλαντίς», «Φωτιά στο Λιμάνι», «Όσο Μικραίνω», «Η Μαίρη» και «Λιωμένο Παγωτό».
Και κάπου εδώ ο χρόνος σταματάει – τουλάχιστον για εμένα.
Εάν με ρωτούσε κάποιος πως φαντάζομαι την κάψουλα μιας χρονομηχανής, σίγουρα, θα κρυβόταν σε κάποιον στίχο του Παυλίδη, και συγκεκριμένα βγαλμένο μέσα από τα: «Τώρα Αρχίζω και Θυμάμαι», “Πάρε με Μαζί σου» «Τόσο Κοντά, «Στο Βράχο”, «Άσε με Εδώ»,», «Ρίτα», «Ρομπότ» – ένα μουσικό πάζλ που σταμάτησε το χρόνο, ή μάλλον τον επιμήκυνε στη «χώρα που χορεύουν όλοι όλη όλη μέρα»!
Με το «Ένα Αλλιώτικο Παιδάκι» «Λευκή Καταιγίδα», «Λιωμένο Παγωτό», και «Ό,τι Θες Εσύ»,
Ο Παυλίδης άρχισε να επαναλαμβάνει διαρκώς «Αυτή είναι η δική σας εποχή», – Ποτέ να μην το ξεχνάμε.
«Αυτή είναι η δική σας εποχή, μην αφήσετε κανέναν να σας διαλύσει τα όνειρα»
Και σε αυτή τη δική μας εποχή, ο Παυλίδης είναι μέρος της. Οδηγός χρόνων στην τροχιά ενός ρεαλιστικού κόσμου, που δεν αγγίζεται χωρίς την ποίηση του.
Εδώ ακριβώς έρχεται το φαντασιακό, μέσα από ηχοτοπια – λέξεις και μια αφήγηση, χρόνιο βάλσαμο, στο αδιανόητο του κόσμου.
Για τον επίλογο, κράτησα την μόνη υποψία που είχα σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς.
Το φινάλε, που δεν ήταν άλλο από το «Ερχόμαστε από τον ορίζοντα» , με το Ledwall να χαράζει βαθιά μέσα μας τη φράση:
«Η ποίηση δεν θα εξαφανιστεί»
