ΠΗΓΑΜΕ / ΕΙΔΑΜΕ : “ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ” ΣΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΕΙΡΑΙΑ…ΓΡΑΦΕΙ Η ΑΥΡΑ ΜΠΑΚΟΥΡΟΥ

Η αυλαία άνοιξε το βράδυ της Κυριακης που πέρασε στη Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά για τη νέα παραγωγή με τίτλο «Ωριμότητα». Πρόκειται για μια βαθιά ανθρώπινη, πολυεπίπεδη παράσταση που εμπνέεται από τον «Φύλακα στη σίκαλη» του Τζ. Ντ. Σάλιντζερ, χωρίς όμως να εγκλωβίζεται στην πρωτογενή του ύλη. Αντίθετα, χαράζει τη δική της αυτόνομη δραματουργική πορεία, αναδεικνύοντας τον αγώνα μιας γενιάς που προσπαθεί να ενηλικιωθεί μέσα σε έναν κόσμο που αλλάζει αδιάκοπα.

Στην Αθήνα του 2025, ένας νεαρός περιπλανιέται μέσα σε μια πόλη γεμάτη αντιφάσεις – ανάμεσα στην απώλεια και την ελπίδα, τον κυνισμό και την ανάγκη για αλήθεια. Μέσα από τη δική του αφήγηση, ο θεατής καλείται να αναρωτηθεί: πότε τελειώνει η παιδική ηλικία; Πότε αρχίζει η ωριμότητα; Και πόσο εύκολο είναι να “ταιριάξεις” σε μια κοινωνία που συνεχώς μεταμορφώνεται;

Η σκηνοθετική προσέγγιση διακρίνεται για την ευαισθησία και τη φρεσκάδα της. Ο λόγος, η μουσική και η κίνηση συνυπάρχουν δημιουργικά, όχι απλώς ως μέσα έκφρασης, αλλά ως ισότιμες γλώσσες ενός σύγχρονου θεατρικού σύμπαντος. Η ζωντανή μουσική επί σκηνής χαρίζει ρυθμό και ένταση, ενώ οι αλλαγές φωτισμού και ρυθμού κρατούν το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή.

Οι ερμηνείες ξεχώρισαν για την αμεσότητα και τη συναισθηματική τους ακρίβεια. Ο νεαρός πρωταγωνιστής απέδωσε με ειλικρίνεια τη σύγχυση, την τρυφερότητα αλλά και την εξέγερση της ενηλικίωσης. Το σύνολο των ηθοποιών και μουσικών λειτούργησε με συνοχή, μετατρέποντας τη σκηνή σε χώρο εξομολόγησης, χιούμορ και συγκίνησης.

Η «Ωριμότητα» δεν επιχειρεί να δώσει απαντήσεις – προτιμά να θέτει ερωτήματα. Μιλά για την εσωτερική πάλη, για τη συνεχή διαπραγμάτευση με τον εαυτό και τον κόσμο, για εκείνες τις μικρές ρωγμές που αφήνουν το φως να περάσει. Πρόκειται για μια παράσταση που προβληματίζει χωρίς να βαραίνει, συγκινεί χωρίς να γίνεται μελό, και αφήνει τον θεατή να αναγνωρίσει μέσα της κάτι από τον εαυτό του.

Το κοινό της πρεμιέρας αντέδρασε θερμά, με παρατεταμένο χειροκρότημα και εμφανή συγκίνηση. Ίσως γιατί τελικά, η “ωριμότητα” δεν είναι προορισμός, αλλά μια διαρκής πορεία — και η παράσταση αυτή καταφέρνει να το αποτυπώσει με αλήθεια, μουσικότητα και ψυχή.