Δευτέρα, 9 Σεπτεμβρίου.
Στο Θέατρο Βράχων και δύο καλλιτέχνες που μας συντρόφευσαν για τρεις μοναδικές ώρες.
Δύο φίλοι που βρέθηκαν στην ίδια σκηνή και με πήγαν στα πρώτα μου έντεχνα ερεθίσματα.
Ήδη από τα πρώτα 15 λεπτά ο κόσμος ενώθηκε με μια φωνή, τραγουδώντας τις κακές συνήθειες του Πασχαλίδη και τον Μίλτο να μας καμαρώνει.
Η σκηνή, οι βράχοι, τα φώτα της σκηνής και το Φως του Κότσιρα μας ταξίδεψαν σε έναν προορισμό όπου τρεις ώρες, δεν υπήρχε χώρος για άλλες σκέψεις.
Πρώτη φορά άκουσα από κοντά το σχετικά νέο κομμάτι του Κότσιρα. Η ένταση του, το πάθος που έβαλε και τα συναισθήματα που ξυπνούσε σε όλους μας ήταν μια εμπειρία απερίγραπτη.
Έπρεπε να ήσουν εκεί για να το νιώσεις. Ένα παιχνίδι μεταξύ φίλων, να μαντέψουν ποιανού τους στίχους γνωρίζαμε καλύτερα.
Σε κάποιους προκάλεσαν ζάλη, σε άλλους συγκίνηση, και σε άλλους ασταμάτητο χορό. Όλοι όμως δεν θέλαμε να ήμαστε πουθενά αλλού.
Οι ερμηνείες τους δεν περιορίστηκαν στα δικά τους μουσικά θαύματα. Τίμησαν και τον Σωκράτη Μάλαμα, τραγουδώντας μαζί το “Στα είπα όλα” και μας άφησαν να θέλουμε κι άλλα.
Οι δύο φίλοι όμως δεν ξέχασαν τους φίλους τους που μας έκαναν παρέα από ψηλά. Όλους εμάς, τους όρθιους, καθιστούς, αλλά και τους δύο αυτούς θρυλικούς καλλιτέχνες. Ήμασταν εκεί, χαμένοι στον όμορφο κόσμο που δημιούργησαν για εμάς στο Θέατρο Βράχων.
Ερμηνείες από Μητροπάνο και Μαχαιρίτσα, ήταν το ιδανικό κλείσιμο σε μια τόσο φαντασμαγορική και φωτεινή βραδιά.
Για άλλη μια φορά, ο Πασχαλίδης και ο Κότσιρας έβαλαν την ψυχή τους στο μικρόφωνο και εμείς βγάλαμε την δική μας κάνοντας τους παρέα.
