Ερχόταν ο χειμώνας και οι άνθρωποι θα κρύωναν, ειδικά οι άνθρωποι που δεν είχαν σπίτι, γιατί είχαν τραπεί σε φυγή εξαιτίας των εχθροπραξιών στις χώρες όπου ζούσαν, ή γιατί τα σπίτια τους, και μερικές φορές οι πόλεις τους ή τα χωριά τους,
είχαν καταστραφεί. Θέλαμε να επιστήσουμε την προσοχή του κόσμου σε αυτούς τους ανθρώπους και να συγκεντρώσουμε χρήματα για να τους βοηθήσουμε να παραμείνουν ζεστοί.
Στράφηκα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και ρώτησα τους ανθρώπους ποιες ήταν οι δικές τους αναμνήσεις ζεστασιάς.
Δεκάδες χιλιάδες ανταποκρίθηκαν, ο καθένας με μια ιδιαίτερη ανάμνηση.
Πήρα τις αναμνήσεις τους κι άρχισα να τις υφαίνω σε ένα ποίημα, όσο καλύτερα μπορούσα. Διάλεξα τα θέματα απ’ όσα μου απάντησε ο κόσμος. Ήταν ένα ποίημα για όταν έρχεσαι μέσα από το κρύο, για τη σωματική ζεστασιά και για τη ζεστασιά της οικογένειας, των φίλων, της ασφάλειας.
Το ποίημα πλέχτηκε κι έγινε μακρύ, πράσινο κασκόλ. Το κάναμε ταινία. Οι πόλεμοι που είχαν οδηγήσει τους ανθρώπους στην προσφυγιά δεν σταμάτησαν. Μάλιστα νέοι πόλεμοι ξεκίνησαν, και περισσότεροι άνθρωποι έφυγαν από τα μέρη που είχαν ζήσει όλη τους τη ζωή, παίρνοντας μαζί τους ό,τι μπορούσαν να κουβαλήσουν.
Και πάλι, ο χειμώνας κατέφτανε.
Έδωσα το ποίημα στην Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κι αυτοί, μαζί με τον εκδοτικό οίκο Bloomsbury, και τους υπέροχους εικονογράφους αυτού του βιβλίου, σας το παρουσιάζουν, με την ελπίδα ότι μπορεί να βοηθήσει κάποιους ανθρώπους που έχασαν το σπίτι τους, ή και την πατρίδα τους ακόμα, να ζεσταθούν αυτόν τον χειμώνα και τους χειμώνες που έρχονται.
Neil Gaiman
