Μπαίνοντας στο Θέατρο Βράχων δεν ζήτησε κανείς ησυχία. Δεν ζήτησε κανείς να μη βγάλεις από την τσάντα σου τις μπύρες και τα «τσιτσιμπλόνια» που κρυφά αγόρασες από το σούπερ μάρκετ νωρίτερα. Δεν ζήτησε καν κάποιος να απενεργοποιήσεις το κινητό σου τηλέφωνο. Πιθανόν γιατί όλα λίγο-πολύ θεωρούνται ως έναν βαθμό αυτονόητα, όσο και αν όλοι κάνουμε τα στραβά μάτια ώρες-ώρες.
Εάν, όμως, κάτι ζητήθηκε εκ προοιμίου, ήταν ένα και μόνο πράγμα: να μην αποκαλύψεις το τέλος του έργου μετά την παρακολούθηση της παράστασης. Διόλου αυτονόητο, εδώ που τα λέμε. Παράλληλα, όμως, και ιδιαίτερα παρακινητικό, πολλώ δε μάλλον όταν πληροφορείσαι ότι ο Άλφρεντ Χίτσκοκ υπήρξε μεγάλος θαυμαστής του ανθρώπου που έγραψε το κείμενο το μακρινό (συγγνώμη, μαμά) 1961.
Η διάσημη αστυνομική κωμωδία του Γάλλου μετρ του είδους Ρομπέρ Τομά, που φέρει τον τίτλο «Οκτώ Γυναίκες», ταξιδεύει με τη σκηνοθετική υπογραφή του Χρήστου Σουγάρη σε διάφορα μέρη της χώρας, στο πλαίσιο μίας περιοδείας που εκκίνησε την Παρασκευή 5 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη» στο οποίο είχαμε τη χαρά να βρεθούμε με τις ευλογίες -ποιου άλλου- του Street Radio.
Για λίγο πάνω από μιάμιση ώρα, το μυαλό σου γίνεται… μαρμελάδα και παλεύει να ξεμπλέξει έναν τεράστιο και ανατρεπτικό κόμπο πληροφοριών, προκειμένου να εξιχνιάσει έναν φόνο που οδηγεί οκτώ γυναίκες κλεισμένες σε ένα απομονωμένο σπίτι. Σε έναν συνεχή οργασμό κρυμμένων μυστικών, η προσπάθεια να βρεθεί η ένοχη ανάμεσα στις οκτώ ύποπτες κλιμακώνεται ολοένα και περισσότερο και προκαλεί προβληματισμό που είναι η καλύτερη κληρονομιά για τη ζωή μετά το θέατρο.
Ο θάνατος αφορά σε έναν άνδρα που κουβαλούσε για όλη τη ζωή πλειάδα ρόλων απέναντι σε όλες αυτές τις γυναίκες που βρίσκονται μαζί με το πτώμα του σε αυτό το σπίτι. Σύζυγος, πατέρας, αδελφός, εργοδότης, γαμπρός. Ποια . Ποια είναι εκείνα τα μυστικά που ποτέ δεν είπε εκείνος σε αυτές. Και ποια είναι όλα εκείνα που έκρυβαν τόσο οι οκτώ γυναίκες μεταξύ τους;
Η παράσταση αποτελεί ένα ιδιαίτερο συναισθηματικό rollercoaster υπό τον μανδύα της κωμωδίας, που προκαλεί ταυτόχρονα γέλιο, αγωνία, περιέργεια, μυστήριο και, γιατί όχι, φόβο. Υρώ Μανέ, Γιώτα Φέστα, Τάνια Τρύπη, Φωτεινή Ντεμίρη, Ευγενία Δημητροπούλου, Ιωάννα Τριανταφυλλίδου, Ευγενία Ξυγκόρου και Μαρίζα Τσάρη επιδίδονται σε μοναδικές ερμηνείες, τις οποίες εμπλουτίζουν με έναν πρωτόγνωρο τρόπο τα πλάνα της κάμερας του Πάνου Νικολακόπουλου, τα οποία παίζουν real-time στο πλατό, δίνοντας ξεχωριστό τόνο σε κάθε μία από τις σκηνές.
Οι «Οκτώ Γυναίκες» καλύπτουν με έναν μοναδικό τρόπο ολόκληρη την ηλικιακή γκάμα και, μέσα από την κατάθεση απωθημένων και καταπιεσμένων συναισθημάτων, θίγουν με έναν πολύ περίτεχνο τρόπο ζητήματα βγαλμένα από την καθημερινότητα, που όχι μόνο συναντούμε γύρω μας, αλλά ταλαιπωρούν πολλές φορές και τις ίδιες μας τις ζωές, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνουμε.
Το μόνο σίγουρο είναι ένα: ο λόγος που δεν πρέπει να αποκαλύψετε το τέλος του έργου μετά το πέρας της παράστασης είναι υπαρκτός και σοβαρός. Δείτε τη και θα καταλάβετε.
