«Ο Τρομάρας», του Βιζυηνού, δημοσιεύτηκε στη ‘’Διάπλαση των Παίδων’’ το 1884, και αφηγείται την ιστορία ενός τρομαγμένου νέου που καταφέρνει να γίνει ο τρομερός ήρωας της πόλης του.
Ο Βιζυηνός, που είχε σπουδές φιλολογικές, φιλοσοφικές και παιδαγωγικές παίζει με τη διττή σημασία της λέξης «Τρομάρας». Δίνοντας στον κεντρικό του ήρωα αυτό παρατσούκλι, έξυπνα δημιουργεί μια σειρά παρεξηγήσεων και ανατροπών.
Ποιον αποκαλούμε Τρομάρα; Κάποιον που τρομάζει ο ίδιος εύκολα ή κάποιον που προκαλεί στους άλλους τρομάρα;
Πως αντιμετωπίζουμε τον πρώτο και πως τον δεύτερο;
«Ο Τρομάρας», σε σκηνοθεσία της Άννας Παπαμάρκου, είναι μια παράσταση με πολλά καρδιοχτύπια: φόβου, χαράς, αγωνίας, ενθουσιασμού, έρωτα…
Αξιοποιώντας το κλειδί της τραγικής ειρωνείας, που διατρέχει το έργο του Βιζυηνού, δηλαδή να γνωρίζουν την αλήθεια οι θεατές αλλά όχι οι ήρωες του έργου, δημιούργησε με την ομάδα της μια διασκεδαστική παράσταση που απευθύνεται σε όλες τις ηλικίες.
Με έναν τρόπο αφήγησης σύγχρονο και πρωτότυπο, χρησιμοποιώντας στοιχεία από την τεχνική της πλατφόρμας και του θεάτρου σκιών, δημιούργησε μια φρέσκια και γεμάτη φαντασία παράσταση, με ζωντανή μουσική, αμεσότητα, άφθονο χιούμορ αλλά και συγκίνηση.
Η πορεία του Τρομάρα ώστε από το σκοτάδι του φόβου να βγει στη χαρά της ζωής είναι το ταξίδι της καρδιάς που τολμά. Ο ήρωας, υπερνικώντας τα εμπόδια του ίδιου το εαυτού, κερδίζει την αυτοεκτίμηση, την αποδοχή και την πολυπόθητη αγάπη.
Η παράσταση
Γιατί τρεις παραμυθάδες κι ένας μουσικός περιπλανιούνται σαν πειρατές μέσα στη θάλασσα;
Που πάνε και τι ψάχνουν;
Πώς μια νότα μουσικής γίνεται θάρρος ή αλήθεια;
Πως παίζουν σώμα και φωνή μέσα στα παραμύθια;
Πάνω σε μια σχεδία με πανί πως χωράνε σπίτια και βουνά, άνθρωποι και θηρία;
Και πως ο Τρομάρας κι η Ζωή βρεθήκαν στη σχεδία;
Ελάτε στην παράσταση και θα τα μάθετε όλα!
«Ένα βήμα τη φορά» όπως λέει και ο ήρωας μας.
Η ιστορία
Τρομάρας, είναι το παρατσούκλι του. Θανάσης είναι το όνομά του. Δεν ήταν, όμως, πάντα έτσι, τρομάρας! Κάποια παιδιά τον τρόμαξαν όταν ήταν μικρός και από τότε του έγινε συνήθεια να φοβάται τα πάντα.
Δε βγαίνει ποτέ από το σπίτι του. Αφήνει τη ζωή και τις χαρές της να περνούν από δίπλα του.
Μια μέρα, μην αντέχοντας άλλο την κατάστασή του, έβγαλε μια αυθόρμητη κραυγή:
«Δε θέλω να φοβάμαι! Θέλω να ζήσω!»
Τη φωνή του την άκουσε μια κόρη, και τον ερωτεύτηκε.
Η φωνή του, που κάποτε τον τρόμαζε, του άνοιξε ένα παράθυρο στη ζωή.
Για να φτάσει στην αγαπημένη του, όμως, πρέπει πρώτα να πετύχει τον άθλο που του βάζει ο πατέρας της.
«Ένα βήμα τη φορά!» λέει στον εαυτό του και τολμά …
Στις περιπέτειές του, βήμα- βήμα ανακαλύπτει τον εαυτό του και τις δυνάμεις του.
Βήμα -βήμα καταφέρνει να γίνει ο ήρωας της πόλης του.
Άλλωστε «Θαρραλέος δεν είναι αυτός που δε φοβάται, αλλά αυτός που αντιμετωπίζει τους φόβους του και προχωρά»
