Με το που εισέρχεται κάποιος ως θεατής στη σκηνή του θεάτρου Radar είναι σαν να μπαίνει και να μεταφέρεται απευθείας στην τότε εποχή του 19ου αιώνα, όπου έζησε ο συγγραφέας Γ. Βιζυηνός (1849-1896) και αντίστοιχα στην εποχή που τοποθετείται το συγκεκριμένο έργο του – διήγημα με αυτοβιογραφικά στοιχεία «Το αμάρτημα της μητρός μου». Ο πετρόχτιστος τοίχος του θεάτρου στη δεξιά πλευρά (όπως βλέπει ο θεατής τη θεατρική σκηνή) δεν αφήνει ίχνος αμφιβολίας στον θεατή ότι όντως εδώ και τώρα, από τη χρονική στιγμή που διάβηκε την πόρτα του θεάτρου βρίσκεται στην τότε εποχή. Ένας χώρος ο οποίος μορφολογικά ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με το χρονικό πλαίσιο και την εποχή που τοποθετείται και αναφέρεται το συγκεκριμένο έργο.
Χωρίς κάποιος να έχει διαβάσει το βιβλίο με το που εισέρχεται στο χώρο της θεατρικής σκηνής και κάθεται στη θέση του, μένοντας μόνος του για λίγα λεπτά (μέχρι να σημάνει η έναρξη της παράστασης και σβήσουν τα φώτα) ακούγοντας την απαλή μουσική που παίζεται από τα ηχεία του θεάτρου και αντικρίζοντας το βαρύ ξύλινο τραπέζι πάνω στο οποίο βρίσκεται ένα μικρό γυάλινο βάζο με ανθισμένα λουλούδια λουσμένα όλα με ένα απαλό θερμό φως και περιτριγυρισμένα από μαύρα σκηνικά, τον κάνει να συλλογιέται και να απορεί «Ποιό μπορεί να είναι το αμάρτημα της μητρός του συγγραφέα, που τον ενέπνευσε να γράψει αυτό το λογοτεχνικό αριστούργημα – σημείο σταθμό για τη νεοελληνική λογοτεχνία, ώστε ακόμη και σήμερα στον 21ο αιώνα (σχεδόν δύο αιώνες αργότερα) να εμπνέει τους ανθρώπους και να γίνεται ακόμη και θεατρική παράσταση, η οποία διανύει τον 3ο χρόνο επιτυχίας;». Στο σημείο αυτό θερμά συγχαρητήρια αξίζουν τόσο για τα σκηνικά, όσο και για τα κοστούμια στον Πάρι Μέξη, που επιτυγχάνει ήδη πριν την έναρξη της παράστασης να εισάγει τον θεατή στον παραπάνω προβληματισμό, μα και στον μουντό ψυχολογικό κόσμο του Γεωργή και κυρίως της μητέρας του, με τα ανθισμένα λουλούδια μέσα στο όλο μαύρο που επικρατεί στη σκηνή να σημαίνουν την ελπίδα, την αναγέννηση και την άνθιση, η οποία καλείται να επέλθει στον κάθε άνθρωπο σε όσο δύσκολες, ασήκωτες και μαύρες και εάν φαίνονται για τα ανθρώπινα δεδομένα καταστάσεις, στις οποίες έχει εισέλθει και βιώνει.
Η συγκεκριμένη θεατρική παράσταση αποτελεί μονόλογο σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Κωνσταντίνου Γιαννακόπολου, ο οποίος αποδίδεται εξ’ ολοκλήρου στην καθαρεύουσα γλώσσα, ακριβώς όπως έχει γραφτεί το πρωτότυπο κείμενο «Το αμάρτημα της μητρός μου» από τον Γ. Βυζιηνό, στοιχείο που προσδίδει επιπλέον αξία στη θεατρική παράσταση, καθώς ο ερμηνευτής εύκολα θα μπορούσε να το αποδώσει στη δημοτική γλώσσα, προς διευκόλυνση μάλιστα και του κοινού, αλλά προς τιμήν του “σεβάστηκε” το έργο και αποφάσισε να οδηγηθεί σε μια αυθεντική απόδοση του, όπως ακριβώς αυτό γράφτηκε από τον Γ. Βιζυηνό. Αξιοθαύμαστο γεγονός για το οποίο μάλιστα αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον κ. Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο είναι ότι έχει καταφέρει να απομνημονεύσει το κάθε κόμμα, την κάθε τελεία και την κάθε λέξη (στην καθαρεύουσα) του διηγήματος και να τα αποδώσει άριστα, με ένταση αλλά και με συναίσθημα στον εξαιρετικό αυτό μονόλογο διάρκειας 85 λεπτών. Το συγκεκριμένο στοιχείο (καθαρεύουσα γλώσσα) της παράστασης απαιτεί από το θεατρόφιλο κοινό, προκειμένου να μπορέσει να απολαύσει στο μέγιστο δυνατό βαθμό και να ακολουθήσει τη ροή της παράστασης, χωρίς να χάνει μέρη της αφήγησης, να είναι εξοικειωμένο σε έναν βαθμό με την καθαρεύουσα γλώσσα. Αυτομάτως λόγω της καθαρεύουσας, όσο αφορά το μαθητικό κοινό η συγκεκριμένη παράσταση καθίσταται ιδανική για μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου, καθώς ήδη από την Α΄ Γυμνασίου οι μαθητές μαθαίνουν την Αρχαία Ελληνική γλώσσα γεγονός που τους προσδίδει ένα βαθμό εξοικείωσης με την καθαρεύουσα. Επιπροσθέτως δεν πρέπει να αμελούμε το γεγονός ότι το συγκεκριμένο διήγημα έχει δοθεί σε όλους τους μαθητές της χώρας μας, που φοιτούν στη Γ’ Λυκείου, γι’ αυτό και ως εκπαιδευτικός συνιστώ κυρίως στα σχολεία της Β΄- βάθμιας εκπαίδευσης να δράξουν την ευκαιρία που τους παρουσιάζεται (από 8 Δεκεμβρίου 2025 έως 27 Ιανουαρίου 2026 που διαρκούν οι παραστάσεις στο θέατρο Radar) και να φέρουν τους μαθητές και τις μαθήτριές τους να παρακολουθήσουν τη σπουδαία αυτή θεατρική παράσταση.
Ο χαμηλός και ζεστός φωτισμός που επικρατεί καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης σε συνδυασμό μάλιστα με τον ήχο που ακούγεται χαμηλόφωνα από τα ηχεία του θεάτρου, για τα οποία αξίζουν πολλά και θερμά συγχαρητήρια στην Χριστίνα Θανάσουλα (Σχεδιασμός Φωτισμών), στην Ιφιγένεια Γιαννιού (Βοηθός Φωτισμών) και στον Θοδωρή Οικονόμου (Μουσική) εισάγουν τον θεατή σε αυτή την καταθλιπτική, βαριά και στενάχωρη ατμόσφαιρα, που επικρατεί λόγω της ανίατης ασθένειας και του θανάτου της αδερφής του συγγραφέα της Αννιώς. Επιπλέον το ύφος, το βλέμμα και όλες οι εκφράσεις μα και κινήσεις του ηθοποιού (όπου αξίζουν θερμά συγχαρητήρια για τον άψογο Σχεδιασμό Κινήσεων στην Βρισηίδα Σολωμού) αναδύουν και φανερώνουν τον εσωτερικό ψυχικό κόσμο, τόσο του ίδιου του Γιωργή, όσο και της μητέρας του, ιδίως της μητέρας του, μεταφέροντας στον θεατή όλο αυτόν τον πόνο, την στεναχώρια και τη ατέρμονη θλίψη που βιώνουν (ειδικά αν τύχει και σε κοιτάξει ο ηθοποιός -ομολογουμένως μου έτυχε- τα συναισθήματα αυτά γίνονται πολύ πιο έντονα και σε ακουμπάνε – αν όχι χτυπάνε – στην καρδιά).
Από τον τρόπο που έχει δημιουργηθεί το θέατρο Radar ιδίως με τις θέσεις των θεατών της πρώτης σειράς να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο με τη θεατρική σκηνή και οι υπόλοιπες να ακολουθούν αμφιθεατρικά – όχι σε μεγάλη απόσταση από αυτήν- επιτυγχάνεται η αμεσότητα και οικειότητα ανάμεσα στον ηθοποιό και στους θεατές, μια αμεσότητα που ενισχύεται τόσο με τη χρήση του α΄ προσώπου που κυριαρχεί στο έργο, όσο και με την κινησιολογία (ιδίως στο σημείο εκείνο που ο Γιωργής κάθεται δίπλα στους θεατές και συνεχίζει την αφήγηση του) και το βλέμμα (τα μάτια του Γιωργή κοιτούσαν διαρκώς του θεατές) του ηθοποιού. Με τους παραπάνω τρόπους ενισχύεται το αίσθημα όλων των θεατών, μηδενός εξαιρουμένου, από τον θεατή που κάθεται στην πρώτη σειρά μέχρι και τον θεατή που κάθεται πίσω-πίσω σε θέση της τελευταίας σειράς στη γωνία, ότι όλοι μαζί συμπεριλαμβανομένου φυσικά και του ηθοποιού, αποτελούν μια παρέα, με τον ηθοποιό να είναι εκείνος ο φίλος, που έχει την ανάγκη να τους εξομολογηθεί (μήπως βρει παρηγοριά, συμπόνια και συμπαράσταση) το οικογενειακό δράμα που τον βασανίζει εδώ και καιρό, το οποίο δεν είναι άλλο από «Το αμάρτημα της μητρός του»!
Παρά το βαρύ και όχι ευχάριστο περιεχόμενο του έργου (ανίατη ασθένεια και θάνατος της Αννιώς, ψυχικό τραύμα του Γιωργή και της μητέρας του), η παράσταση δεν βαραίνει τον θεατή. Αντιθέτως μόλις η παράσταση τελειώσει μένει στο μυαλό μια γλυκιά ανάμνηση και μια ελπιδοφόρος σκέψη σχετικά με τη δύναμη που πρέπει και καλούμαστε να βρούμε όλοι μας, ώστε να μπορέσουμε να αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας, να βρούμε τη δύναμη να σηκωθούμε όταν βλέπουμε ότι όλα γύρω μας είναι μάταια και δεν υπάρχει καμία ελπίδα, καμία σανίδα σωτηρίας να πιαστούμε! Σε αυτό ακριβώς άλλωστε αποσκοπούν και οι ενέργειες της μητέρας του Γιωργή, στη θέση της οποίας αύριο ο καθένας από εμάς μπορεί να βρεθεί με το δικό του αμάρτημα, το οποίο και καλείται να αντιμετωπίσει, ώστε να γίνει καλύτερος άνθρωπος, όπου όλοι μας έχουμε ανάγκη και πρωτίστως η κοινωνία μας! Είναι στο χέρι μας λοιπόν να ελπίζουμε, είναι στο χέρι μας λοιπόν να πιστεύουμε ότι ναι… ναι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη ζωή για εμάς, ναι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια καλύτερη ζωή για τα παιδιά μας και για τους συνανθρώπους μας, ναι μπορούμε να οραματιζόμαστε και να δημιουργήσουμε μια καλύτερη κοινωνία!
«Το αμάρτημα της μητρός μου» του Γ. Βιζυηνού σε σκηνοθεσία και ερμηνεία του Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου αποτελεί μια εκλεκτή θεατρική παράσταση, έναν μονόλογο κυριολεκτικά διαμάντι, όπου μικροί (κυρίως Γυμνάσιο – Λύκειο) και μεγάλοι θα πρέπει να παρακολουθήσουν και ειδικότερα να βιώσουν, καθώς μια τέτοια ερμηνεία συνιστά όχι μια απλή θεατρική παράσταση, αλλά μια ολόκληρη βιωματική εμπειρία για τον θεατή! Η όλη ερμηνεία από τον Κωνσταντίνο Γιαννακόπουλο σε συνδυασμό με τα σκηνικά, τον φωτισμό και τη μουσική, δεν αφήνουν τον θεατή απλό θεατή της αφήγησης που ξετυλίγεται σταδιακά μπροστά του, αλλά απεναντίας τον μετατρέπουν σε μέτοχο των όσων διαδραματίζονται εκείνη τη στιγμή στη σκηνή. Το βίωμα του Γιωργή γίνεται ταυτόχρονα και βίωμα του θεατή! Αξίζουν θερμά συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές της παράστασης για την προσπάθεια που κατέβαλαν για να βγει αυτό το άρτιο, υψηλής αισθητικής καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και εύχομαι μέσα από την καρδιά μου και 4ο και 5ο… και 10ο χρόνο επιτυχίας!
