Ο Άρης Μπινιάρης κάνει την πρώτη του συγγραφική απόπειρα μετά την προσέγγισή του στην τραγωδία του Αισχύλου το 2021 για το Φεστιβάλ Επιδαύρου και αντλεί έμπνευση από το προμηθεϊκό δράμα.
Το έργο διαδραματίζεται σε ένα ολόλευκο, ψυχρό κελί, χωρίς παράθυρα όπου στο κέντρο βρίσκεται μια ηλεκτρική καρέκλα κι ένας προβολέας από πάνω της που θυμίζει παράλληλα ψυχιατρικό θάλαμο, βγαλμένο από μια άλλη εποχή.
Στο κελί μπαίνει ένας ημίγυμνος άνδρας (Μιχάλης Βαλάσογλου) ο οποίος κρατά στα χέρια του μια μάζα ρούχων που όταν τα ξεδιπλώνει και ξεκινά να τα φορά φαίνεται ότι πρόκειται για τη στολή των κρατουμένων. Αυτή η πρώτη σκηνή είναι γεμάτη αντιθέσεις, καθώς ο πρωταγωνιστής έχει νεανικό σώμα αλλά το πρόσωπό του φαίνεται γερασμένο και έχει μακριά λευκά μαλλιά.
Ο ήρωας του έργου, ένα πρόσωπο με τα ιδανικά και τις αξίες του Προμηθέα, μια άχρονη φιγούρα, βρίσκεται σε ένα ίσως όχι και το τόσο μακρινό, δυστοπικό μέλλον όπου κρατείται ως θανατοποινίτης από το Κράτος, τη Νέα Τάξη Πραγμάτων που ερμηνεύει την κάθε διαφορετική άποψη και την παραμικρή αμφισβήτηση ως εχθρό. Οι εχθροί αυτοί του κράτους φυλακίζονται, βασανίζονται και υπομένουν φρικαλεότητας όπως αυτές που υπέμεναν τα θύματα των Ναζί που στόχο έχουν να υποδομήσουν την ανθρώπινη συνείδηση και την ψυχή τους και εν τέλει θανατώνονται.
Η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι οι αντιφρονούντες να ασπαστούν το έργο των θεσμικών παραγόντων, να αναδιαμορφώσουν τα ιδανικά και τις αξίες τους έτσι ώστε να ταυτίζονται απόλυτα με τα όσα πρεσβεύει η Νέα Τάξη Πραγμάτων χωρίς την παραμικρή παρέκκλιση από αυτά.
Στην σκηνή εμφανίζονται έπειτα οι εκπρόσωποι του κράτους, ένας εισαγγελέας πρώτα (Αυγουστίνος Κούμουλος) και στη συνέχεια μια Ψυχίατρος (Βάσω Καβαλιεράτου) οι οποίοι έρχονται να υπενθυμίσουν στον Προμηθέα ότι ο ίδιος είναι υπεύθυνος για τα βασανιστήρια και τις κακουχίες που υφίσταται και ότι μπορεί να το αλλάξει αυτό υπακούοντας σε όλα όσα του επιβάλει η Νέα Τάξη Πραγμάτων.
Έχοντας ως στόχο να πείσουν τον Προμηθέα να συμμορφωθεί χρησιμοποιούν διάφορες μεθόδους, μια εκ των οποίων είναι το να τους δείξουν τι ακριβώς τον περιμένει, φέρνοντας στο λευκό κελί μια Συγκρατούμενη (Μαρία Μαντά) η οποία ενσαρκώνει με μια συγκλονιστική ερμηνεία, το μαρτύριο, όπως η Ιώ από το μύθο του Προμηθέα. Η Συγκρατούμενη, αλυσοδεμένη και αιματοβαμμένη περιγράφει τα φριχτά και ταπεινωτικά βασανιστήρια που έχει υποστεί τόσο οι ίδια όσο και άλλοι σύντροφοί της .Ένας ακόμα τρόπος που χρησιμοποιούν οι εκπρόσωποι του κράτους για να σωφρονίσουν τον Προμηθέα είναι να επιστρατεύσουν την οικεία πειθώ των γονιών του κάτι που κάνει τον Προμηθέα να βιώσει την εσχάτη προδοσία.
Ο Άρης Μπινιάρης, σε αυτό το κείμενο, με τη δραματουργική συνεργασία της Έλενας Τριανταφυλλοπούλου, ξετυλίγει το αισχύλειο δράμα με σαφείς επιρροές από το έργο συγγραφέων όπως ο Τζορτζ Όργουελ και ο Φραντς Κάφκα και καταφέρνει να το φέρει ακόμα πιο κοντά στα σύγχρονα δεδομένα.
Το γεγονός ότι όλοι οι ηθοποιοί φορούν μάσκες δημιουργεί έντονες αντιθέσεις που έχουν άμεσα να κάνουν με την εξέλιξη του έργου αλλά και με τους εσωτερικούς διαλόγους που δημιουργεί ενώ παράλληλα είναι ένα στοιχείο που συμπληρώνει τις ερμηνείες τους και προσδίδει μια αρχέτυπη μορφή στα πρόσωπα.
Η μουσική φόρμα της παράστασης δένει άψογα με τις μάσκες αλλά και με την κινησιολογία των χαρακτήρων, σε συνδυασμό με το σκηνοθετικό σύστημα και τις πολύ καλές ερμηνείες διαμορφώνουν μια παράσταση που δεν πρέπει να χάσετε.
