Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου, εννέα το βράδυ στο Θέατρο Βράχων.
Η τελευταία sold out παράσταση εξωτερικού χώρου του θεατρικού έργου Μια Άλλη Θήβα δεν ξεκίνησε με αναμενόμενο τρόπο.
Μάλλον αναπάντεχα, απροειδοποίητα. Δεν υπήρξε σαφής έναρξη.
Ίσως επειδή το έργο αυτό μοιάζει με την ίδια τη ζωή: Σε μια στιγμή όλα μπορεί να
αλλάξουν εκεί που δεν το περιμένεις, απλώς συμβαίνει, και βρίσκεσαι ήδη μέσα στο
χορό.
Είναι ένα έργο διαδραστικό, ρευστό, βαθιά βιωματικό, με εκπληκτική σκηνοθεσία, έξυπνους διαλόγους που καταργεί τον συμβατικό χρόνο και τον θεατρικό ρόλο, προσκαλώντας τον θεατή σε έναν κόσμο ανθρώπινο, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, γεμάτο υπαρξιακά ερωτήματα, ανεπίλυτα ζητήματα και μια αλήθεια που πονά.
Το σκηνικό είναι απλό: το προαύλιο μιας φυλακής, μια μπασκέτα, ο ήχος της μπάλας.
Ο Μαρτίν – που υποδύεται ο Δημήτρης Καπουράνης, ερμηνεύοντας και τον ρόλο του
Φεδερίκου – σουτάρει εύστοχα, μετά από σχεδόν τέσσερα χρόνια παραστάσεων, σε
όλα τα καλάθια.
Η ερμηνεία του είναι καθοριστική, όπως αναγνωρίστηκε και με το θεατρικό βραβείο “Δημήτρης Χορν” που του απονεμήθηκε για τη συγκεκριμένη παράσταση, έργο του Σέρχιο Μπλάνκο, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
Ο συγγραφέας-αφηγητής, Θάνος Λέκκας, μας υποδέχεται με ευχές – «Καλησπέρα,
υγεία, αγάπη και δύναμη» – και μια φράση που μοιάζει να επενδύει τη βραδιά με
ιδιαίτερη βαρύτητα: «τελευταία παράσταση εξωτερικού χώρου».
Η Άλλη Θήβα είναι μια συνομιλία με τον πόνο, τις σκιές, την ανδρική ταυτότητα, τα στερεότυπα, τη βία και τελικά την ανάγκη για επαφή, αγάπη, στοργή. Είναι ένα έργο που με αφετηρία την πατροκτονία, εξετάζει κάτι πολύ πιο οικουμενικό: την ανάγκη για αληθινή σύνδεση και αποδοχή.
Ένας συγγραφέας με αφορμή το θεατρικό έργο που ετοιμάζει για τη ζωή του Μαρτίν
που έχει καταδικαστεί για το φόνο του πατέρα του, προσπαθεί να μπει στον κόσμο του
και να τον γνωρίσει, να βρει απαντήσεις. Σε ένα γήπεδο μπάσκετ περιφραγμένο με
συρματόπλεγμα ξεκινά μια συνύπαρξη. Και μέσα από αυτήν, έρχεται η κατανόηση, η
ελπίδα, το πρώτο «μαζί».
Οι διάλογοι μεταξύ των πρωταγωνιστών είναι γεμάτοι ειλικρίνεια, αμηχανία, σεβασμό, χιούμορ, τρυφερότητα αλλά και ένταση που κορυφώνεται τη στιγμή της αναπαράστασης του φόνου. Ο Μαρτίν ουσιαστικά δεν είχε πατέρα, αλλά μια σκιά που τον ακολουθούσε, τον υποτιμούσε, τον χτυπούσε και που μια μέρα, με 21 χτυπήματα, έγινε σιωπή.
Τι σημαίνει να σκοτώνεις τον πατέρα σου; Είναι στιγμή ή διαδρομή; Θα μπορούσε να
ξεκινά και να συνεχίζει ως η αθόρυβη, μακροχρόνια φθορά της ψυχής και του εαυτού
όπου ο ίδιος σου ο πατέρας σε πληγώνει διαρκώς, ανεπανόρθωτα και ατιμώρητα;
Αξίζουν όλοι οι “πατεράδες” τον τίτλο ή μήπως είναι κάτι που οφείλει να κερδηθεί;
Η αναφορά στον Οιδίποδα όπως και στους Αδερφούς Καραμαζόφ του Ντοστογιέφσκι
φανερώνουν πως το έργο δεν περιορίζεται στο έγκλημα· εξερευνά την βία που
κληρονομούμε, τους δεσμούς της οικογένειας και τον τρόπο που οι γονείς
διαμορφώνουν την εικόνα που έχουμε για τον ίδιο μας τον εαυτό.
Ο θεατής αποχωρεί με ευγνωμοσύνη, με προβληματισμό και ταυτόχρονα ανακούφιση.
Η παράσταση “Μια άλλη Θήβα” μοιάζει με εμπειρία ζωής– κυρίως επειδή το κοινό έγινε -έστω για λίγο- μέρος μιας σκληρής πραγματικότητας που δύσκολα χωράει σε λόγια η
μπορεί να γίνει αντιληπτή αν κάποιος δεν την έχει βιώσει και όμως είναι μια συνθήκη
που με έναν τρόπο μας αγγίζει όλους. Αφήνει μια γλυκόπικρη γεύση. Σαν τη ζωή.
Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος
Επιμέλεια κίνησης: Ξένια Θεμελή
Σχεδιασμός σκηνικού: Κώστας Πολίτης
Κοστούμια: Κλαιρ Μπρέισγουελ
Σχεδιασμός φωτισμών – Βίντεο: Αποστόλης Κουτσιανικούλης
Φωτογραφίες: Πάτροκλος Σκαφίδας
Βοηθός σκηνοθέτη: Θάνος Παπαδόγιαννης
Παίζουν: Θάνος Λέκκας, Δημήτρης Καπουράνης
