Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς. Όταν σκοτώνεις επειδή πρώτα σκοτώσανε εσένα. Γιατί; Επειδή δεν είχες αίματα κατά τον σκοτωμό σου; Σοβαρά; Το αίμα για να ξεπηδήσει θέλει κάτι αιχμηρό, θέλει σίδερο, θέλει μασιά, θέλει όπλο, θέλει μέταλλο, το αχ όμως του λάρυγγα ή του φάρυγγα προκαλείται και από όργανα φονικά χωρίς δαχτυλικά αποτυπώματα, από λέξεις, από λόγια ωραία που στα πήρανε πίσω, από θανάτους που δεν υπολόγισες, από αυτούς που σε ανακινήσανε μέσα στην χούφτα τους σαν ζαράκι και σε παίξανε που λέμε, οπότε έτσι κάπως έχασες την ρομαντική σου διάθεση και είπες κι εσύ, άντε και γαμήσου, άντε και γαμηθείτε, ας κάνω ένα σόου, ας κάνω ότι χορεύω, ας κάνω ότι χαίρομαι, ας κάνω ότι ξέχασα και πάμε λοιπόν, κούνα το, γλέντα το, όπα όπα, όπα, όπα, δώστα στην τέχνη σου κι αυτή θα σου τα δώσει πίσω.
Πήγαμε σε πάρτι, κάναμε πρεμιέρες, αγαπήσαμε τον Τσέχωφ και τους κλασικούς συγγραφείς, πιο πολύ όμως κι από τον Τσέχωφ αγαπήσαμε τον Λούκι Λουκ επειδή έφευγε πάντα μόνος στο τέλος – γιατί άραγε; – αγαπήσαμε και βενζινάδικα στα σύννεφα και σκουπιδιάρικα, μόνο φόνο δεν κάναμε, όλα τα άλλα τα κάναμε, βγήκαμε φωτογραφίες χαρούμενες, ήπιαμε, ήπιαμε, ήπιαμε τον κώλο μας, μόνο όπλο δεν χρησιμοποιήσαμε και για τον έρωτα, για να πούμε και τα καλά του, η καμένη γούνα που λέμε, ας πούμε ότι έχει την μαγική ιδιότητα να ξαναζωντανεύει ανά πάσα στιγμή, ξαναγίνεται ζωάκι που μοιάζει φιλικό και θέλει χάδια, η καμένη γούνα ξανασαλεύει, βγάζει καινούργιο τρίχωμα και περπατάει, ξαναγρυλίζει με δόντια κοφτερά, ξαναγουργουρίζει ευτυχισμένη από τα χάδια σου, αλλά, αλλά, ΑΛΛΑ σε κατάσταση τρελής πείνας, αυτό το ζωάκι θα επιλέξεις να φας, αυτό που σαλεύει μέσα στα χεράκια σου, αυτό που χαϊδεύεις για θεραπευτικούς λόγους, δεν θα φας τον εαυτό σου, γιατί τίποτα δεν ερωτεύεσαι περισσότερο από τον εαυτό σου σ’ αυτή τη ζωή, άντε και τη μάνα τους τα αγόρια, τον πατέρα τους τα κοριτσάκια και τέλος.
Και όσο πιο μαλάκες τέτοιοι σου τύχουν, τόσο μεγαλύτερη η θερμοκρασία του έρωτα προς αυτούς και τα πανομοιότυπα καλούπια τους που ερωτεύεσαι στο διάβα της ζωής σου και τόσο μεγαλύτερη η ανικανότητα αποσύνδεσης από αυτούς και τα πανομοιότυπα καλούπια τους. Γιατί φυσικά ερωτεύεσαι ό,τι δεν σου δίνεται και ευτυχώς που υπάρχει και ο έρωτας για να τρέχεις, τουλάχιστον να αθλείσαι. Όλο το θέμα στον έρωτα είναι νομίζω να μην σου τύχουνε πολύ μαλάκες γονείς και μαλάκα γονιό θεωρώ εγώ οποιονδήποτε χαίρεται να ασχολείται μαζί του το παιδί του. Επειδή λοιπόν οι περισσότεροι φονιάδες βρίσκονται εκτός φυλακής, ας είμαστε λίγο επιεικείς με αυτούς που βρίσκονται εντός. Αυτά όσον αφορά το υπέροχο τραγούδι του Στράτου ΚΑΙ ΛΕΓΕ ΛΕΓΕ που μας ενέπνευσε να δημιουργήσουμε ένα έργο για τον έρωτα, ανολοκλήρωτο, λάθος, εκτός εποχής, ανεπίκαιρο και ανέντιμο σαν τον έρωτα. Πώς λέμε η άχρηστη πληροφορία της ημέρας. Κάτι τέτοιο. Ευελπιστούμε η παρουσία μας και μόνο να είναι αρκετή. Εγώ προσωπικά είμαι ερωτευμένη και πιστεύω ότι θα μου φαίνεται όταν θα με κοιτάτε. Και προσωπικά δεν έχω αίσθηση για όλο αυτό που ζούμε. Αν είναι αλήθεια. Ή παραίσθηση.
Το «Και Λέγε Λέγε» είναι ένα συνολικό έργο τέχνης που δημιουργήθηκε από τον συνδυασμό διαφορετικών τεχνών: κείμενα της Λένας Κιτσοπούλου, φωτογραφίες του Γιώργου Καπλανίδη και του Τάκη Διαμαντόπουλου, ένα video clip σε τραγούδι του Νίκου Κυπουργού, μια ταινία μικρού μήκους της Λένας Κιτσοπούλου σε κινηματογράφηση της Εύης Καλογηροπούλου.
Η σύνθεση όλων αυτών οδηγεί στο έργο που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης, προτείνοντας μια νέα θεώρηση της θεατρικής πράξης πέρα από τα όρια του ίδιου του θεάτρου.
