“Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΦΟΥΣΤΑΣ” ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 17 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΔΙΠΥΛΟΝ

Μετά τον ιδιαίτερα επιτυχημένο περσινό κύκλο, που συζητήθηκε έντονα από κοινό και κριτικούς, το έργο επανέρχεται ακόμη πιο επιτακτικό και αιχμηρό στη Μαύρη αίθουσα του θεάτρου ΔΙΠΥΛΟΝ.

Η Ζωή Χατζηαντωνίου δεν σκηνοθετεί μια παράσταση που καθησυχάζει· παραδίδει μια παράσταση-εμπειρία που λειτουργεί σαν κάτοπτρο αντανακλώντας τον αναβρασμό μιας εποχής που κοχλάζει υπόγεια. Ανατέμνει με ποιητική σκληρότητα το παρόν φέρνοντας στη σκηνή την καθημερινότητα μιας κοινωνίας σε οριακή κατάσταση. Θέτει ερωτήματα που καίνε γιατί παραμένουν αναπάντητα καλώντας το κοινό να αναμετρηθεί με το πραγματικό: την κοινωνική αδικία, την ανοχή, τη μισαλλοδοξία, την παρακμή των παραδεδομένων αξιών, την απώλεια της εμπιστοσύνης στην εκπαίδευση, στους θεσμούς και στις σύγχρονες δημοκρατίες.

Η Σόνια, καθηγήτρια λογοτεχνίας, στοχοποιείται γιατί προσέρχεται στο σχολείο φορώντας φούστα. Ένα πρωί ένα τυχαίο συμβάν μετατρέπει τη σχολική τάξη σε πεδίο μάχης. Καθηγήτρια και μαθητές εκρήγνυνται, συγκρούονται, καταρρέουν και ανασυντίθενται·  ανακαλύπτουν τη δύναμη της βίας, κραυγάζουν για ελευθερία. Μπορεί χωρίς βία να εξευγενισθεί η βαναυσότητα του ανθρώπου; Μπορεί χωρίς βία να επιτευχθεί ό,τι θεωρείται «μορφωτικό»; Πού οδηγείται μια κοινότητα όταν αναζητά τον θύτη εντός της, τη στιγμή που όλοι είμαστε θύματα ενός έξωθεν βίαιου μηχανισμού που  μας διαμορφώνει και μας εξαναγκάζει σε έναν καθημερινό πόλεμο μέχρι τελικής αλληλλοεξόντωσης;

Η συγκλονιστική Θεοδώρα Τζήμου στον ρόλο της καθηγήτριας καθοδηγεί και καθοδηγείται από μια ομάδα νέων και ταλαντούχων ηθοποιών. Καταθέτει μια σπάνιας έντασης ερμηνεία που διαπερνά τον θεατή με την ωμότητα που μόνο μια βεβιασμένη, καταπατημένη ευαισθησία μπορεί να φτάσει.

Με μότο τη σκέψη του Βάλτερ Μπένγιαμιν Κάθε μνημείο πολιτισμού είναι και ένα τεκμήριο βαρβαρότητας, η Ζωή Χατζηαντωνίου προτείνει ένα βίαιο και παράφορο έργο καταιγιστικών ρυθμών, συγκρούσεων και ανατροπών που εκκινεί από την απόγνωση μιας γυναίκας λίγο πριν χάσει ολοκληρωτικά την πίστη της στον Άνθρωπο και στην Ελευθερία, στη δύναμη του Λόγου και της Τέχνης, τους κληροδοτημένους από την ελληνική αρχαιότητα ακρογωνιαίους λίθους της Ευρώπης της Δημοκρατίας και της Χαράς.

Η κρίση του καπιταλισμού έχει μετατραπεί σε κρίση του ανθρώπινου πολιτισμού. Η ζωή των ανθρώπων είναι γεμάτη αντιφάσεις που γεννούν βία στο όνομα μιας διαστρεβλωμένης ευημερίας. Ο κόσμος είναι ένα ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή.

Η επιστροφή της Μέρας της φούστας στο θέατρο ΔΙΠΥΛΟΝ δεν είναι απλώς ένας νέος κύκλος παραστάσεων· είναι μια υπενθύμιση ότι η θεατρική αίθουσα μπορεί ακόμη να λειτουργεί ως τόπος σύγκρουσης, ερωτήσεων και αμφισβήτησης.