Η «Κριστέλλα» αποδεικνύει ότι η Ελλάδα είναι μία χώρα επικίνδυνη
Με ένα μείγμα ανεξέλεγκτης πληροφορίας και περίσσιας προπαγάνδας να πολιορκεί το κεφάλι όλων μας καθ’ όλη τη διάρκεια μιας (μη) κανονικής ημέρας, αμφιβάλλω πλέον εάν είναι τελικά αρκετοί εκείνοι που διατίθενται να δώσουν στην τέχνη μία ειλικρινή ευκαιρία να αλλάξει την κοινωνία και τον κόσμο μας. Και παραστάσεις όπως η «Κριστέλλα» που παίζεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη έως τις 8 Νοεμβρίου στο Θέατρο 104 θα μπορούσαν να αλλάξουν πράγματι τον κόσμο.
Η «Κριστέλλα», την οποία είχαμε την τιμή να παρακολουθήσουμε με τις ευλογίες του Street Radio, είναι ένα έργο μακριά από τη μυθοπλασία. Είναι η ιστορία του σήμερα. Είναι η πραγματικότητα που διαδραματίζεται την ίδια ώρα σε κάποιο μέρος μίας χώρας που θέλει να λέγεται σύγχρονη και δημοκρατική, μα αρνείται πεισματικά να καλύψει όλα τα απαιτούμενα κριτήρια ώστε να γίνει τέτοια. Είναι αυτό που λέμε «θα είναι σαν μυθοπλασία, αλλά δεν θα είναι μυθοπλασία».
Η παράσταση δεν λαϊκίζει. Δεν επιδιώκει να αρέσει, δεν σκοπεύει να σε πείσει, δεν ενδιαφέρεται για όσα πιστεύεις. Μονάχα σου παρουσιάζει με ωμό και αφιλτράριστο τρόπο τα γεγονότα. Αυτά που βλέπεις καμιά φορά στις ειδήσεις ή που διαβάζεις στα social media ή που θα σου λένε φίλοι και γνωστοί που τα άκουσαν. Τα γεγονότα εκείνα που αρνείσαι να πιστέψεις γιατί δεν σκέφτεσαι τόσο αρρωστημένα όσο οι πρωταγωνιστές τους. Τα γεγονότα εκείνα στα οποία γυρίζεις την πλάτη και κλείνεις τα μάτια γιατί δεν αντέχεις τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ή γιατί πολύ απλά δεν σε ενδιαφέρουν ουσιωδώς μιας και δεν θίγουν τα του οίκου σου. Όσο και αν προσπαθείς, όμως, να κρυφτείς, εκείνα δεν παύουν να είναι γεγονότα.
Γεγονός: ουδέτερο – κάτι που έχει γίνει, που έχει πράγματι συμβεί στο παρελθόν. Συνώνυμα: συμβάν, περιστατικό
(θα το συναντήσεις πολλές φορές αυτό, εάν πας στην παράσταση)
Η Κριστέλλα είναι μία κοπέλα μου μεγάλωσε στο Παγκράτι, εκεί όπου η μητέρα της προσπάθησε να χτίσει ένα καλύτερο μέλλον εγκαταλείποντας την Αλβανία. Όταν πλέον μεγαλώνει και περνά στην ενηλικίωση, η πάλη για την απόκτηση μίας δικής της ξεχωριστής ταυτότητας τη στέλνει στα χέρια ενός Έλληνα τον οποίο ερωτεύεται. Θεωρεί πως δεν είναι πια μόνη και λυτρώνεται γιατί «μόνος γίνεσαι κανένας».
Το κείμενο της Μαρίας Τσίμα, ωστόσο, όπως αυτό διασκευάστηκε από την ομάδας ΠΡΟΖΑc, δεν είναι εδώ για να μας πει μία ακόμη ονειρώδη ιστορία αγάπης με ρομάντζο και λουλούδια. Είναι εδώ για να μιλήσει ευθύτητα για τον ρατσισμό, τα στερεότυπα και να καταλήξει με αιχμηρό τρόπο στην έμφυλη βία και τη γυναικοκτονία. Τη δολοφονία γυναίκας που αρεσκόμεθα να τυλίγουμε με τον μανδύα του πάθους για να νιώθουμε λιγότερο άσχημα.
Αυτή η ιστορία κορυφώνεται στο σανίδι του Θεάτρου 104 στην τελευταία σκηνή του, όταν με κυνικό τρόπο, η ομάδα ΠΡΟΖΑc, που αποτελείται από απόφοιτους της δραματικής σχολής Πράξη 7, σου τρίβει στη μούρη την οπισθοδρομική και επικίνδυνη πλευρά μίας κατά τα άλλα πολύ όμορφης χώρας που λέγεται Ελλάδα. Είναι η τέλεια παράσταση για να σε κάνει να ντραπείς όσο πρέπει.
Οι Μαρία Καμπούρη, Παναγιώτης Κοντάρης, Νίκος Παλιούρας, Παύλος Παπαχρήστου, Νεφέλη Τζεβελέκη, Νατάσα Τσαμπά, Αλίκη Χολέβα αποδεικνύουν τη χημεία που τους διακατέχει και βγάζουν ένα πολύ ποιοτικό αποτέλεσμα, χάρη στην εργατικότητα και τη φαντασία τους. Μία φαντασία που οι ίδιοι επιστράτευσαν εμπλουτίζοντας το κείμενο τόσο με αποσπάσματα του «Η χώρα που ποτέ δεν πεθαίνεις» της Ornela Vorpsi, όσο κυρίως με δικά τους προσωπικά, πρωτότυπα κείμενα.
Εάν βρεθείς στο Θέατρο 104, δεν υπάρχει πιθανότητα να το μετανιώσεις. Το μόνο που θα μετανιώσεις είναι για φορές που ίσως και να μην μίλησες ή για τον τρόπο που ίσως κάποια στιγμή στη ζωή του σκέφτηκες. Όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει, μέχρι που μας τα λένε και θυμόμαστε ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Η Ομάδα ΠΡΟΖΑc μας τα λέει όλα μέσα σε περίπου μία ώρα και μας υπενθυμίζει ότι η Ελλάδα -όσο και αν δεν μας αρέσει- είναι τελικά μία επικίνδυνη χώρα, με πολύ δρόμο να διανύσει και με πολλή αμφισβήτηση αν μπορεί τελικά να τον διανύσει. Μην αφήσετε μία τέτοια συνεδρία να πάει χαμένη.
