Ως εκ τούτου, η παράσταση της 3ης Νοεμβρίου στο Θέατρο Σημείο δυο στενά πίσω από το Πάντειο Πανεπιστήμιο είχε για μένα σεμηναριακό χαρακτήρα και μόνο σοφότερος βγήκα, εκπροσωπώντας δημοσιογραφικά τον Street Radio. Ήταν, δε, η πρώτη φορά στη ζωή μου που παρακολούθησα μονόλογο και μπορώ να πω ότι σα να καθηλώθηκα λίγο.
Πρόκειται ουσιαστικά για μία ιδιαίτερη αναπαράσταση, σκηνοθεσίας Κωνσταντίνου Ρήγου, μίας χειμαρρώδους συνέντευξης που μία θρυλική μορφή του λαϊκού τραγουδιού, η Σεβάς Χανούμ, έδωσε στο κασετοφωνάκι του ποιητή Γιώργο Χρονά σε ένα προσφυγικό σπίτι στη Θεσσαλονίκη το 1983. Η «Αμαζόνα» του ρεμπέτικου τραγουδιού αποκαλύπτει με λεπτομέρειες όλα τα μυστικά της ζωής της, από τη μάχη που έδωσε να τραγουδήσει ερχόμενη από τη Θεσσαλονίκη στην μεταπολεμική Αθήνα, μέχρι τον φλογερό της έρωτα με τον Στέλιο Καζαντζίδη, τη φιλία με τη Σωτηρία Μπέλλου, αλλά και την αρρώστια της και το παιχνίδι με τον θάνατο.
Η καθηλωτική ερμηνεία της Κωνσταντίνας Μιχαήλ σε συνδυασμό με την γοητευτική μουσική παρουσία του Ιάσονα Χρόνη καταφέρνουν να κρατούν το βλέμμα σου στη σκηνή αλλά να ταξιδεύουν το μυαλό σου σε αυτό που φαντάζεσαι ότι ήταν η παλιά Αθήνα. Επί 70 λεπτά, το μόνο που κάνεις είναι να δημιουργείς εικόνες στη φαντασία σου βασισμένες πάνω σε αυτά που άκουγες να εξιστορεί η Σεβάς Χανούμ. Από το ξενοδοχείο ASTRA στην πλατεία Βάθης μέχρι το μαγαζί του Τζίμη του Χοντρού και τη σκηνή σύρραξης με την Μαρίκα Νίνου.
Νομίζω ότι ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα αυτής της παράστασης είναι ότι, μέσα από την αναπόληση αναμνήσεων της Σεβάς Χανούμ, ξυπνά στον ψυχισμό του θεατή μία αντίστοιχη βαθιά προσωπική του ανάγκη. Η ίδια ανάγκη για περισυλλογή, αναπόληση και κάθαρση. Η ανάγκη να θυμηθούμε πράγματα από το παρελθόν μας που μας σημάδεψαν, μας διαμόρφωσαν, μας άλλαξαν και που ακόμη και σήμερα έχουν αντίκτυπο, χωρίς πολλές φορές να το καταλαβαίνουμε. Στο δρόμο για το σπίτι, έπιασα τον εαυτό μου να βρίσκεται σε μία τέτοια διαδικασία. Είναι η πλήρης απόδειξη ότι η παράσταση πέτυχε το σκοπό της.
Κατάλαβα, δε, ακόμη περισσότερο πόσο σπουδαίο ήταν αυτό που παρακολούθησα όταν πια γύρισα στο σπίτι και είπα στη μητέρα μου, που εκείνη την εποχή την έζησε καλά και θυμάται όλα τα μεγάλα ονόματα, και κατάλαβα ότι μετά βίας προσπαθούσε να θυμηθεί ποια ήταν η Σεβάς Χανούμ. Όποιος δεν τη θυμάται ή δεν τη γνωρίζει καν, λοιπόν, θα τη μάθει στο Θέατρο Σημείο. Μία έντονη προσωπικότητα, δυναμική, με πάθος για τη ζωή και το τραγούδι, μια καλλιτέχνιδα που προσπάθησε πολύ σε έναν χώρο με τις δικές του δυσκολίες και τον δικό του τοξικό ανταγωνισμό, μία γυναίκα που πόνεσε και άφησε ένα ξεχωριστό στίγμα ακόμη κι αν αυτό λησμονείται πολλές φορές.
Δεν είμαι ο κατάλληλος άνθρωπος για να κρίνω μία θεατρική παράσταση, αλλά στα μάτια τα δικά μου παραστάσεις όπως η «Σεβάς Χανούμ» αποτελούν κόσμημα για το ελληνικό θέατρο. Αξίζει να την δει κανείς.
