Ήταν η τρίτη φορά που οι Fontaines D.C. ανέβηκαν σε αθηναϊκή σκηνή – κι αυτή, χωρίς αμφιβολία, ήταν η πιο ώριμη, η πιο φλογερή, η πιο φορτισμένη τους.
Από το 2019, όταν ήρθαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα ως ανερχόμενο όνομα για να πλαισιώσουν τους New Order και τον Johnny Marr, μέχρι τη δεύτερη εμφάνισή τους το 2022 και τη χθεσινή τους επιστροφή στο Release Athens, η μπάντα από το Δουβλίνο έχει διανύσει μια αξιοθαύμαστη διαδρομή. Χθες το βράδυ, μπροστά σε ένα κοινό που την περίμενε με ανυπομονησία, επιβεβαίωσε ότι δεν είναι πια το next big thing – είναι ήδη μια από τις πιο επιδραστικές μπάντες της εποχής μας.
Τη βραδιά άνοιξαν οι Shame, με την εκρηκτική ενέργεια που περιμένεις από κάθε live τους. Στη συνέχεια, οι Boy Harsher παρέδωσαν μια εξαιρετικά ατμοσφαιρική και υποβλητική εμφάνιση, που συνδύασε σκοτεινή synth-pop και industrial beats με έναν σχεδόν κινηματογραφικό ερωτισμό. Η εμφάνισή τους αποτέλεσε το τέλειο γκρίζο προοίμιο για την ένταση που θα ακολουθούσε.
Όταν εμφανίστηκαν οι Fontaines D.C. στη σκηνή, δεν χρειάστηκαν πολλά για να ανάψουν το φυτίλι. Ο Grian Chatten κινείται σαν εκστατικός ιεροκήρυκας, ένας performer που δε βγαίνει να «παίξει» ρόλο, αλλά να δώσει την ψυχή του. Με το νέο τους άλμπουμ Romance να έχει ήδη χαρακτηριστεί ως το πιο ώριμο και πολυσύνθετο της πορείας τους, το σετ τους εναλλασσόταν ανάμεσα σε παλιές αγαπημένες κραυγές και νέα, συναισθηματικά πιο φορτισμένα κομμάτια – από το εκρηκτικό “Starburster” ως το “Favourite”, και από το “Roman Holiday” μέχρι το εμβληματικό “I Love You”.
Ήταν σε εκείνη ακριβώς τη στιγμή, με την εμβληματική εισαγωγή του “I Love You” να παγώνει τον αέρα, που στην οθόνη προβλήθηκε η σημαία της Παλαιστίνης, συνοδευόμενη από την ξεκάθαρη φράση: “Free Palestine”. Το κοινό ξέσπασε σε χειροκροτήματα και συνθήματα, σε μια αυθόρμητη, μα συντονισμένη αντίδραση, που θύμισε πως η πολιτική στον ήχο των Fontaines D.C. δεν είναι ούτε προσχηματική ούτε επιφανειακή. Είναι βαθιά ριζωμένη, με ουσία. Ένα από τα πιο φορτισμένα σημεία της βραδιάς, όπου ο πολιτικός λόγος και η τέχνη έγιναν ένα.
Οι στίχοι τους, άλλωστε, παραμένουν το δυνατό τους χαρτί. Η μουσική τους δεν είναι απλώς πολιτική – είναι βαθιά κοινωνική, προσωπική, βιωματική. Μιλούν για την Ιρλανδία της εργατικής τάξης, την ενοχή του μετανάστη, την αποξένωση, την κούραση, την αγάπη που διαλύεται μέσα στην καταπίεση. Καταγγέλλουν τη μιζέρια, την εθνική υποκρισία, την πολιτισμική κρίση, όχι με συνθήματα, αλλά με στίχους που χτυπούν εκεί που πρέπει.
Το κοινό, πυκνό, παθιασμένο, ακολούθησε κάθε αλλαγή ρυθμού και έντασης. Στο τέλος, ένιωθες πως η μπάντα κι ο κόσμος είχαν βρεθεί στο ίδιο μήκος κύματος – κάπου ανάμεσα στο ροκ ξέσπασμα και τη λογοτεχνική ενδοσκόπηση.
Οι Fontaines D.C. έδωσαν χθες μια συναυλία που είχε κάτι από τελετουργία. Ήταν μια βραδιά για όσους πιστεύουν ακόμα ότι η μουσική μπορεί να πονέσει, να θυμώσει, να συγκινήσει. Και οι ίδιοι απέδειξαν, για τρίτη φορά στην Αθήνα, ότι μπορούν να γίνουν η φωνή μιας γενιάς που αρνείται να σωπάσει.
