Λίγα λόγια για την υπόθεση:
Σε τέσσερις μέρες και επτά λεπτά ακριβώς ο κόσμος όπως τον ξέρουμε θα
τελειώσει. Ένας κομήτης καταστρέφει την γη. Τέσσερις γυναίκες καταφεύγουν
σε ένα υπόγειο, ηχογραφώντας ιστορίες για τον μελλοντικό αρχαιολόγο. Οι
φωνές μπλέκονται, άλλοτε ψιθυρίζοντας το «φταίω», άλλοτε φωνάζοντας την
ανάγκη του «είμαι», δημιουργώντας ένα πολύχρωμο μωσαϊκό ταυτότητας. Ο
δραματικός χρόνος ορίζεται σε ένα άχρονο μέλλον. Η ατμόσφαιρα είναι post
apocalyptic, με εικόνες που κοιτούν ταυτόχρονα πίσω και μπροστά, σαν ένα
χρονικό καρουσέλ.
Σκηνοθετικό Σημείωμα:
Η θεατρική ομάδα “παν-αγνώστου¨ αφηγείται μια αλληγορία αντιμετώπισης
ενός επερχόμενου (;) τέλους του κόσμου. Τέσσερις γυναίκες καταφεύγουν σε
ένα υπόγειο. Ένας κομήτης απειλεί με αφανισμό τον πλανήτη, η σκηνή
συνεχίζει για λίγο ακόμη, από πείσμα. Στους μήνες που δουλεύουμε πάνω
στα κείμενα της Γλυκερίας Μπασδέκη μας απασχόλησε αυτή η στιγμή της
αναπνοής ανάμεσα στο τέλος και στο “cut”. Εκείνη η υπαρξιακή ακινησία
όπου η θεατρική πράξη γίνεται επιβίωση και όχι αναπαράσταση. Τέσσερις
γυναίκες ηχογραφούν για τον μελλοντικό αρχαιολόγο ιστορίες, σκέψεις,
άρρητα θραύσματα, γιατί δεν έχουν άλλο τρόπο να κρατηθούν σε μια άλογη
συνθήκη τέλους. Ο ήχος γίνεται σώμα, η σκιά αντανάκλαση και η φωνή το
τελευταίο τους καταφύγιο. Στήνουμε ένα χειροποίητο θέατρο που
αυτοδιαλύεται την ώρα που μιλά. Ό,τι απομένει είναι ένα pastiche:
εξομολογήσεις, μνήμες, αυτοσαρκασμός, επιθυμία και ελπίδα.Η γλώσσα της
Γλυκερίας Μπασδέκη και οι σκιές του Άθου Δανέλλη συνομιλούν και
επανοηματοδοτούν μια πραγματικότητα στο χείλος της καταστροφής,
σπέρνοντας τους σπόρους της ακόλουθης μετασχηματικής αναγέννησης στα
χνάρια του θεού Διόνυσου. Δεν στολίζουμε το τέλος, το φωτίζουμε για μια
στιγμή, όσο χρειάζεται για να δούμε ότι υπάρχει ακόμη υπόσχεση ζωής μέσα
στο προσωπικό μας σκοτάδι. Αν κάτι σώζεται, είναι ο ήχος της φωνής μας
λίγο πριν σβήσει. Τέλος ή αρχή;
Ρουμπίνη Φέφε
