Δυο λόγια από τη σκηνοθέτρια Μάνια Παπαδημητρίου
Ο “Διάδρομος” της Ευσταθίας όταν γράφτηκε έμοιαζε με ένα μελλοντολογικό κείμενο.
Μια γυναίκα αποκομμένη πλήρως από το συναίσθημα και κάθε ικανότητα κρίσης καταπίνει αμάσητα όλα τα σλόγκαν και τα μιμίδια της νέας εποχής που της παρουσιάζεται ως κανονικότητα ενώ αποδεικνύεται δυστοπία.
Μέσα από χιούμορ και φανταστικές καταστάσεις, μας δινόταν μια εικόνα του μέλλοντος που σε έκανε να γελάς και να κλαίς μαζί.
Σήμερα, μόλις 11 χρόνια μετά, το κείμενο μοιάζει να έχει επιβεβαιωθεί σε πολλά του σημεία. Βρισκόμαστε ήδη μέσα σε μια κοινωνική συνθήκη όπου ο άνθρωπος όχι μόνο δεν αντιλαμβάνεται το συναίσθημα του αλλά σιγά σιγά δεν γνωρίζει και την σημασία του να υπάρχει κάποιο συναίσθημα. Επίσης μπερδεύεται με τις λέξεις και τις έννοιες όπως δικαιοσύνη, ελευθερία, ελεύθερη επιλογή και ενώ νομίζει πως τα γνωρίζει και τα έχει κατακτήσει στην ουσία δεν ξέρει ούτε τι είναι όλα αυτά.
Ο άνθρωπος μεταμορφώνεται σε ρομπότ αλλά δεν τα καταφέρνει και καλά και άρα τα αληθινά ρομπότ που ο ίδιος έφτιαξε τον εκτοπίζουν από τη δουλειά του.
Είμαι ευτυχής που ξανακάνουμε αυτό το κείμενο, αυτή τη φορά με άνδρα πρωταγωνιστή, γιατί ο άνθρωπος είτε άνδρας είναι είτε γυναίκα η ό,τι άλλο θέλει να είναι, το ίδιο άχρηστος μοιάζει για το σύστημα κάποια στιγμή και με τον ίδιο τρόπο αυτό το σύστημα τον πετάει έξω όταν δεν τον χρειάζεται πια.
Είχα αγαπήσει πάρα πολύ αυτό τον ρόλο όταν παίξαμε το έργο για πρώτη φορά το 2012 και τώρα χαίρομαι που τον αναλαμβάνει στη νέα εκδοχή του ένας ηθοποιός σαν τον Δημήτρη Χαβρέ με τον οποίο συνεργαστήκαμε ήδη και άλλη φορά. Είχαμε πολύ καλή χημεία και τον θαύμασα για την τόλμη και το δόσιμο του στον ρόλο καθώς και για το χιούμορ του!
Πρόκειται για μια παράσταση που διαδραματίζεται πάνω σε έναν διάδρομο γυμναστηρίου όπου ο ηθοποιός-ερμηνευτής, γυμναζόμενος και μονολογώντας, γίνεται ο καθρέφτης του σημερινού μοναχικού πολίτη που ενώ νομίζει πως έχει τα πάντα δεν του έχει απομείνει τίποτε παρά μόνο αυτός ο διάδρομος και τρέμει μην τον χάσει.
Η μουσική το βίντεο και το φως δημιουργούν ένα οπτικό -ηχητικό τοπίο που αποδίδει το κλίμα της εποχής μας.
Ο άνθρωπος βρίσκεται μόνος, μέσα στην διαρκώς πολλαπλασιαζόμενη εικόνα του και σε ένα ηχητικό τοπίο επαναλαμβανόμενων μοτίβων και ρυθμών που επιτείνουν την μοναχικότητα του.
Το χιούμορ και ο αυτο-σαρκασμός μέσα από τη λογική του stand-up comedy είναι κυρίαρχα.
Μάνια Παπαδημητρίου
Καλοκαίρι 2024
