“ΧΑΣΑΜΕ ΤΗ ΘΕΙΑ ΣΤΟ ή ΑΛΛΙΩΣ : ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ”…ΓΡΑΦΕΙ Η ΕΥΑΓΓΕΛΙΑ ΤΖΑΚΟΥ

Το έργο αφορά τη ζωή ενός ζευγαριού της δεκαετίας του 1950 και τη φροντίδα μιας άρρωστης θείας, μιας παρουσίας που δεν εμφανίζεται ποτέ μεν επί σκηνής, αλλά κυριαρχεί σαν σκιά δε πάνω από το ζευγάρι. Οι οποίοι δεν τη φροντίζουν επειδή τη νοιάζονται, αλλά «την υπομένουν» περιμένοντας το τέλος της. Ο άντρας μόνιμα παραπονούμενος, αρνείται να εργαστεί εφευρίσκοντας δικαιολογίες. Φιλότιμες οι παροτρύνσεις της γυναίκας του που από τη μεριά της προσπαθεί μάταια να κρατήσει το σπίτι της όρθιο. Σε τι ελπίζουν; Την όποια κληρονομιά της θείας να τους βελτιώσει τη ζωή. Και ονειρεύονται ο καθένας τα δικά του.. Όλα αυτά όμως χτίζονται αργά. Πολύ αργά. Γιατί το πρώτο μέρος της παράστασης δεν κάνει “θέατρο” όπως το εννοούμε συχνά, κάνει παρατήρηση. Ο ρυθμός του πρώτου μέρους είναι σχεδόν βασανιστικός αλλά σκοπίμως: ο θεατής καλείται να μπει μέσα στο σαλόνι και να αισθανθεί τη φτώχεια, τις κουβέντες που λέγονται με το ζόρι, τη καθημερινότητα μέσα στη γειτονιά. Και έρχεται το δεύτερο μέρος όπου «χάνετε τελικά η θεία- Στοπ». Και καθρεφτίζεται μπροστά μας η κοινωνία του τότε, που μοιάζει παραδόξως με του τώρα και μακάρι δηλαδή να σπάσει επιτέλους αυτός ο καθρέφτης .Οι γείτονες περνούν να αποχαιρετήσουν και το έργο αίφνης ελαφραίνει. Ξεσπάς σε γέλια καταστάσεων μέσα από τις γειτόνισσες, τις παλιές αυτές καλές κουτσομπόλες των αυλών. Και είναι ακριβώς η πινελιά που σε εκείνο το σημείο χρειάζεται.

Χωρίς να σποϊλάρω το τέλος, ας αρκεστείτε να διαβάσετε τούτο :Πριν πέσει η αυλαία έρχεται το ράγισμα. Αυτό είναι το πραγματικό φινάλε και όχι ο θάνατος της θείας. Το ξεμπρόστασμα μιας κοινωνίας που πάντα ήταν και είναι παρούσα στα λόγια και απούσα στην πράξη.

Η κα Αντριανα Ανδρέοβιτς που υποδύεται την Ουρανία καθηλώνει. Κρατά ολόκληρη την παράσταση πάνω της υποφέροντας σιωπηλά, μετρημένα, σχεδόν παραιτημένα στο πρώτο μέρος και καταρρέει με μια έκρηξη που σοκάρει στο δεύτερο. Εξαιρετικός και ο κος Ορέστης Τζιόβας δίπλα της που σε καταφέρνει να τον αντιπαθείς ως κοπρόσκυλο με δύο πόδια. Οι κυρίες Τζένη Διαγούπη, Τζόυς Ευείδη, Νατάσσα Κοτσοβού και οι κύριοι Γιώργος Σουξές και Βασίλης Γιαννέλος σε ρόλους που δίνουν χρώμα, γέλιο και χαρακτήρα στη παράσταση, εύγε! Έξαιρετικά σκηνικά και κουστούμια, πάλι εύγε!

Το «Χάσαμε τη θεία, στοπ» δεν είναι μια εύκολη παράσταση. Δεν είναι αστεία και δεν είναι συγκινητική με την κλασική έννοια. Είναι ένα σφιχτό έργο που φωτογραφίζει ανθρώπους που δεν αντέχουν τη ζωή τους και περιμένουν αυτό το κάτι, «απ’οπου» για να αλλάξει…”κάτι”. Δεν θα την χαρακτήριζα απλά μια «καλή παράσταση».
Θα την έλεγα εμπειρία αναγνώρισης και δυσφορίας.
Ναι, αξίζει να τη δεις και ναι το μόνο σίγουρο…θα τη θυμάσαι.