Μάθαμε για αυτό το ραντεβού όταν βρεθήκαμε στο Θέατρο Βράχων για τους Buena Vista All Star. Κι ήταν σαν μια σκυτάλη και μια γέφυρα, τότε στα τέλη του Ιούλη. Από τη μουσική παράδοση της Κούβας σε αυτή του Cabo Verde.
Θελήσαμε πολύ να βρεθούμε σε αυτό το αφιέρωμα και να ταξιδέψουμε με τις μουσικές της Cesária Évora που έζησε την επιτυχία ως « μια γυναίκα μαύρη και ξυπόλητη, στην εμμονική με τη νεότητα και την ομορφιά μουσική βιομηχανία». Που πάλεψε με τη φτώχεια και την ανέχεια και κατάφερε να μπει στα 47 της στη δισκογραφία, γνωρίζοντας παγκόσμια φήμη και εξαργυρώνοντας τη δόξα της σε βοήθεια για όσους την είχαν ανάγκη.
22 Σεπτέμβρη, λοιπόν, ήμασταν ξανά εκεί. Αυτή τη φορά, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ στη Σκιά των Βράχων. Πρωταγωνιστές, εδώ, οι Cesária Évora Orchestra, μια ομάδα μουσικών συνεργατών της Évora από τα τελευταία χρόνια της καριέρας της, με κάποιες νέες προσθήκες.
Τους υποδεχτήκαμε στη σκηνή γύρω στις 21.30 σε ένα θέατρο σίγουρα όχι κατάμεστο, μα απαλλαγμένο από τους μη συνειδητούς. Και τότε άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι που λέγεται «μουσική από το Πράσινο Ακρωτήρι». Morna και coladeira από ένα τόσο δα νησάκι κάπου στην Αφρική, μνημείο άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς πλέον και μουσικές που δεν θα ξέραμε αν δεν ήταν η Évora, αν δεν είχε κατακλύσει όλο τον κόσμο με τη σπουδαία φωνή και προσωπικότητά της. Με αυτό καρφωμένο στο μυαλό, αφήσαμε το βράδυ της Δευτέρας να κυλήσει μέσα μας.
Τέσσερις φωνές συνέδραμαν, Lucibela, Elida Almeida, Ceuzany, Teófilo Chantre, σπουδαίοι ερμηνευτές όλοι τους που έδωσαν ο καθένας άλλη οπτική και δυναμική στις επιτυχίες της ξυπόλητης ντίβας. Μαζί τους σπουδαίοι μουσικοί και ένα τεχνικό επιτελείο που κέρδισε τις εντυπώσεις στις λεπτομέρειες. Τίμησαν τη χώρα τους, στιγμές στιγμές αγκαλιασμένοι με τη σημαία τους, και ύμνησαν ως έπρεπε την αιώνια ευγνωμοσύνη που οφείλουν στην μεγάλη ντίβα τους. Άλλωστε, είπαν, δε θα ήμασταν εκεί το βράδυ της Δευτέρας, αν δεν ήταν εκείνη.
Μέχρι να αποχαιρετισθούμε υπό τους επαναλαμβανόμενους ήχους του Sodade, σχεδόν δεν υπήρχε καθήμενος στο θέατρο Βράχων. Μαγεία, χορός και ατμόσφαιρα βγαλμένη από την εποχή της Évora, όλα ντυμένα με αγάπη από όσους ήταν στη σκηνή αλλά κι όσους ήταν κάτω από αυτή.
Τι και αν πήγαμε, λοιπόν, με μεγάλες προσδοκίες στο Βράχων;
Αυτές ξεπεράστηκαν.
