“ΑΠΟΣΥΜΠΛΕΞΗ” ΤΟΥ ΡΕΜΙ ΝΤΕ ΒΟΣ ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ NOUS

Το Θέατρο Noūs-Creative space παρουσιάζει την παράσταση Αποσύμπλεξη του Ρεμί Ντε Βος σε μετάφραση Έρσης Βασιλικιώτη και σκηνοθεσία Βασίλη Τριανταφύλλου κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21:00.

Λίγα λόγια για το έργο:

Η ανεργία, η ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, η ξαφνική περιθωριοποίηση προσώπων και, βεβαίως, οι επιπτώσεις απ’ όλα αυτά στις διαπροσωπικές και κοινωνικές σχέσεις, είναι σε γενικές γραμμές οι βασικοί άξονες που συγκροτούν το παζλ των ανώνυμων χαρακτήρων του Ρεμί Ντε Βος.

Δεκατρία μικρά κομμάτια τα οποία σκιαγραφούν με πικρό χιούμορ την αποκοπή του ατόμου από κεκτημένα και σταθερές αξίες: ένα σκοτεινό σύννεφο απλώνεται σε όλη την Ευρώπη.

Σημείωμα σκηνοθέτη:

«Η «Αποσύμπλεξη» γράφτηκε μέσα στη δεκαετία του 1990 και πραγματεύεται τις σύγχρονες σχέσεις εργασίας, την ανεργία, τις σχέσεις με τα αφεντικά, τις κοινωνικές κατακτήσεις, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και τις προεκτάσεις τους στις διαπροσωπικές σχέσεις. Οι ήρωες στην «Αποσύμπλεξη» είναι πάντα αντικείμενο μιας πληροφόρησης αλλά ποτέ επικοινωνίας. Ένα σύγχρονο σύστημα, βασισμένο στο Πανοπτικόν (τύπος κτιρίου-φυλακής που σχεδιάστηκε από τον Άγγλο φιλόσοφο και κοινωνιολόγο Τζέρεμι Μπένθαμ το 1785), που ελαχιστοποιεί τα περιθώρια ιδιωτικότητας και διαφυγής και έχει υιοθετηθεί στο έπακρο στον σύγχρονο κόσμο. Σε κτίρια κύρους και εξουσίας, είτε κρατικής –κρατικά κτίρια, σωφρονιστικά ιδρύματα, στρατόπεδα, μνημεία– είτε ιδιωτικής –κτίρια τραπεζών, πολυεθνικών, πολυκαταστημάτων– αλλά ακόμη και στους δρόμους και τις πλατείες των μεγαλουπόλεων, η φουκωική «πανοπτική κοινωνία» καταγράφεται στη σύγχρονη εκδοχή της.

Ένα σύστημα που είναι ενάντια στην πράξη του ανθρωπισμού και του πολίτη. Η Φτωχοποίηση και ο αυταρχισμός τρέφουν το φόβο, το μίσος, την απαιδευσιά, την αντικοινωνική, ανταγωνιστική συμπεριφορά, είτε παίρνει τη μορφή του καριερισμού, είτε πιο λούμπεν εκδοχές. Η κοινωνία πρέπει να διαλυθεί εσωτερικά, να αποσυντεθεί στη μικρότερη δυνατή μονάδα, κατ’ ουσίαν να επιβιώσει  μόνο οτιδήποτε διατηρεί το πλαίσιο αναπαραγωγής των κυρίαρχων σχέσεων παραγωγής- καταστολή, απόσπαση υπεραξίας αλλά αν είναι δυνατό χωρίς τόπο και χρόνο συνάντησης και ζύμωσης των εργαζομένων, κακόγουστα θεάματα, ανώδυνοι για το σύστημα εξουσίας πολιτειακοί θεσμοί κλπ- προκειμένου να εξαφανιστούν οι αντιστάσεις. Είναι ένα από τα πιο κυνικά κείμενα που έχω πιάσει στα χέρια μου. Ένα έργο που αντανακλά το παρόν, την εποχή της ταπείνωσης, της καταστρατήγησης των νόμων και των συμβάσεων εργασίας».

Βασίλης Τριανταφύλλου