“Η ΗΜΕΡΗ” ΑΠΟ ΤΗ ΔΕΥΤΕΡΑ 27 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ ΚΑΙ ΚΑΘΕ ΔΕΥΤΕΡΑ & ΤΡΙΤΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΣΦΕΝΔΟΝΗ

26/10/2025 5

«Η Ήμερη»

Φ. Ντοστογιέφσκι

Μετάφραση Λευτέρης Βογιατζής

Σκηνοθεσία: Δανάη Καρούμπη και Ανθή Κολέση

Πρεμιέρα 27/10

Θέατρο Σφενδόνη

Ποιος ήμουν εγώ και ποια ήταν αυτή.

Η μοίρα όλων μας είναι να μην μας κατανοούν.

Την αριστουργηματική νουβέλα του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι Η Ήμερη (1876), σε μετάφραση του Λευτέρη Βογιατζή, θα παρουσιάσουν για έξι μοναδικές παραστάσεις στο Θέατρο Σφενδόνη η Δανάη Καρούμπη και η Ανθή Κολέση. Μια ομάδα νέων ηθοποιών ζωντανεύει επί σκηνής το έργο του σπουδαίου Ρώσου λογοτέχνη. Την πρωτότυπη μουσική της παράστασης υπογράφει ο The Boy.

Λίγα λόγια για την υπόθεση:

Ένας άνδρας σε απόγνωση επιχειρεί, μέσα από έναν καταιγιστικό μονόλογο σε πρώτο πρόσωπο, να ξετυλίξει το κουβάρι των αναμνήσεών του. Η γυναίκα του έχει μόλις θέσει τέλος στη ζωή της. Στο μυαλό του σαραντάχρονου ήρωα οι σκέψεις εναλλάσσονται με πυρετώδη ρυθμό, ενώ ένα βασανιστικό ερώτημα τον στοιχειώνει: «Γιατί;».
Η λογική συγχέεται με το συναίσθημα και εκείνος πασχίζει να κατανοήσει τι δεν λειτούργησε στο αρχικό σχέδιό του: παντρεύτηκε μια δεκαεξάχρονη κοπέλα, απλή, ήρεμη και ευγενική, με σκοπό να τη μεταμορφώσει στην ιδανική σύζυγο, σύντροφο της ζωής του. Ωστόσο, σύντομα το σχέδιο καταρρέει και ο γάμος οδηγείται στη διάλυση. Όταν πλέον είναι αργά, ο άνδρας αναρωτιέται:
«Δύο τη νύχτα. Τα μποτινάκια της εκεί, πλάι στο κρεβάτι, λες και την περιμένουν… Όχι, σοβαρά, αύριο όταν την πάρουν, τι θ’ απογίνω;».

Σκηνοθετικό σημείωμα:

Με την παράστασή μας επιχειρούμε να προσεγγίσουμε τα ερωτήματα που γεννά η αυτοκτονία αυτής της γυναίκας. Στόχος μας είναι να δοθεί χώρος στην ιστορία και τα γεγονότα να αναδυθούν χωρίς την απαίτηση μιας οριστικής εξήγησης ή απάντησης. Ο ίδιος ο Ντοστογιέφσκι άλλωστε γράφει ένα έργο για την αυτοκτονία – φαινόμενο συχνό και αυξανόμενο εκείνη την εποχή στη Ρωσία – όχι για να την ερμηνεύσει, αλλά για να την αγγίξει.

— Κλείσε το παράθυρο.

— Γιατί;

— Θα κρυώσεις. Μ’ αγαπάς;

— Τί είναι αυτή η σκέψη;

— Μόνο πέντε λεπτά.

— Δηλαδή ένα κουταλάκι του γλυκού;

— Κλείσε το παράθυρο. Πού ήμουν όλο το χειμώνα;

— Ήμουν μαζί με την ψυχή μου εγώ;

— Μα είμαστε κιόλας στα μισά του Απρίλη!

— Το ακούτε;

— Όχι, σοβαρά, κλείσε το παράθυρο. Μ’ αγαπάς;

— Να περιμένουμε να ξημερώσει η μέρα;