Πήγα με χαλαρή διάθεση.
Βγήκα γελώντας φωναχτά και σκεπτόμενη πράγματα που σκέφτεσαι αλλά κολλάς να πεις φωναχτά και θα σου πω γιατί:
Ο Απόστολος Ψαρρός σκηνοθετεί για 2η χρονιά αυτό το «πάντρεμα» του Γκογκολ με το σήμερα, αλλά το κάνει αλλιώς από ό,τι έχεις συνηθίσει. Δεν βλέπεις απλώς μια μοντέρνα διασκευή, βλέπεις τον εαυτό σου εαν όχι εσένα,…τον διπλανό σου. Κυριολεκτικά. Στις συζητήσεις, στις ατάκες, στις παύσεις, στα αμήχανα βλέμματα, ειδικά στο eye contact που κάνουν οι ηθοποιοί ακριβώς μετά από μια φαρμακερή ατάκα που σε κοιτούν :«Για σένα το είπαμε, ναι». (Ε κι εσύ γελάς… γιατί αλλιώς θα έπρεπε να πας να το συζητήσεις με ψυχολόγο.)
“Θες σχέση, αλλά να μην έχεις ευθύνη.
Θες ρομαντισμό, αλλά να σου ‘χει στείλει location.
Θες πάθος, αλλά να μην ιδρώσεις.”
Κάπου εκεί μπαίνουν οι influencer-life coaches σε ρόλο προξενήτρας – και όχι, δεν είναι υπερβολή, είναι ξεκαρδιστικά ακριβές. Τα ζευγαρώματα σήμερα περνούν όντως από checklists, Instagram bios και toxic positive quotes με σημαία του τύπου «Αν δεν σε λατρεύει, να φύγεις.» (οκ, αλλά τι γίνεται όταν δεν σε λατρεύει… και μένεις οέο;;)
Υπάρχει κι αυτός ο ηθοποιός-μουσικός που ντύνει με ζωντανό ήχο κάθε αλλαγή, κάθε ξεκαρδιστική σκηνή που διαδραματίζεται, κάθε αμήχανη σιωπή. Τραγούδια όμως επικαιροποιημένα ρε φίλε, κλάψαμε με το πως απάντησε μουσικά στη σκηνή που απευθύνονται στον μουσικό και αυτός ακούει τη λέξη πανηγύρι, πριτς όμως, δε θα κάνω spoiler!
Πάντως στο τέλος καταλαβαίνεις πως το πανηγύρι είμαστε εμείς. Με τα likes, τα filters, τα ραντεβού «για να μην είμαι μόνος/η» και τα stories που παραδεχτείτε το, ε κάποιοι τα σβήνουμε μετά!
Οι ηθοποιοί – νέα πρόσωπα, γεμάτα ενέργεια.
Σε κοιτούν. Σου γελούν. Σε ξεμπροστιάζουν. Και ξέρουν πότε να κάνουν παύση, εκείνη την εύστοχη, ενοχλητική, ανθρώπινη παύση μετά την ατάκα που σε χτυπάει ακριβώς και που λες: «Έλα ρε φιλε, το πιάσαμε όλοι, δε γίνεται να μην..” Και κοιτάς γύρω σου, ε και γελάς με ανακούφιση.
Ο έρωτας δεν είναι ούτε κόκκινος ούτε λευκός, είναι στις αποχρώσεις».
Και αυτό αποτυπώνεται κάπως σε κάθε σκηνή. Απλά όχι το ροζ το cute. Ένα ροζ που αν είχε υπόσταση θα ήταν γροθιά με ζάχαρη άχνη.
Για μένα…,πήγαινε!
Όχι επειδή πρέπει να στηρίξουμε τη νέα γενιά, το νέο αίμα, αλλά γιατί θα γελάσεις και θα νιώσεις. Και ίσως για πρώτη φορά μετά από καιρό, κοιτάξεις λίγο αλλιώς τον εαυτό σου στον καθρέφτη.
(Ή στο selfie cam.)
