“ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ” ΤΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ ΚΑΜΠΑΝΕΛΛΗ ΣΕ ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΥ ΞΑΡΧΑΚΟΥ & ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΠΕΤΡΟΥ ΖΟΥΛΙΑ

Το Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού παρουσιάζει τη θεατρική περίοδο 2025-2026 την παράσταση «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, σε μουσική του Σταύρου Ξαρχάκου και σε σκηνοθεσία του Πέτρου Ζούλια. Το έργο ακολουθεί με δραματικό, αλλά και χιουμοριστικό τρόπο την πορεία της ελληνικής ιστορίας. Τα τραγούδια, που ερμηνεύει ζωντανά ο Κώστας Τριανταφυλλίδης και όλος ο θίασος με την ορχήστρα επί σκηνής, εναλλάσσονται με την αφήγηση και συνθέτουν ένα έργο γεμάτο συγκίνηση και ιστορικές αναφορές.

Λίγα λόγια για το έργο

Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» είναι ένα ιστορικής σημασίας έργο για το ελληνικό θέατρο. Πριν από 52 χρόνια, το 1973, έκανε την πρώτη του πρεμιέρα στην Αθήνα, λογοκρίθηκε αρκετές φορές, απαγορεύτηκε, αλλά επανήλθε ακόμα πιο επίκαιρο. Οι αλληγορίες του μας ταξιδεύουν με τρόπο μοναδικό, από την αρχαιότητα μέχρι και τον εμφύλιο.

Σήμερα, το έργο αποκτά νέα δύναμη και φωνή. Μία πρόκληση για να ξαναδούμε την ιστορία μας και τον εαυτό μας, όχι ως μία απλή αναβίωση, αλλά ως μία επίκαιρη θεατρική πράξη μνήμης και συνείδησης. Μία παράσταση στημένη με τη λογική της ίδιας της ζωής, με συγκρούσεις και ανατροπές, συγκίνηση και σάτιρα, σκληρότητα και ελπίδα.

Σημείωμα του σκηνοθέτη, Πέτρου Ζούλια

Το «Μεγάλο μας Τσίρκο» είναι ένα υπέροχο λαϊκό θεατρικό πανηγύρι, που κλείνει μέσα του όλη τη χαρά, το πάθος και τον πόνο της Ρωμιοσύνης. Στο πρόγραμμα της παράστασης, η οποία έκανε πρεμιέρα το 1973, ο σπουδαίος συγγραφέας Ιάκωβος Καμπανέλλης είχε γράψει «…πως ο τόπος μας μοιάζει με τον Κρόνο, τον θεό που έτρωγε τα παιδιά του». Χθες, σήμερα και ίσως και αύριο. Άλλοτε με σατιρικό σχόλιο και άλλοτε με κραυγή δραματική, το έργο αγκαλιάζει όλη την ιστορία του τόπου μας.

Σαν άλλος Αριστοφάνης, που δεν αγνοεί τον Μπρεχτ, ο Καμπανέλλης γεννά θέατρο εν θεάτρω. Με άψογη μαεστρία ξύνει παλιές εθνικές πληγές, όνειρα και προδοσίες. Η μουσική του μεγάλου μας Σταύρου Ξαρχάκου και τα τραγούδια απογειώνουν τη σκηνική αφήγηση με τρόπο μοναδικό. Το δάκρυ διαδέχεται το γέλιο, δημιουργώντας  στους θεατές όλα τα δυνατά συναισθήματα.