Συνεντευξη με Μαρια Παπαγεωργίου μετα την Περιοδεία στην Κίνα:
Μαρία Παπαγεωργίου:
Καταρχάς ήταν πρώτο ταξίδι για όλη την ομάδα. Ήμασταν 17 άτομα, που σημαίνει ότι πρώτη φορά είχαμε μια μοναδική εμπειρία. Αν δεν πας στην Κίνα, δεν μπορείς να το περιγράψεις Εύκολο. Έχουν πολλά κοινά με εμάς. Είναι μεγαλουπόλεις, τουλάχιστον στις τρεις που είδαμε εμείς και ο τρόπος που ζουν και ο τρόπος που συνεργάζονται, ο τρόπος που σου μιλάνε είναι πολύ μακριά από τον δικό μας σε πάρα πολλά σημεία. Οπότε είναι σίγουρα ένα μαγικό ταξίδι, ένα ταξίδι ζωής. Επαληθεύτηκα μέσα μου ότι έπρεπε να γίνει αυτό το ταξίδι. Ζήσαμε υπέροχες στιγμές. κυρίως για μένα Το highlight ήταν το ότι βρεθήκαμε μέσα στο Εθνικό Μουσείο της Κίνας την ώρα που υπάρχουν αρχαιότητες ελληνικές και ήταν μια αίθουσα τύπου Μεγάρου Μουσικής φαντάσου, το οποίο έβλεπες Κινέζους και Έλληνες να συνυπάρχουν και να τραγουδάνε και να χειροκροτάνε τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη. Γύρισα και παρόλη την κούραση, γιατί οφείλω να πω ότι ένα κουραστικό ταξίδι για όσους δεν γνωρίζουν τον ρυθμό της Κίνας. Τώρα που ξεκουράστηκα λέω θέλω να ξαναπάω.
Δημοσιογράφος Μαρία Σπηλιοπούλου (κινέζικο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua):
Τι συγκρατείς από τις τρεις πόλεις του σταθμού που σε εντυπωσίασε; Στο Πεκίνο, στη Σανγκάη.
Μαρία Παπαγεωργίου:
Στη Σανγκάη Με εντυπωσίασε το γεγονός πως μια πόλη που έχει περάσει από τον αγγλοσαξονικό τρόπο ορθοπατεί μετά από πάρα πάρα πολλά χρόνια και εξυψώνει, εξυψώνεται κυριολεκτικά μέσα από τους ουρανοξύστες που έχουν χτίσει και μεταφορικά από όλο τον τρόπο ζωής που αρχίζει και αποδυτικοποιεί η Κίνα και ελπίζω να το κάνει υγιώς και να πετύχει τον στόχο της. Το Πεκίνο έχει ακόμα κάτι πιο παραδοσιακό. Και η Ναντσιανγκ για μένα ήταν η πιο όμορφη πόλη, γιατί ήταν ακόμα πιο παραδοσιακή και πιο ήσυχη σε σχέση με τις άλλες. Αυτά τα χαρακτηριστικά βέβαια πάρα πολύ κάμερα, πολύ αυστηροί έλεγχοι, συνέχεια, μηδέν εγκληματικότητα, από την άλλη, αλλά η έννοια της ελευθερίας στην Κίνα είναι πολύ διαφορετική από τη δική μας. Αυτές οι παρατηρήσεις όμως είναι καλές, γιατί όταν ανοίγεις τους ορίζοντές σου και βλέπεις άλλες πόλεις και άλλους πολιτισμούς, αναθεωρείς πάρα πολλά πράγματα και για τον δικό σου τόπο που τα θεωρείς δεδομένα.
Δημοσιογράφος Μαρία Σπηλιοπούλου (κινέζικο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua):
Μας εντυπωσίασε από την ανταπόκριση του κινεζικού κοινού στις παραστάσεις, τις συναυλίες δηλαδή; Πώς το είδες;
Μαρία Παπαγεωργίου:
Λοιπόν, δεν σου κρύβω ότι είχα μια αγωνία. Για μένα καταρχάς είναι η πρώτη συναυλία που κάνω στο εξωτερικό. Επίσης, ευτυχώς είχαμε υπέρτιτλους, οπότε ήταν εύκολο να παρακολουθήσουν το τι λέω, ποιες ήταν οι ιστορίες. Θεωρώ ότι ήταν ένα εξαιρετικό ακροατήριο. Θερμό. Μου έκανε εντύπωση ότι δε μιλούσαν, δεν κοιτούσαν τα κινητά τους μες την παράσταση γιατί είχαμε οπτική επαφή πολλές φορές. Επίσης οι Κινέζοι μου είπαν ότι δεν χειροκροτάνε ανάμεσα στα τραγούδια, αλλά επειδή είχαμε και κάποιους Έλληνες ένιωθα το παιγνίδι. Δηλαδή προσπαθούσαν να χειροκροτήσουμε, να μη χειροκροτήσουμε. Βέβαια όταν βγήκε η Τανια στο δεύτερο μέρος με το μπουζούκι το οποίο πήρε ο Παντελής …. το μπουζούκι πήρε το μεγαλύτερο χειροκρότημα προφανώς από όλους μας. Φεύγανε χαρούμενοι βλέποντας το ρυθμό του Μίκη Θεοδωράκη, τον παλμό, τα τραγούδια και τα λυρικά του κομμάτια. Ήταν καλύτερο ακροατήριο από αυτό που περίμενα. Ναι.
Δημοσιογράφος Μαρία Σπηλιοπούλου (κινέζικο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua):
Τραγούδησε στα κινέζικα, ναι;
Μαρία Παπαγεωργίου:
Έκανα μια απόπειρα στο Τραγούδι του Ναυαγού. Ο ναυαγός είναι ένα τραγούδι του Κώστα Καρτελια ;. Οι στίχοι και η μουσική του Μίκη Θεοδωράκη. Η Ηλέκτρα έκανε το δύσκολο κομμάτι, το να φέρει το να κάνεις διασκευή ουσιαστικά, δηλαδή να πάρεις το ελληνικό στίχο και να τον κάνεις στα κινέζικα, είναι πολύ, πολύ δύσκολη διαδικασία. Δεν είναι όπως τα ελληνικα στα αγγλικά. Και το έκανε και έκανε αυτή την τεράστια απόπειρα να τραγουδήσω στα κινέζικα που δεν ξέρω αν κατάλαβε κανείς τι είπα.
Δημοσιογράφος Μαρία Σπηλιοπούλου (κινέζικο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua):
Αλλά νομίζω ότι μετά από όλο αυτό. Ναι λοιπόν, πάμε στη δεύτερη.
Μαρία Παπαγεωργίου:
Αυτή είναι η πρώτη όλη. Α, μάλιστα.
Δημοσιογράφος Μαρία Σπηλιοπούλου (κινέζικο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua):
Ναι, αυτή ήταν η πρώτη. Όλη λοιπόν, η δεύτερη είναι αυτό αν είναι το ταξίδι στην Κίνα. Εκπληρώθηκε αυτή η ανεκπλήρωτη επιθυμία; Το ανεκπλήρωτο όνειρο του Μίκη, που ήταν ο σκοπός του ταξιδιού;
Μαρία Παπαγεωργίου:
Ναι, κοίτα, όταν όταν κατέβηκα από τη σκηνή στη Σαγκάη, που ήταν η πρώτη παράσταση. Κυρίως όμως όταν κατέβηκα από τη σκηνή στο Εθνικό Μουσείο. Για μερικά δευτερόλεπτα ήθελα πραγματικά να κλάψω από Συγκίνηση γιατί πραγματικά ήταν τόσο δύσκολο εγχείρημα. Εγώ να σου πω την αλήθεια δεν πίστευα ότι θα συμβεί. Δεν πίστευα μέχρι και την ώρα που μπήκαμε στο αεροπλάνο για να πάω. Σου μιλάω Αλήθεια, ήταν τόσες οι δυσκολίες. Όμως θέλω να με πιστέψεις. Είναι τρομερό πώς οποιοσδήποτε ενεπλάκη μέσα σ αυτή την παραγωγή από τους μουσικούς, από τους τεχνικούς, από τις πρεσβείες, από την κινεζική πλευρά, από την κοπέλα που έκανε τους υπέρτιτλους, τα γραφεία παραγωγής, όλοι μπήκαν να υπηρετήσουν όλοι ένα κοινό όραμα. Μπορεί όχι ακριβώς το όραμα το δικό μου για την υπόσχεση τη δική μου, αλλά ο καθένας μπήκε με μεγάλο σεβασμό μέσα σε όλο αυτό και αυτό ουσιαστικά θεωρώ ότι έφερε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή τη στιγμή εμείς δεν πήγαμε να σπείρουμε. Πήγαμε να οργώσουμε. Δηλαδή πήγαμε να κάνουμε το πρώτο βήμα μέσω αυτής της υπόσχεσης να φέρουμε κοντά τους δύο πολιτισμούς.
Εγώ από τη μεριά μου κοίταξα ψηλά τον ουρανό. Είπα σε καποια φαση μασεστρο μου το έκανα. Οπότε είναι συγκινητικό νομίζω σε μια εποχή που όλα είναι πολύ δύσκολα και σε μια εποχή που. Το να πιστέψεις ένα όνειρο και να ελπίσεις σε κάτι δείχνει πάρα πολύ δύσκολο. Και στις τέχνες, όπως σε κάθε επάγγελμα αλλά και στις τέχνες, το να καταφέρω μετά από τόσα χρόνια να εκπληρώσω μια υπόσχεση και να με στηρίξει αυτή η ομάδα και η Τάνια σε όλο αυτό. Μου δίνει ελπίδα, μου δίνει ελπίδα Μαρία, μου δίνει να σηκώσω παλι τα μανίκια και να συνεχίσω να δουλεύω.
Δημοσιογράφος Μαρία Σπηλιοπούλου (κινέζικο κρατικό πρακτορείο ειδήσεων Xinhua):
Αυτή τη φορά δώσατε. ΟΚ, δεν πήρατε. Τι είπες; Ποιος είναι ο στόχος σου; Ποιο είναι το πλάνο σου; Πώς ενδεχομένως σκέφτεσαι να βοηθήσεις να χτιστεί αυτή η γέφυρα που ξεκίνησε τώρα για να ενωθούν οι δύο λαοί; Δύο πολιτισμοί στο μέλλον; Αν έχεις κάτι στο μυαλό σου, πώς μπορείς εσύ να προσθέσεις κι άλλο λιθαράκι από την πλευρά σου; Ναι.
Μαρία Παπαγεωργίου:
Κοίτα, εμένα σίγουρα με απασχολεί το να δημιουργώ καινούρια πρότζεκτ. Δηλαδή είναι κάτι που κάνω ούτως η άλλως τον τελευταίο καιρό και με το Θάνο Μικρούτσικο που κάναμε και με τους δίσκους που παράγω. Μ αρέσει γενικά να μπαίνω στη διαδικασία σκεπτόμενη το πού θα πάω και τι έχω να παντρέψω κάθε φορά, να δημιουργώ μια παράσταση, μια ιδέα από την αρχή, ουσιαστικά και η αλληλογραφία Έτσι έγινε ο δίσκος. Οπότε επειδή αυτή τη στιγμή συνεργασία μας ήταν πολύ καλή και ήδη έχει υπάρξει επιθυμία εκατέρωθεν κάτι να δημιουργήσουμε στο μέλλον, θα ήθελα να φτιάξω κάτι που να έχει πέρα από το Θεοδωράκη και άλλα ελληνικά στοιχεία ισως άλλους Έλληνες συνθέτες δεν ξέρω ακόμα τι, Και η πρώτη μου σκέψη ήταν πως αυτό μπορεί να παντρευτεί με κάποια τέχνη κινέζικη. Μπορεί αυτό να έχει να κάνει με το χορόδράμα, μπορεί να έχει να κάνει με το δικό τους τραγούδισμα, με δικά τους παραδοσιακά όργανα; Δεν ξέρω. Δηλαδή θα ήθελα να βρω να δω αυτή τη φορά ένα πάντρεμα στις δύο τέχνες, δηλαδή την κινέζικη και την ελληνική. Έχουμε μια κοινή βάση. Εγώ το νιώθω ότι η ρίζα έχει ποτιστεί με το ίδιο νερό κάπως και θα ήθελα να σκαλίσω να δω τι είναι αυτό.
