Την Πέμπτη 17 Ιουλίου στο Θέατρο Βράχων «Μελίνα Μερκούρη», κάτω από τον
καλοκαιρινό έναστρο ουρανό, το κοινό είχε την ευκαιρία να παρακολουθήσει μία
συγκλονιστική παράσταση. Η θεατρική μεταφορά του εμβληματικού έργου του Παύλου
Μάτεσι Η Μητέρα του Σκύλου είναι μια αξέχαστη εμπειρία που αγγίζει την ψυχή. Σε
σκηνοθεσία του Κώστα Γάκη, η Υρώ Μανέ ενσαρκώνει τη Ραραού μια μορφή
καθηλωτική και παραμένει επί σκηνής αδιάλειπτα για δύο ώρες.
Το σκηνικό στήνεται λιτά αλλά ουσιαστικά: Ένας γιατρός – ακροατής. Μια γυναίκα που
περιγράφει τις αναμνήσεις της. Μιλώντας ξεδιπλώνει, σχεδόν ξεγυμνώνει, τη ζωή της. Η
Ραραού που είναι ένα πλάσμα λαβωμένο από παιδί, καταθέτει την ιστορία της ως μια
αφήγηση – χείμαρρο, με χιούμορ, ευθύτητα, ένα μείγμα σαρκασμού και αθωότητας που
σε αιχμαλωτίζει. Όλα ξεκινούν από ένα ψυχογράφημα που συντάσσεται με αφορμή τη
σύλληψή της, αλλά καταλήγει σε κάτι βαθύτερο – ένα παράθυρο στην ίδια την
ανθρώπινη ύπαρξη.
Το έργο του Παύλου Μάτεσι, γραμμένο το 1990, παραμένει επίκαιρο. Πέρα από την
πολιτική και κοινωνική του διάσταση, που ταξιδεύει τον θεατή από την Κατοχή και τον
Εμφύλιο, μέχρι τη Δικτατορία και τη Μεταπολίτευση, είναι πάνω απ’ όλα μια κραυγή για
τους αόρατους ανθρώπους. Για εκείνους που έζησαν στο περιθώριο και δεν κατάφεραν
να αρθρώσουν την δική τους εκδοχή της ιστορίας.
Η Υρώ Μανέ δίνει σάρκα και οστά στην παράσταση, αποτελώντας τον πυρήνα της
δραματουργικής αφήγησης. Η ερμηνεία της έχει ένταση, δυναμισμό, ενώ παράλληλα
είναι τρυφερή και ωμή, σπαρακτική και αστεία, γεμάτη ενέργεια, εκφραστικότητα και
ακρίβεια. Η Ραραού της Υρώς είναι μια γυναίκα που ζει στην αφάνεια αλλά καταφέρνει
να βρει τη φωνή της μέσα από τη φαντασία της. Εκεί, στην κεντρική σκηνή του μυαλού
της, γίνεται επιτέλους η βασική πρωταγωνίστρια.
Στο πλευρό της, ένας πολυμελής, εκπληκτικός θίασος που «χορεύει» ανάμεσα σε ρόλους
και εικόνες, αναπαριστώντας τα πρόσωπα και τις μνήμες που καθόρισαν τη ζωή της.
Ξεχωρίζει η Τάνια Τρύπη στον ρόλο της Κανέλλω – κομβικό πρόσωπο, που με απαράμιλλή
θεατρικότητα ισορροπεί μεταξύ γκροτέσκου και ανθρώπινου. Ιδιαίτερη μνεία αξίζει
στον Σπύρο Μπιμπίλα, που ενσαρκώνει, μεταξύ άλλων, τον ιερέα, αλλάζοντας με
μαεστρία διαθέσεις και πρόσωπα. Ο Παναγιώτης Μπουγιούρης, ο Νίκος Ορφανός, η
Ειρήνη Θεοδωράκη, η Μαριαλένα Ροζάκη και όλος ο θίασος – δεκάδες εναλλασσόμενοι
ρόλοι, με ρυθμό, ευρηματικότητα και ενσυναίσθηση.
Η μουσική του Σταμάτη Κραουνάκη (μαζί με την τριμελή ορχήστρα επί σκηνής)
αναδεικνύει τη δραματική διάσταση του έργου και προσθέτει συναισθηματικό βάθος σε
μια εξομολόγηση επί σκηνής. Τα σκηνικά της Άσης Δημητρολοπούλου, τα κοστούμια της
Χαράς Τσουβαλά και οι φωτισμοί του Περικλή Μαθιέλλη λειτουργούν σε απόλυτη
αρμονία με την ιδιαιτερότητα του έργου.
Ο Κώστας Γάκης σκηνοθετεί αφήνοντας χώρο στο όνειρο, το χιούμορ και τη συγκίνηση,
αντιμετωπίζοντας το έργο ως ένα ταξίδι μνήμης, τραύματος και κάθαρσης, όπου το
προσωπικό συναντά το συλλογικό. Ο ίδιος, πολυσχιδής και βαθιά αισιόδοξος, τονίζει
πως στόχος του είναι το θέατρο να αγγίζει αληθινά τον θεατή – χωρίς διδακτισμό, αλλά
με τρυφερότητα, αυτοσαρκασμό και ουσία. Για εκείνον, η περιοδεία είναι μια ζωντανή,
αμφίδρομη συνάντηση με το κοινό και με την ίδια την καρδιά της χώρας.
Η Μητέρα του Σκύλου μετουσιώνεται σε ένα πολυφωνικό θεατρικό γεγονός, έναν ύμνο
στον ίδιο τον άνθρωπο – στις αδυναμίες του, αλλά και στη δύναμη που κρύβει μέσα του
και αναδεικνύεται τις πιο δύσκολες ώρες.
Η Ραραού μάς παρουσιάζει έναν κόσμο πονεμένο αλλά ταυτόχρονα γεμάτο φως,
ανοίγοντας έναν ειλικρινή διάλογο ανάμεσα στην Ελλάδα του χθες με του σήμερα. Πέρα
από τις ιατρικές γνωματεύσεις, κανείς δεν είναι σε θέση να γνωρίζει αληθινά πώς τα
βιώματα της επηρέασαν την ψυχή της. Κανείς δεν ξέρει τους φόβους της, δεν κατανοεί
τη μοναξιά της, ούτε τη ματαίωση για όσα λαχταρούσε η ψυχή της και δεν τόλμησε ποτέ
ή για τα απραγματοποίητα όνειρά της.
Εκτός από τον ίδιο τον θεατή.
