Περισσότερες πληροφορίες για τον
Evgeny Grinko – Μια μεταμορφωτική διαδρομή
Από μια θορυβώδη εφηβεία στην παρηγορητική γαλήνη της μελωδίας. Γεννημένος το 1985 στο Ζούκοφσκι της Ρωσίας, ο Evgeny Grinko μεγάλωσε μέσα σε έναν κόσμο που έμοιαζε να ηχεί διαρκώς. Από τα πρώτα του χρόνια, άκουγε μουσική όπως οι άλλοι κοιτούν τον ουρανό – με απορία και ένταση, θαυμασμό και προσήλωση. Ως νήπιο, γοητευόταν από τις μελωδίες των κινουμένων σχεδίων, και ως παιδί γοητευόταν από τους ήχους της ρωσικής rockabilly και surf μουσικής. Οι γονείς του, βλέποντας τη λαχτάρα του για τη μουσική και τη σπίθα του καλλιτέχνη στα μάτια του, του χάρισαν την πρώτη του κασέτα.
Ήταν όμως η στιγμή που η δυτική μουσική πέρασε τα σύνορα και εμφανίστηκε στις ρωσικές οθόνες γεγονός που τον σημάδεψε καθοριστικά: οι Prodigy, οι Chemical Brothers, οι Nirvana. Η ενέργεια, το πάθος, η έκρηξη. Φυσιολογικό ήταν να αποκτήσει την πρώτη κιθάρα – μεταχειρισμένη, από έναν γείτονα. Ένας ανήσυχος έφηβος έβγαινε στο φως.
Evgeny Grinko – Jane Maryam
https://www.youtube.com/watch?v=qGVS_Ugb92c
Στα 16 του, παθιασμένος με την punk και τη surf rock, αφιερώθηκε στην κιθάρα· δύο χρόνια αργότερα συμμετείχε σε indie noise μπάντες. Ξεχωριστή στιγμή εκείνης της περιόδου ήταν η περιοδεία του με τον Damo Suzuki, ιστορικό μέλος των Can. Όμως η πραγματική αποκάλυψη ήρθε αθόρυβα, όταν ανακάλυψε – και ερωτεύτηκε – το πιάνο. Ένας κεραυνοβόλος έρωτας! Χωρίς δάσκαλο, χωρίς παρτιτούρες. Μόνος.
Το 2010 ανεβάζει στο Facebook το “Valse” κι όλα αλλάζουν! Το κομμάτι γίνεται viral –παντού. Με αυτό, ο Grinko αφήνει πίσω τη rock σκηνή και βαδίζει προς τη σύγχρονη κλασική μουσική με έναν δικό του, απολύτως προσωπικό τρόπο: χωρίς φωνές, χωρίς κραυγές, αλλά με εσωτερικά ευαίσθητες μελωδίες. Τίποτα το κραυγαλέο, μόνο η μουσική στην απλότητά της.
Ακολουθούν τέσσερα άλμπουμ (Ice for Aureliano Buendia, Tiny Mouse Tales, Naive Album, Orange Marmalade) και έξι EPs, με πιο πρόσφατο το Outtakes II (2024), που περιλαμβάνει μια συγκινητική διασκευή στο τουρκικό παραδοσιακό τραγούδι Uzun İnce, αφιερωμένη στους πιστούς Τούρκους ακροατές του.
Evgeny Grinko – Zapad Slunce (Official Music Video)
https://www.youtube.com/watch?v=vJIWD_c0rEY
Η μουσική του δεν χρειάζεται περίπλοκες ενορχηστρώσεις. Λειτουργεί με λιτότητα, μαγεία και ακρίβεια. Μικρά, απλά θέματα που διαστέλλονται σε ηχητικά τοπία. Χιούμορ, νοσταλγία, θλίψη συμπλέκονται σε μια κινηματογραφική αφήγηση, όπου ο κάθε ακροατής γίνεται πρωταγωνιστής.
Ο Evgeny Grinko έχει εμφανιστεί σε σημαντικά venues σε όλον τον κόσμο – από το Gorky Park στη Μόσχα, έως την Passionskirche του Βερολίνου και το Zorlu Center στην Κωνσταντινούπολη. Σήμερα, με πάνω από 450 εκατομμύρια streams στο Spotify, 240 εκατομμύρια προβολές στο YouTube και 2,4 εκατομμύρια μηνιαίους ακροατές, συνεχίζει να χτίζει μια παγκόσμια κοινότητα ανθρώπων που ξέρουν να αναγνωρίζουν τη σιωπηλή δύναμη της ευαισθησίας.
Και για το πρόσφατο άλμπουμ του
Winter Moonlight: χαμηλόφωνη ανάσα
Για τον Evgeny Grinko, αυτό το άλμπουμ είναι μια επιστροφή στην πηγή του ονείρου: δέκα συνθέσεις παγωμένου φωτός, υφασμένες με σιωπές, ανάσες και κρυστάλλινη διαφάνεια. Ηχητικά λιτό και εσωτερικό, το άλμπουμ παραπέμπει στην ευαισθησία του Max Richter και τη δραματουργική δύναμη του Philip Glass – μια σιωπηλή ένταση σε μια άσκηση χαμηλόφωνης αναπνοής.
Ο Grinko ξεκίνησε τη μουσική του διαδρομή στο Ζούκοβσκι της Ρωσίας, εκεί όπου «αγάπησε τη μουσική μέσα από τον κινηματογράφο», όπως λέει ο ίδιος. Οι πρώτες του επιρροές – απρόβλεπτες: από τον Frank Zappa και τους Chemical Brothers, ως τους Prodigy. Έπαιζε ντραμς σε ροκ μπάντες – κάποτε ακόμα και με τον Damo Suzuki των Can. Ώσπου, γύρω στο 2007, οδηγήθηκε αυτόματα στο πιάνο, μόνος. «Ήμουν μόνος και έπαιζα… όλα έμοιαζαν φυσικά».
Το 2010, το «Valse» στάθηκε ορόσημο στην προσωπική και καλλιτεχνική του πορεία: ένα απλό βίντεο στο Facebook μεταδόθηκε από στόμα σε στόμα, με μια μελωδία που συγκίνησε χιλιάδες. Στην πρώτη του συναυλία στην Κωνσταντινούπολη, του ζήτησαν να το επαναλάβει τρεις φορές. «Ήμουν αγχωμένος. Δεν ήξερα αν μπορούσα να σταθώ μόνος μου στη σκηνή. Δεν είχα μπάντα να με “σκεπάσει», θυμάται.
Evgeny Grinko – Once Upon A Time
https://www.youtube.com/watch?v=_Pv5CLDA7wg&list=PLE3F8EB50F3DBE827&index=3
Από τότε, κάθε νέο του άλμπουμ ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο με την εξομολογητικότητα και την αλήθεια ενός ημερολογίου — ειλικρινές, εσωτερικό, ανεπιτήδευτο. Το Winter Moonlight είναι η αντανάκλαση, ο καθρέφτης του Winter Sunshine (2011), ο καλλιτέχνης εδώ είναι πιο ώριμος όμως, πιο σκοτεινός, πιο εσωτερικός. «Ήθελα να δείξω την εξέλιξη του μονοπατιού μου. Είναι ακόμη ένας φανταστικός κόσμος, αλλά αυτή τη φορά έχει και σκιές».
Πολλές από αυτές τις συνθέσεις χρονολογούνται από την περίοδο 2008–2009, όταν ο Grinko ηχογραφούσε το Winter Sunshine. Η θεματολογία τους θυμίζει την αλλαγή των εποχών, τη μετάβαση από το ένα στάδιο του κύκλου της ζωής στο άλλο – ένα ξύπνημα συναισθημάτων: από τη χειμωνιάτικη μελαγχολία του “Glare of Us” στο “Ticket to the Rome”. Οι συνθέσεις είναι λιτές αλλά ουσιαστικές και συμπυκωμένες συναισθηματικά: μια υποψία από συνθεσάιζερ στο αινιγματικό “Evening Bell”, τρεις βιόλες που αιωρούνται γύρω από τη βασική μελωδία του “Melting”. Για τη γαλήνια λάμψη του “Mr. Squirrel” (με τίτλο εμπνευσμένο από ένα από τα κατοικίδιά του που χάθηκε), ο Grinko συνεργάστηκε με την Αμερικανίδα τραγουδίστρια SVRCINA, η οποία πρόσθεσε στη σύνθεση υπέροχες φωνητικές γραμμές δίχως λόγια, που ανασαίνουν σαν μια δεύτερη υπόκωφη φωνή.
Evgeny Grinko – Faulkner’s Sleep
https://www.youtube.com/watch?v=hgtnjknRHGg&list=PLE3F8EB50F3DBE827&index=5
«Η ιδέα να προσθέσω φωνή χωρίς λόγια γεννήθηκε αφού η σύνθεση είχε ήδη ολοκληρωθεί», εξηγεί ο ίδιος. «Δεν είχα ξαναδουλέψει με φωνητικά στη μουσική μου, αλλά μια μέρα απλώς ένιωσα την ανάγκη να το κάνω σ’ αυτό το κομμάτι. Ήθελα να δω πού θα με οδηγούσε. Αρχικά σκεφτόμουν να συνδυάσω αντρική και γυναικεία φωνή, αλλά η SVRCINA απέδωσε και τα δύο μέρη τόσο αβίαστα και με τόση ευαισθησία, που δεν υπήρχε πια λόγος για κάτι παραπάνω».
Μετά τη σύλληψή του το 2022, σε διαμαρτυρία κατά της εισβολής στην Ουκρανία, ο Grinko έφυγε από τη Ρωσία. Ζει πλέον μεταξύ Βερολίνου και Κωνσταντινούπολης. Το Winter Moonlight μοιάζει με μια προσωπική απάντηση — όχι μόνο σε όσα συνέβησαν, αλλά και σε όσα ο ίδιος έγινε. «Το βλέπω σαν την πιο καθαρή, αληθινή μου εικόνα. Από ντράμερ σε post-punk συγκρότημα, σε έναν περίεργο “διάσημο” της νεοκλασικής σκηνής — ενός κόσμου που ποτέ δεν ένιωσα δικός μου. Και όμως, κάπως, μέσα από όλες αυτές τις στροφές, έφτασα εδώ. Εδώ είμαι εγώ».
