Για τον Πάνο Μουζουράκη δεν είχα σχηματίσει άποψη. Θες γιατί δεν τον είχα παρακολουθήσει στην ουσία ποτέ, θες γιατί με την τηλεόραση και τα πρόσωπά της δεν τα πηγαίνω καθόλου καλά; Θες γιατί βαριέμαι γενικά πλέον να ψαχτώ; Βάλε ό,τι προτιμάς.
Επειδή, όμως, ο Street Radio, εκτός από το να μας παρέχει βήμα μικροφώνου, είναι εδώ για να μας μορφώνει και να μας δίνει εμπειρίες στο πιάτο, βρέθηκα την Πέμπτη 19 Ιουνίου -οκ, το άργησα το κείμενο, σχωράτε με- στον κήπο του Μεγάρου Μουσικής για να δω για πρώτη φορά από κοντά τον Έλληνα καλλιτέχνη.
Ξέρεις, αν ένα πράγμα θαυμάζω σε ανθρώπους είναι ο αυτοσαρκασμός. Είναι το στοιχείο του ανθρώπου που διαρκώς ψαρεύει σε αχαρτογράφητα νερά με σκοπό να «τσιμπήσει» μέσα σε αυτά ο εαυτός του και να βγει επιτέλους στην επιφάνεια, να τον γνωρίσει και ο ψαράς του. Ο Πάνος Μουζουράκης είναι ένας τέτοιος τύπος που για χρόνια έκανε αυτού του είδους τη δουλειά. Έψαχνε τον εαυτό του σχεδόν στα τυφλά.
Το είπε και ο ίδιος -ιδού ο αυτοσαρκασμός-. Ο ίδιος άνθρωπος που κάνει αφιέρωμα στους Red Hot Chilli Peppers, παίζει σε σειρά του Παπακαλιάτη, παράλληλα συμμετέχει σε τηλεοπτικές εκπομπές, υποδύεται στο θέατρο και βγαίνει στη μεγάλη οθόνη εντός και εκτός συνόρων. Το πολυδιάστατο των έργων του για κάποιους είναι ενοχλητικό. Κάποιους τους μπερδεύει. Κάποιοι το θεωρούν αφελή και επιφανειακή προσπάθεια για προσέλκυση κοινού διαφορετικών ενδιαφερόντων. Για μένα είναι αξιοθαύμαστο. Δεν το λέω αντισυμβατικό -δεν μου αρέσει ο όρος σε μία εποχή όπου όλες, όλοι και όλα συμβιβαζόμαστε καθημερινά-, αλλά θαρραλέο, τολμηρό, ρισκαδόρικο.
Στην τελική τι είναι η τέχνη; Τι είναι η δημιουργία; Στη μεγάλη εικόνα, τίποτε μεγαλύτερο από την επικοινωνία των ενδότερών σου αδιεξόδων και των πιο τιτάνιων ανασφαλειών σου. Και ο Πάνος Μουζουράκης βρήκε τη μουσική ως έδαφος για να διυλίσει όλες τις ανησυχίες του και να βρει ποιος τελικά ήταν, ποιος τελικά είναι. Ροκ ή έντεχνος; Τραγουδιστής ή ηθοποιός; Τραγουδοποιός ή performer; Όλα μαζί και τίποτα από αυτά.
Επί του πρακτέου, τόσο το ρεπερτόριο, όσο η ροή αλλά και η διάθεση της βραδιάς ήταν ιδανικές για ένα όμορφο πάρτι Πέμπτη βράδυ. Αυτό που οι… ορθόδοξοι χαρακτηρίζουν «νέο Σάββατο». Η αστείρευτη και με πολύ ξεκάθαρο προσανατολισμό και ομαλή κατανομή ενέργεια του Πάνου Μουζουράκη ταίριαξε απόλυτα τις φωνές της Σοφίας Χριστοφορίδου και του Γιώργου Μυλωνά, καθώς και η εμφάνιση-έκπληξη της Φωτεινής Ανδρουλιδάκη.
Η αίσθηση της αμεσότητας λόγω της συνεχούς διάδρασης του Πάνου Μουζουράκη με το κοινό σε έκανε να νιώθεις, όχι ότι είχες πάει εσύ να τον δεις, αλλά ότι είχε έρθει εκείνος να σε βρει και να σου «τα πει». Σα να τραγουδούσε στην πλατεία του χωριού σου, για εσένα και τους συντοπίτες σου. Με χορό, χαμόγελα, γέλιο, αίσθημα οικειότητας και ευχάριστη διάθεση.
Όλα αυτά, σαφώς, με μία δεμένη και εκφραστική μουσική μπάντα που δεν παρέλειψε να επιδοθεί σε αρκετές στιγμές αυτοσχεδιασμού, λειτουργώντας ως ένας τέλειος και αυθεντικός συμπρωταγωνιστής του Πάνου Μουζουράκη, με μαεστρική αλλαγή ρυθμών, ύφους και έντασης.
Από τον κήπο του Μεγάρου έφυγα πλήρης, έχοντας περάσει μία πολύ ωραία, ρομαντική αν θες, βραδιά με ένα ποτήρι μπύρας, σε ψάθα πάνω στο χορτάρι και τη συνοδεία όμορφης μουσικής. Not bad που λέμε και στην Αιγείρα. Το σημαντικότερο, για μένα, είναι ότι έφυγα έχοντας διαμορφώσει μία πιο εύστοχη εικόνα για τον Πάνο Μουζουράκη. Και χαίρομαι για αυτό. Ευχαριστώ, ξανά, Street Radio.
