Η καλή προαίρεση είναι προεξέχουσα αξία για ένα θεατρικό κριτικό αλλά αυτό δεν αποτελεί αισθητικό μέτρο, και δεν δύναται να διασώσει ένα αποτυχημένο μικρής πνοής και αξίας θεατρικό έργο.
Μπορεί όμως να το αντιμετωπίσει με ευγένεια ποu περιέχει εντιμότητα και θα του προσδώσει σεβασμό και αξιοπρέπεια.
Η τέχνη της κριτικής είναι δύσκολη οπως όλες οι τέχνες.
Ένα θεατρικό έργο έχει ψυχαγωγική όψη και δημιουργική όψη, οι άνθρωποι που εισέρχονται στο θέατρο, έχουν ξεφύγει απο τον καθημερινό τους χώρο, στρέφονται στα επι σκηνής αποκομμένοι απο τα αδιέξοδα τουs, νιώθουν μια αιφνίδια ευφορία αυτή η απόσπαση απο τον ευατό τους προκαλεί την απόλαυση σε συνδυασμό με την αλλαγή περιβάλλοντος .
Το θεατρικό έργο έχει και την άλλη όψη της υψιπετούς καλλιτεχνικής δημιουργίας που πρέπει να τηρηθούν οι κανόνες της θεατρικής νομοτελειας, όπου η τέχνη εκδηλώνει την παρουσία της μέ την μορφή της απαίτησης, για ενδελέχεια και ολοκλήρωση που συντελείται και πραγματώνεται ενώπιον των θεατών με την συνεργασία όλων των συνεργατών σκηνοθέτη ηθοποιών σκηνογράφου Μουσικού με την σφραγίδα τού συγγραφέα, που είναι ο κυρίαρχος ο εικονοπλάστης και ο δημιουργός του εργου, ο κριτικός πρέπει να υπολογίσει και τους δυο στόχους διότι απειλείται απο τον κίνδυνο να εστιάσει στην εκδοχή της ψυχαγωγίας, και να ατονίσει την άλλη εκδοχή που είναι η δημιουργική, ή να υπερτονίσει το δημιουργικό έργο, διαφεύγοντας από την μνήμη του ότι θεατής ξόδεψε χρήματα για να ψυχαγωγηθεί, και πρέπει να επικυρωθεί αυτό το δικαιωμά του, ο κριτικός πρεπει να είναι εναργής να δίνει για το θέαμα μια ιδέα να μπορεί ο θεατής να υπολογίσει την απόλαυση και τερψη του.
Ο σοβαρός κριτικός δεν είναι ένας μεμυημένος, δεν παρασύρεται από την έκσταση μιας παράστασης ούτε υποτάσσεται στο ρίγος που μεταλαμπαδεύουν οι ηθοποιοί γιατί κινδυνεύει να την υποβαθμίσει σε επευφημία, ο κριτικός δεν υπηρετεί ούτε το κοινό ούτε τον συγγραφέα αλλά το θέατρο, που έχει παρελθόν και παρόν.
Το παρελθόν του θεάτρου ειναι αυτό που υπερίσχυσε του χρόνου, και εδραιώθηκε στο διηνεκές, και το παρόν αυτό που εξοβέλησε ο χρόνος από την ευφημεροτητά του.
Ο κριτικός εχει χρέος απέναντι στο κοινό, απέναντι στο συγγραφέα, απέναντι στο θέατρο.
Διακρίνει το μείζον από το έλασσον, το διαρκές από το προσωρινό, να είναι σαφής και να διατηρεί πάντα την ανάμνηση των υποδειγματικών έργων που πρέπει να υπομιμνήσκει στο κοινό.
Υπάρχει και το σύγχρονο θέατρο με κινδύνους, αναζητήσεις, νεωτερισμούς, και ρηξικέλευθους στόχους.
Καθήκον του κριτικού είναι να ακολουθεί τα κελεύσματα της θεατρικής τέχνης, και να αταποκριθεί στις προτροπές της, η κριτική ασκείται στον κόσμο της παιδείας, και της ευρύτερης μόρφωσης του κριτικού, καθήκον του είναι να μην συντρίψει τους σύγχρονους του, κάτω από το συναισθηματικό δέος και το βάρος της ανάμνησης και τα τεράστια πλούτη που θησαύρισε απο Σέξπηρ, Ρακήνα, Ίψεν, αλλά να μην πολυβιασθεί να χρίσει νέους Σέξπηρ, επερχόμενους Ρακήνα και συνεχιστές του Ίψεν.
Ο κριτικός βρίσκεται μαζί με το κοινό, κρίνει το έργο, και το κοινό κρινει και το έργο και τον κριτικό.
