Είναι αμήχανο, όπως και να το κάνουμε, να καλείσαι να παρουσιάσεις τις εντυπώσεις σου για τη συναυλία -μία εκ των δύο- του Σωκράτη Μάλαμα στο γήπεδο του ιστορικού Απόλλωνα Σμύρνης στη Ριζούπολη, ενώ κυκλοφορεί ήδη το viral πανοραμικό πλάνο από το drone της παραγωγής. Ένα βίντεο – χίλιες και μία λέξεις, από εκείνα τα βίντεο που ψέματα δεν λένε.
Με τις ευλογίες του Street Radio είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω για πρώτη φορά τον Θεσσαλό καλλιτέχνη, για τις εμφανίσεις του οποίου πολλά καλά άκουγα, αλλά τίποτα δεν είχα δει. Δεν με λες και τύπο των έντεχνων, εξάλλου. Αλλά η ποιότητα είναι κάτι το αντικειμενικό, όπως λέει και ο φίλος μου ο Κώστας από το The Edge Rock Cafe.
Σε αυτές τις «φωνές», ήρθαν να προστεθούν και εκείνες πολλών φίλων και γνωστών μου που παρακολούθησαν τη sold out συναυλία την αμέσως προηγούμενη ημέρα. Ελάχιστα χρήματα, πολλές ώρες, τεράστια ενέργεια, περίσσια ουσία. Καθίσαμε, επομένως, με πολύ μεγάλη όρεξη και θετική προδιάθεση στο πέταλο της Ριζούπολης.
Και έτσι διακριτικά όπως καθίσαμε, τόσο διακριτικά βγήκε στη σκηνή και ο Σωκράτης Μάλαμας. Χωρίς εκκεντρικότητα, χωρίς φανφάρες, χωρίς υπερβολές. Μονάχα με τη φωνή και την κιθάρα του, τους μουσικούς, την υπέροχη Ιουλία Καραπατάκη και τον γιο του Γιάννη. Διότι αυτή δεν ήταν μία βραδιά για τους καλλιτέχνες. Ήταν μία βραδιά για τον κόσμο. Ήταν μια βραδιά για όλους. Και με αυτήν τη στοχοπροσήλωση κύλησαν κάτι λιγότερο από τρεις ώρες.
Και με τη χαρακτηριστική χροιά της φωνής του Μάλαμα έβρισκες τον εαυτό σου σε ένα πεδίο οικειότητας. Διότι όσο η λίστα των τραγουδιών ξεδιπλωνόταν, μία υπερσύγχρονη μηχανή του χρόνου σε ταξίδευε σε βραδιές εφηβικές, φοιτητικές, ωριμότερες. Σε βραδιές που αυτά τα τραγούδια «έντυσαν» χωρίς να το καταλάβεις μερικές από τις πιο μοναδικές στιγμές της ζωής σου, πλάι σε μοναδικούς φίλους και ανθρώπους.
Και σε αυτήν τη μηχανή, όπου όλα δούλευαν ρολόι, η καθαρότητα του ήχου και η πολύ καλή ακουστική ευνόησαν στο να έχει η βραδιά το συναισθηματικό αντίκτυπο που της άξιζε. Με τους μουσικούς να κάνουν τρελή «βρώμικη» δουλειά και τη φωτορυθμική σκηνοθεσία να επιστρατεύει την πιο καλή παλέτα της για να δώσει χρώμα στο βαθμό που έπρεπε και στις στιγμές που έπρεπε. Παράλληλα, η εξέλιξη του προγράμματος χαρακτηρίστηκε από χειρουργικής ακρίβειας ομαλότητα με την Ιουλία Καραπατάκη να δίνει ξεχωριστό φως και μοναδικές αποχρώσεις στα τραγούδια που ερμήνευσε, όπως και ο Γιάννης Μάλαμας.
Σε μία βραδιά όπου δεν θα μπορούσαν να λείψουν -και ορθώς- οι εκκλήσεις για οριστικό τέλος της γενοκτονίας εις βάρος των Παλαιστινίων, το κοινό ήταν πραγματικά spot on, που λέμε και στην Αιγείρα. Έβλεπες ένα γήπεδο γεμάτο, μία ημέρα αφότου είχε ξαναγεμίσει, αλλά με ανθρώπους οι οποίοι είχαν επίγνωση πού ήρθαν και γιατί ήρθαν. Όλοι όσοι έχουμε πάει σε συναυλίες ξέρουμε τι εννοώ. Και κάπως έτσι, με αυτήν τη σταθερή και ειλικρινή διαδρομή αγάπης από και προς τον καλλιτέχνη εμένα προσωπικά μου απέδειξε γιατί ο Σωκράτης Μάλαμας θεωρείται πράγματι ένας από τους σπουδαιότερους της ελληνικής μουσικής ιστορίας. Ήταν μία γιορτή της μουσικής και της συλλογικότητας.
Δεν μπορώ να σας παραθέσω highlight της βραδιάς, σαν άσχετος από το σπορ που είμαι. Επιτρέψτε μου, τουλάχιστον, να σας μεταβιβάσω τα γούστα μου για τη διασκευή του θρυλικού «Γαρύφαλλε, Γαρύφαλλε» των Πελόμα Μποκιού, που γράφτηκε για έναν πάντοτε καλοντυμένο ηλικιωμένο του Κολωνακίου μοιράζοντας καραμέλες στα παιδιά.
Ήταν μία βραδιά που μας έκανε να ξεχάσουμε ότι είναι Δευτέρα. Μπορεί η ένδειξη «το ξυπνητήρι θα ηχήσει σε 4 ώρες και 10 λεπτά» να μας θύμισε βάρβαρα ότι ήταν όντως Δευτέρα, αλλά στο μυαλό μας αυτή η συναυλία θα μείνει χαραγμένη με το πνεύμα ενός υπέροχου Σαββάτου. Μαζί με τραγούδια που έχουν συνοδεύσει θέλοντας και μη πολλά από τα πιο όμορφα Σάββατά μας, παρέα με φίλους και κάποια λίτρα κρασί. Στην υγειά σας, λοιπόν. Στην υγειά του Street Radio.
