ΠΗΓΑΜΕ / ΕΙΔΑΜΕ : “ΣΙΩΠΗ” ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΤΕΧΝΗΣ ΚΑΡΟΛΟΥ ΚΟΥΝ…ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΚΗΣ ΣΑΛΤΑΣ

Η υπαρξιακή αναζήτηση είναι μέρος της ανθρώπινης φύσης. Η τέχνη της υποκριτικής δρομολογεί σε μονή κατεύθυνση το προορισμό αυτής. Μετουσιώνει την ανάγκη για έκφραση σε στάση ζωής, σε ελευθερία βιωματικής αυτοτέλειας. Ο ηθοποιός εφόσον διαβεί τη μονή κατεύθυνση θα βρεθεί σε σταυροδρόμι. Σταυροδρόμι πνευματικό. Η επαγγελματική επάρκεια αντιμέτωπη με την καθημερινή αγωνία διαβίωσης. Τα όνειρα που συστεγάζονται για να μοιραστούν, να γίνουν κοινός τόπος, φθείρονται από την πανίσχυρη εικόνα και την αυτολογοκρισία που τη συνοδεύει. Η ζωντάνια και η ενέργεια δίνουν τη θέση τους στην επανάληψη, στην αντιγραφή και σε ένα κακέκτυπο παντομίμας. Σιωπή. Ότι έχουμε να πούμε θα το διαπραγματευτούμε μέσα από ατάκες κινηματογραφικές. Σκηνές από ταινίες θα παίξουμε ακόμα και αν είναι επικίνδυνες. Χωρίς κασκαντέρ. Ακόμα και αν η τελευταία σκηνή απαιτεί το θάνατο κάποιου. 

Αυτό είναι το περίγραμμα της παράστασης Σιωπή. Δύο γυναίκες ηθοποιοί ζουν ελλειμματικά τις ζωές τους προσπαθώντας να μείνουν πιστές στις αρχές που τους ένωσαν. Το σκηνικό εκτυλίσσεται σε ένα διαμέρισμα. Τόπος ξεκούρασης για την πραγματίστρια Καλλιρόη Μυριαγκού. Περιφέρει μια στολή μπανάνας ( συγνώμη κουστούμι ) σαν το κουρασμένο της σαρκίο. Ταλαιπωρημένη ως διασκεδαστής σε παιδικά πάρτι. Η Τζωρτζίνα Δαλιάνη φαντασιώνεται νυχτερινές εξόδους με διαφορετικούς συντρόφους. Υπομένει σιωπηρά την απομίμηση ζωής και στέλνει βιογραφικά ελπίζοντας  σε μια ευκαιρία που θα την αναγεννήσει ως ηθοποιό και ως άνθρωπο. Η ευκαιρία θα εμφανιστεί με τη μορφή αεροπορικού εισιτηρίου. Η αφορμή που έψαχνε για να απεμπλακεί από το ρόλο της μοιραίας ταλαντούχας ηθοποιού. Μια σύγχρονη Ίνγκριντ Μπέργκμαν που ψάχνει τη Στοκχόλμη της φορώντας ένα κόκκινο νυχτικό. 

Όλα αυτά οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η παράσταση πραγματεύεται τον  ενδοσκοπικό ψυχαναγκασμό. Αυτό που  διαδραματίζεται στη σκηνή είναι εκ διαμέτρου αντίθετο. Η σκηνοθετική άποψη του Θοδωρή Αμπαζή λειαίνει τις αιχμηρές παραβολές του έργου Γρηγόρη Λιακόπολου. Είναι εκεί και τις νιώθεις σε κάθε στιγμή αλλά όχι ως χαστούκι και πιεστική υπενθύμιση. Το εύστοχο χιούμορ και η πραγματιστική προσέγγιση μοιάζουν με ελαφρύ σπρώξιμο που σου επιτρέπουν να γελάσεις, να παραδεχτείς. Οι συμβολισμοί μέσα από γνωστές ταινίες είναι η βάση της παράστασης. Η κουλτούρα που έχουμε επιλέξει να επικοινωνούμε ή μας έχει επιβληθεί αποτυπώνεται μέσα από το Νονό ή τον Τιτανικό κ.α. Η αιώνια άνευ όρων αγάπη, η αδερφική φιλία που οδηγεί στον αλληλοεξόντωση, η υφέρπουσα ζήλεια και ο ανταγωνισμός τρέχουν σαν μικρές παραστάσεις με το τέλος να είναι γνωστό. Μυρικάζοντας τις ίδιες συνήθειες από το ίδιο ράφι. Ενδυματολογικά υπάρχει στόχος. Μια μπανάνα – κλόουν που κρύβει μέσα της τον Shakespeare. Η εικαστική απλότητα του Γουόρχολ καλύπτει τη συγγραφική πολυπλοκότητα του Άγγλου δραματουργού. Θα σας διασκεδάσω αλλά δεν είμαι αυτό που νομίζετε. Το νυχτικό σηματοδοτεί την αρνητική διάθεση για έξοδο, την άρνηση για κάτι νέο.  Η σιωπή παρούσα χωρίς να αναφέρεται ως λέξη. Είναι συνθήκη που επιβάλλεται μόνη της. Το επιτακτικό <<σκάσε>> λαμπαδιάζει την λοξοδρόμηση των προτεραιοτήτων των πρωταγωνιστριών. Σιωπή μόνο επί της οθόνης . Κριτής της καθημερινής μας ενασχόλησης. Η τελευταία σκηνή μου έφερε στο μυαλό την τεχνοτροπία του Ταραντίνο. Υπέροχο κινηματογραφικό τέλος που σε αφήνει χαμογελαστό. Ακόμα και το τραγικό μας τέλος θέλουμε να μοιάζει με ταινία. 

Είναι μια παράσταση που χτυπά σαν πραγματική καρδιά στο σώμα του ηθοποιού ως επαγγελματική οντότητα. Οι δύο ηθοποιοί μεταφέρουν το πόνημα του συγγραφέα για την κοινωνική κρίση στο ακέραιο. Δεν τις αφήνεις από τα μάτια σου. Παράλληλα ηλεκτροδοτουν όλες τις νευρικές χορδές του καθενός μας και προειδοποιούν…δεν είναι όλα αυτά που βλέπουμε η πραγματικότητα. Είναι ένα όνειρο μέσα σε ένα όνειρο, μια ερμηνεία μέσα σε μια ερμηνεία.  

Τα υπόλοιπα τα κατανοείς όταν αποχωρήσεις από την παράσταση. Αντιλαμβάνεσαι το ρόλο της. Διασχίζω την Πανεπιστημίου μέσα από μια ειρηνική πορεία. Βγήκαν από τα διαμερίσματα τους να επικοινωνήσουν την ανησυχία τους. Λίγα μέτρα παραπέρα σταγονίδια από τα κλιματιστικά σου βρέχουν το κεφάλι, υπενθυμίζοντας ότι το καλοκαίρι είναι εδώ. Συνάμα ότι κάποιοι ακόμα δουλεύουν ή κάνουν κάτι παρόμοιο με αυτό που παρακολούθησα. Αυτοί για τους δικούς τους λόγους έμειναν μέσα. Πριν φτάσω στο προορισμό μου ένας νεαρός συνομιλεί με την κοπέλα του, ενώ βιντεοσκοπεί περιγράφοντας της, τον γύρω χώρο. Μιλούσε ήρεμα και με προσμονή συνάντησης. Τα λεγόμενα του δεν μου έφεραν στο νου κάποια ταινία, έδινε τη δική του παράσταση.