ΠΗΓΑΜΕ / ΕΙΔΑΜΕ ΤΟΥΣ “ΥΠΝΟΒΑΤΕΣ” 90 ΛΕΠΤΑ ΟΝΕΙΡΟΥ ΚΑΙ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ

Η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι να αρθρώσω μια αντικειμενική άποψη για την παράσταση “Υπνοβάτες” που παίζεται στο δημοτικό θέατρο Πειραιά.

Δε σε αφήνει το θέαμα αυτό να είσαι αντικειμενικός. Δε σ’ αφήνει αμέτοχο. Δε σ’αφήνει να ανασάνεις από το πρώτο λεπτό έως το τελευταίο.

Στα 90 λεπτά περίπου της παράστασης, σκηνές ονείρου και πραγματικότητας, ανακατεύονται σε ένα σκηνικό αποτελούμενο από σιδερένια κρεβάτια με ροδάκια τα οποία καθ’όλη την διάρκεια εξυπηρετούν με μαγικό τρόπο την εκάστοτε αφήγηση.

Ένα ασανσέρ στο βάθος ανοιγοκλείνει τις πύλες του συμβολίζοντας κάθε φορά μεταβάσεις στον άλλο κόσμο . Είτε αυτός ο κόσμος είναι θάνατος, είτε είναι όνειρο, είτε είναι η προσωπικά μας κόλαση.

Η Ελένη Ευθυμίου συντονίζει και σκηνοθετεί με μεγάλη στοργή και αγάπη ηθοποιούς με αναπηρία και μη. Η φροντίδα και ο αλληλοσεβασμός ξεχειλίζουν. Γι αυτό και δε σ αφήνουν να πάρεις ανάσα.

Γιατί ενώ βλέπεις καταγγελτικές υπαρξιακές παθογένειες προς πάσα κατεύθυνση (οικογένεια, κοινωνία, εκκλησία) το πέπλο της αλληλεγγύης και της αγάπης είναι ανά πάσα στιγμή ορατό.

Η παράσταση πήρε παράταση στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά. Εύχομαι ολόψυχα αυτό το δώρο στο θεατρικό κοινό να αργήσει να σταματήσει.

Η ομάδα Εν Δυνάμει στην Αθήνα μετά τα “Ερωτευμένα Άλογα” έρχεται με τους “Υπνοβάτες” να πετύχει το στόχο της στον απόλυτο βαθμό.

Ενσωματώνει το “διαφορετικό ” και το “ανοίκειο ” όχι μόνο στις τέχνες, αλλά και στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.