Σημείωμα του σκηνοθέτη
Το έργο έχει την φύση κινηματο-θεάτρου. Ένα θεατρικό performance με απόδοση κινηματογραφική. Σκηνοθετικά δεν μπορεί να περιέχει τίποτ’άλλο, από τον απόλυτο ρεαλισμό. Οι θεατές είναι κι εκείνοι ”υποψήφιοι”, οπότε σκηνικό του έργου θα έιναι ο χώρος που θα φιλοξενείται, απ’ την αρχή και κατά την διάρκεια. Μέχρι το τέλος οι θεατές πιστεύουν οτι συμμετέχουν. Μ’ αυτόν τον τρόπο γίνονται απόλυτοι΄΄κοινωνοί” της διαδικασίας και μπαίνουν κυριολεκτικά ”μέσα” στην υπόθεση.
Από την μέση και μετά, μεταφερόμαστε στην κινηματογραφική θέαση πιο συγκεντρωμένα, αφού το έργο εξελίσεται αργά σε μια ταινία θρίλερ. Δραματουργικά, οι υποψήφιοι στέκονται όντως μπροστά από μια κάμερα όταν αλληλεπιδρούν με τον σκηνοθέτη, αλλά αυτό εξυπηρετεί σκηνοθετικά και τον ίδιο τον θεατή, όπου παρακολουθεί τους χαρακτήρες μέσα από μια έντονη, εσωστρεφή και πολυεπίπεδη υποκριτική.
Το ”casting call” μεταδίδει την πραγματική συνθήκη μιας ακρόασης, μέσα όμως από δύο βασικά στοιχεία που επικρατούν στην θεατρική του απόδοση: 1)To ”ονειρικό” στοιχείο του performance, όπου οι υποψήφιοι τραγουδούν και χορεύουν ”έξω΄΄ από την πλοκή, εκφράζοντας έτσι την ”ρομαντική” φύση του ηθοποιού που είναι άρρικτα συνδεδεμένη μαζί του 2) Το στοιχείο του ”μεγενθυτικού φακού” σε όλους τους χαρακτήρες, για να υπερτονίσει την συναισθηματική τους κατάσταση, τις διαφορετικές προσωπικότητες ,αλλά και τις σχέσεις που μπορούν ν’ αναπτυχθούν σε μια συνθήκη ακρόασης. Είναι ένα reality ,πολύ καλά οργανωμένο, όπου οι ηθοποιοί μπαινοβγαίνουν μπροστά από μια κάμερα.
Σημείωμα του συγγραφέα
Το έργο είναι πρωτοποριακό αλλά απλό στην γραφή του, με το περιβάλλον σύγχρονου ρεαλισμού και καθημερινών διαλόγων σε όλο το σώμα του. Ο λόγος του ”σκηνοθέτη”, καυστικός και ιδιαίτερος, έρχεται σε αντίθεση με τους διαλόγους μεταξύ των υποψηφίων, υπογραμμίζοντας έτσι με πιο ”εξπρεσιονιστικό” τρόπο, το πρόσωπο της εξουσίας και το κύτταρο απ’ το οποίο αυτή προέρχεται. Οι σχέσεις της οικογένειας και όσα καταγράφονται απ’ αυτήν στην παιδική ηλικία, μπορεί να διαμορφώσει όχι μόνο το χαρακτήρα κάποιου, αλλά και την ψυχολογική του κατάληξη. Ένα απ’ τα πρόσωπα του σκηνοθέτη είναι αυτό του εξουσιαστή, η απόλυτη προβολή του πατέρα του στο δικό του πρόσωπο. Μήπως η εξουσία είναι σκληρή γιατί προέρχεται από σκληρότητα; ή ακόμα και βιαιότητα; μήπως είναι ο τρόπος κάθε ανθρώπου να θεραπεύσει ομοιοπαθητικά, αυτό από το οποίο πάσχει; γι’ αυτό το πρόσωπό της είναι άγριο και αδίστακτο;
Απ’ την πλευρά των πέντε χαρακτήρων, το έργο θέτει σοβαρά ζητήματα της σύγχρονου καλλιτεχνικού και όχι μόνο ΄΄τοπίου΄΄. Το κλειστό και αποστειρωμένο σύστημα των στημένων ακροάσεων, της αναξιοκρατίας και των συμφερόντων που αυτή εξυπηρετεί, της άκαρπης προσπάθειας του ηθοποιού να υπάρξει μέσα σ’ αυτό το κλειστό σύστημα και ν’ αποδείξει την αξία του, την διπλή επαγγελματική ζωή που αναγκάζεται να έχει, αλλά και την εικόνα που έχουν τα γύρω περιβάλλοντα για εκείνον.
Με το ανατρεπτικό του ”τελείωμα”, το οποίο όμως δεν δίνει το τέλος, το έργο ,μας προετοιμάζει για μια ενδεχόμενη δικαίωση των πέντε υποψηφίων, αφού το παιχνίδι εξουσίας αλλάζει και οι ρόλοι αντιστρέφονται. Έχει όμως η δικαίωση μεγαλύτερη δύναμη απ’ την δόξα ή ο άνθρωπος θα είναι πάντοτε θύμα της φιλοδοξίας του;
”Δύο κακά, η απληστία και οι κλίκες είναι η καταστροφή κάθε δικαιοσύνης”
Τhomas More
