Γράφει η Στέλλα Αυγουστάκη
Ποτέ δεν άκουγα low bap και μόνο το “Άκου Μάνα”, μόνο αυτό, παραδέχομαι ήξερα από τους Active Member.
Τους είδα, θυμάμαι, για πρώτη φορά σε μια από τις τελευταίες εκπομπές του “Κομφούζιο” των Κανάκη, Καλυβάτση και Παραρά. Λίγους μήνες αργότερα, ο τελευταίος της παρέας “έφυγε” και, όταν το έμαθα, θυμήθηκα τον ψηλό, επιβλητικό τραγουδιστή να ερμηνεύει αυτούς τους μοναδικά συγκινητικούς στίχους με θέρμη προσδοκίας και αύρα καθησυχασμού στο πιο πολύτιμο πρόσωπο όλων, στη μάνα.
Αισθάνθηκα ότι αυτό το τραγούδι είχε κάτι. Προέτρεψε στη μοίρα, σκέφτηκα και, σαν να μου άγγιξε μια ευαίσθητη χορδή που δεν ήξερα ότι έχω.
Αισθάνθηκα ότι αυτοί οι στίχοι είχαν ένα ιδιαίτερο, βαθύ και ψαγμένο νόημα και με έπιασε ξαφνικά μια λύπη σκεπτόμενη ότι ο δημιουργός του τους δίνει απλόχερα σε όλους μας, όμως, λίγοι μπορούν να τους κατανοήσουν, να προβληματιστούν και μέσα από αυτούς να αλλάξουν. Λίγοι, σκέφτηκα, μπορούν να (ρισκάρουν να) νιώσουν. Μέσα σε αυτούς τους άλλους, τους πολλούς, ήμουν και εγώ.
Τον Μάρτιο βρέθηκα στο Art και αυτή ήταν η δεύτερη επαφή με το συγκρότημα σχεδόν 26 χρόνια μετά. Δεν ήξερα την πορεία τους, δεν είχα ακούσει ούτε ένα τραγούδι από τότε. Το τραπέζι μας ήταν πίσω, βλέπαμε λίγο, ακούγαμε καλά. Νιώσαμε πολύ.
Από το Art φύγαμε αργά και επί εβδομάδα τραγουδούσα “Τον Αδιάφορο το Γιάννη”.
Όπως καταλαβαίνετε δεν μπορούσα να καλύψω το κενό που είχα στη δισκογραφία των Active Member, ούτε να φέρω στο στόμα μου στίχους. Όμως ο Γιάννης έμεινε και όπως έλεγε και ο Μιχάλης Μυτακίδης aka B.D. Foxmoor, όταν κάτι παράξενο με πιάνει, ευτυχώς υπάρχει γύρω μου ένας Γιάννης, που επεμβαίνει. Ένιωσα ότι εκείνο το βράδυ ο δικός μου ο Γιάννης επενέβη.
Τον Νοέμβριο έμαθα για τους «Μύθους του Βάλτου ΙΙ», τον νέο δίσκο του ιστορικού μουσικού σχήματος που κυκλοφορεί 25 χρόνια μετά το 2lp «Μύθοι του Βάλτου». Όλη η μουσική ενότητα διέπεται από ισχυρούς συμβολισμούς, όμως δεν θα σταθώ σε αυτούς. Πως θα μπορούσα άλλωστε; Όσοι ακολουθούν την πορεία του σχήματος γνωρίζουν. Απόπειρα αυτών των γραμμών είναι να σας παρασύρω στην δική μου εμπειρία ακούγοντας τους – ουσιαστικά – για πρώτη φορά.
Αντιλήφθηκα ότι οι Active Member δεν είναι απλώς ένα ιστορικό μουσικό σχήμα αλλά εκπροσωπούν ένα ολόκληρο αισθαντικό κίνημα ψυχή και εμπνευστής του οποίου είναι ο Μιχάλης Μυτακίδης. Πλάι του, με ταλέντο, υπερηφάνεια, ταπεινότητα αλλά και ορμή δημιουργίας στέκεται επάξια ο γιος του Σωτήρης (ΛΕΣakaRamon).
Έτσι λοιπόν, με προσμονή, ζεστασιά και θάρρος άκουσα ένα βράδυ σχεδόν όλο το δίσκο. Τα τρία τραγούδια που άφησα για την επόμενη ημέρα έκλεισαν την όμορφη εμπειρία που, από τότε, συχνά, το ομολογώ, μπαίνει στο repeat.
Από τα 17 κομμάτια όλα μου έμαθαν κάτι, όμως τέσσερα – και ένα ακόμα – ξεχώρισα και ξέρω ότι δεν θα τα παρατήσω. Το κάθε ένα για διαφορετικό λόγο.
Ο κ. Ελέογλου
Το πρώτο μιλά για τη ζωή ενός προσφυγόπουλου που έψαξε να βρει την θέση του στον κόσμο. Ένα τραγούδι με βαθιά αυθεντική μελωδία και την φωνή του B.D. Foxmoor γεμάτη αγάπη για τον χρονοναύτη κ. Ελέογλου για το οποίο μιλά το τραγούδι. «Παίξτε με τα χρώματα» παροτρύνει ο Ελέογλου, το ακούς και νιώθεις ότι αυτή η φράση είναι η πεμπτουσία της ζωής. Είναι σαν να σου λέει «Ζήσε ρε παιδί μου!». Συγκίνηση για όσα έχασες ή δεν πρόλαβες και προσμονή να λερώσεις τα χέρια σου με τα χρώματα της δικής σου ζωής.
Ένα γράμμα στο γιό μου
Η βαθιά αγάπη του πατέρα προς τον γιο του, πριν καν εκείνος γεννηθεί, πηγάζει από την αγάπη που πήρε ο ίδιος από τον δικό του πατέρα. Αυτό νιώθεις ακούγοντας τον ΛΕΣakaRamon να ερμηνεύει το “Ένα γράμμα στο γιο μου”. Μελωδία και στίχοι όλο αγάπη, νοιάξιμο και φροντίδα. Ένα κομμάτι αφιερωμένο στην νέα γενιά παιδιών που έρχονται σε έναν κόσμο που αλλάζει ντυμένο με την αγωνία του γονιού να δώσει όλα τα αυθεντικά και αληθινά της ζωής.
Περί αφοβίας ο λόγος
Εάν ακόμα φοβάσαι τη ζωή το “Περί Αφοβίας ο λόγος” είναι το τραγούδι που πρέπει να ακούσεις. Πατέρας και γιος ερμηνεύουν και αποτάσσουν τους φόβους τους. Ενώνονται με μια κοινή μοίρα που τους φέρνει στο μέλλον. Δυναμικά αισθαντικό κομμάτι που όσο το ακούς μπαίνει μέσα σου, καθαρίζει την ψυχή σου και σε γεμίζει θάρρος, γιατί… “δεν φοβάμαι όμως ρε όσο ακουμπάω βινύλια”.
Μην φοβάστε ρε παιδιά. Ας μην φοβόμαστε. Ας βρούμε τα δικά μας… βινύλια και τότε όλα θα γίνουν πιο φωτεινά.
Απ’ αυτήν τη Γωνιά
Επιλέγω να το αναφέρω στο τέλος του μοιράσματός μου γιατί, είναι και αυτό που νομίζω θα κρατήσω πιο σφιχτά από όλα. Για όσα σε κάνει να νιώθεις. Για την υπερηφάνεια και το χρέος που αισθάνεσαι όταν συνειδητοποιείς την δύναμη που έχεις στο σύνολο, όταν βλέπεις την θέση που έχεις στον κόσμο. Ανυπομονησία για το μέλλον και συμφιλίωση για το ωραίο κλείσιμο στα όσα έγιναν μέχρι τώρα στη ζωή σου. Συνειδητοποιείς πόσο σημαντική είναι η μοναδικότητά σου για την κοινωνία και πόσο σοβαρό είναι να ξέρεις να τοποθετείσαι στη ζωή.
«Και στης ντροπής τη σιωπή, ορκίστηκα εχθρός και είπα πως, θα κάνω ότι χρειαστεί για να γίνω, πύρινο μέλος σε αυτόν τον τόπο…», ερμηνεύει ο ΛΕΣakaRamon και νιώθω τις φλέβες μου να χορεύουν.
Όλα ή τίποτα
Αυτό το κείμενο είναι το ελάχιστο για τους Active Member για το συναίσθημα του τότε και τις στιγμές που μου γέννησαν.
Για το χαμόγελο στο όμορφο που έφεραν μπροστά μου ξαφνικά. Για την ωραία θέα της ζωής που μου έδειξαν και για το μονοπάτι που μου χάραξαν προς μια συναισθηματική αντιστροφή.
Η ελεύθερη έκφραση των Active Member, την οποία στο εξής θα τιμώ και θα υποστηρίζω, σε απελευθερώνει, σε γλυκαίνει, σε γιατρεύει.
Ακούγοντας τους, μαθαίνεις να ρισκάρεις, να ανακαλύπτεις ξανά την ομορφιά της ζωής.
Την εμπιστοσύνη, δηλαδή, μεταξύ των ανθρώπων, την ειλικρίνεια, την τρυφερότητα, την υπερηφάνεια.
Την γλύκα, την αθωότητα.
Την μπέσα, το γέλιο, το πάθος.
Τη δύναμη τελικά που χρειάζεται να θέλεις “από τη ζωή την τελευταία γουλιά”, από το αγαπημένο μου “Όλα ή τίποτα”, που είναι το ένα επιπλέον τραγούδι που κρατώ από τον δίσκο.
Την Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου, οι Active Member, θα είναι στο Κύτταρο.
Περάστε μια βόλτα. Θα θυμηθείτε, θα νιώσετε και θα φωτίσετε.
Εις το επανιδείν!
