Στους Βρικόλακες η δράση απορρέει από γεγονότα του παρελθόντος, και κανένα πρόσωπο του έργου δεν γνωρίζει το δράμα του άλλου, και έτσι το ψυχολογικό ενδιαφέρον μεγιστοποιείται και η ψυχολογική έκπληξη κορυφώνεται. Ο πάστωρ Μάντερς αιφνιδιάζεται από την εκμυστήρευση της κας Άλβιγκ για την ταπεινωτική ζωή που έζησε με τον άνδρα της, η κα Άλβιγκ μένει εμβρόντητη και καταπεπτωκυία για την αρρώστια του παιδιού της, ο Όσβαλντ μένει ενεός όταν πληροφορείται πως η Ρεγγίνα είναι αδελφή του και κόρη του Λοχαγού Άλβιγκ. Σε αυτά τα συντριπτικά γεγονότα στηρίζονται οι Βρικόλακες. Τα επακόλουθα αυτής της τραγικής ιστορίας, τα γεγονότα, οι συνέπειες, οι συμπτώσεις, η μόιρα, το πεπονθός αποκαλύπτονται σε τρεις πράξεις.
Η συναισθηματική όξυνση και οι ψυχολογικές συγκρούσεις δημιουργούν ρήγματα και αντιθέσεις στην κα Άλβιγκ και στον πάστορα Μάντερς. Στην κα Άλβιγκ και στον Όσβαλντ. Στον πάστορα Μάντερς και τον Έγκστραντ. Στον Όσβαλντ και την Ρεγγίνα.
Στην πρώτη πράξη εμφανίζεται η Ρεγγίνα με τον θετό πατέρα της,τον ξυλουργό Έγκστραντ. Η Ρεγγίνα είναι ένα κορίτσι φιλάρεσκο που θέλει να ξεπεράσει τις συνθήκες και την καταγωγή της και να ανέλθει κοινωνικά. Ο Έγκστραντ οικειοποιείται καλωσύνη και γενναιοδωρία για να εξαπατήσει και να ποσπορισθεί οφέλη και σκοπούς. Ακολουθούν: ο πάστωρ Μάντερς, εύπιστος, αμήχανος και πιστός στις κοινωνικές αντιλήψεις, πάντα με κατάπληξη· η κα Άλβιγκ, με σωστή συμπεριφορά, αξιοπρέπεια και σεμνότητα· ο Όσβαλντ, με ιδιαίτερη ευφυΐα στην ζωγραφική να περιφέρει φόβους και υπαρξιακό άλγος. Στους Βρικόλακες ο Ίψεν θέτει πρωτίστως το θέμα της ευθύνης. Η κυρία Άλβιγκ θυσιάζοντας τον εαυτό της παντρεύτηκε τον Άλβιγκ, ενώ δεν τον ερωτεύτηκε, υπήρξε όμως υποδειγματική και προσηλωμένη σύζυγος, με απέραντο σεβασμό στο οικογενειακό ιδεώδες, θεματοφύλακας των καταπιεστικών ηθών και αξιών· αντιθέτως, ο άνδρας της ήταν ευεπίφορος στις απολαύσεις και επιρρεπής σε λάθη. Ενδίδει στις σαρκικές ηδονές μιας υπηρέτριας που ήταν η μητέρα της Ρεγγίνας. Όταν η κυρία Άλβιγκ αντιλαμβάνεται ότι ο Όσβαλντ και η Ρεγγίνα έχουν ερωτική έλξη και συμπεριφορά ξαναγεννιέται η εικόνα του πεθαμένου συζύγου της και της υπηρέτριάς της, και ενσαρκώνεται στο γιό της. Όταν διαπιστώνει ότι ο Όσβαλντ αγαπά την Ρεγγίνα και επιθυμει να την παντρευτεί αντιλαμβάνεται τις συνέπειες και αποφασίζει να ομολογήσει την αλήθεια. Αποδίδει ευθύνες στην ίδια, οικτίρει το άτομο της, υποβάλλει στυγνά και συντριπτικά ερωτήματα στον εαυτό της: γιατι δεν παντρεύτηκε τον φτωχό πάστορα και γιατί δεν διέλυσε τον γάμο της. Ο Έγκστραντ, που ήταν η αιτία να καταστραφεί το άσυλο από πυρκαγιά, ενοχοποιεί και πείθει τον πάστορα ότι κατά την διάρκεια της δέησης άφησε ένα κερί, και ότι η απόφαση της ανάκρισης θα είναι δυσμενής αν δεν σωπάσει. Ο ψοφοδεής Μάντερς, προκειμένου να αποφύγει επιθέσεις, με την αμβλυμένη ηθική του , δέχεται να βοηθήσει τον Έγκστραντ να ιδρύσει ένα φαινομενικά άσυλο ναυτικών που στην πραγματικότητα θα λειτουργήσει ως πορνείο με δέλεαρ την θετή κόρη του, Ρεγκίνα, σε αντικατάσταση του κατεστραμμένου ιδρύματος που θα φέρει το όνομα του Λοχαγού Άλβιγκ. Η Ρεγγίνα φεύγει από το σπίτι και προτιμά να ακολουθήσει τον μαστρωπό θετό πατέρα της παρά να φροντίζει τον σακατεμένο Όσβαλντ κι ας είναι αδελφός της. Η κυρια Αλβινγκ μένει μόνη με τον Όσβαλντ και αυτός, ταραγμένος όντας από την ολέθρια νύχτα, οξύνεται και επιδεινώνεται το πρόβλημα της υγείας του και ζητά από την μητέρα του να του αφαιρέσει την ζωή, και να τον απαλλάξει από την φρίκη. Αυτή η τελευταία σκηνή είναι φρικιαστικά τραγική.
Το έργο ερευνά την σχέση μάνας και γιου, την κατ΄επίφαση ηθική, το αίσθημα ευθύνης, την ισότητα φίλων, το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης ,την κληρονομικότητα. ο Ίψεν δεν δημιουργεί δυστυχίες· αντιγράφει τις υπάρχουσες.Η σκηνοθεσία της Αναστασίας Παπαστάθη στο θέατρο Ραντάρ έδωσε έμφαση, και στράφηκε στην βαθύτερη απόδοση του έργου και δημιούργησε μια παράσταση αξιοπρόσεκτη, αξιοσημείωτη και σημαντική. Είχε υψηλούς ρεαλιστικούς, ουσιαστικούς τόνους, ρυθμό, μαθηματική ακρίβεια, χωρίς ρηξικέλευθες και νεωτεριστικές προσεγγίσεις, σε μια μετάφραση που εισέδυσε ο λόγος μέσα σου και τον επεξεργαζόσουν. Ο Νίκος Αναστασόπουλος αποδίδει τόσο αληθινά και πειστικά το ανθρωποειδές (την δουλοπρέπεια και την ελεεινότητα του μαραγκού Έκστραντ). Η Αναστασία Παπαστάθη στον ρόλο της κυρίας Άλβιγκ εντυπωσιάζει με την υποκριτική της μεστότητα και γίνεται υπέρλαμπρη μέσα από την τραγικότητα της. Ο Θοδωρής Σκούρτας ως πάστωρ Μάντερς εξαιρετικός, με τις σιωπές και τις παύσεις του να σε διαπερνούν. Η Μαριλένα Λιακοπούλου πολύ σωστή και εύπλαστη, εισχώρησε στο ρόλο της κυνικής Ρεγγίνας. Ο Νεκτάριος Φαρμάκης στον ρόλο του Όσβαλντ προκαλεί δονήσεις που συγκλονίζουν, και ασφαλώς στην θεατρική του πορεία θα λάμψει.
Τα κοστούμια και τα σκηνικά εικονογραφούν την εποχή, η μουσική του Πάνου Φορτούνα μυστηριακή και απόκοσμη, οι φωτισμοί της Αναστασίας Παπαστάθη δημιουργούν ατμόσφαιρα και αποδίδουν το εσωτερικό έρεβος των ηρώων. Ο λεπτοδείκτης μιας επιτυχημένης παράστασης είναι όταν σε κατέχει ένα συγκεκριμένο αίσθημα, που να κυριαρχεί σε όλη την εξέλιξη του έργου, και όταν κάθε κίνηση των ηθοποιών ενισχύει αυτό το συναίσθημα· αυτό συντελείται στους Βρικόλακες της Αναστασίας Παπαστάθη στο θέατρο Ραντάρ.
